شعر و شیدایی

                        

صبح شد
پنجره ها خندیدند
شاخه ها رقصیدند
همه جا بوی شکفتن جاری است
فرصت بیداری است
صبح یعنی آغاز
صبح یعنی پرواز
قد کشیدن در باد
فکر رفتن باشیم
چه کسی می گوید
پشت این ثانیه ها تاریک است
گام اگر برداریم
روشنی نزدیک است...

پای این قلم بشکند !
نتوانست تو را پایبند کند ...
تو حالا سر از دهانِ قلم های دیگران در آورده ای !

آه ...ای مردِ شعرهای من !
بگو در خلوت دفترِ کدام زن پرسه می زنی ؟
چه کسی امشب تو را می سراید ...!؟

شب از نیمه گذشته است ،،،
به خانه ی خودت
به " شعرهای من" برگرد...!

مینا_آقازاده

اتفاقم به سر کوی کسی افتادست
که در آن کوی چو من کشته بسی افتادست

خبر ما برسانید به مرغان چمن
که هم آواز شما در قفسی افتادست

به دلارام بگو ای نفس باد سحر
کار ما همچو سحر با نفسی افتادست

پای​بند تو تحمل چه کند گر نکند
انگبین است که در وی مگسی افتادست

🌸همه کس عزم هوس باختن ما نکند
مگر آن کس که به دام هوسی افتادست🌸

سعدیا حال پراکندۀ گوی آن داند
که همه عمر به چوگان کسی افتادست

سهراب سپهری:

باید امروز حواسم باشد
که اگر قاصدکی را دیدم ،
آرزوهایم را
بدهم تا برساند به خدا ،
به خدایی که خودم میدانم ،
نه خدایی که برایم از خشم ،
نه خدایی که برایم از قهر،
نه خدایی که برایم ز غضب ساخته اند .
به خدایی که خودم میدانم ،
به خدایی که دلش پروانه است ،
و به مرغان مهاجر هر سال راه را میگوید،
و به باران گفته است باغها تشنه شدند ،
و حواسش حتی
به دل نازک شب بو هم هست،
که مبادا که ترک بردارد ،

به خدایی که خودم میدانم
چه خدایی
جانم

عمری ست تا از جان و دل، ای جان و دل می خوانمت
تو نیز خواهان منی، می دانمت، می دانمت

گفتی اگر دانی مرا آیی و بستانی مرا
ای هیچ گاه ناکجا! گو کی؟، کجا بستانمت؟
#سایه

دلت
این روزها
با هر تکانی ساده،
می‌افتد

همیشه سیب
وقتی می‌شود آماده
می‌افتد...

#عبدالحسین انصاری

عشق یعنی مرا جغرافیا درکار نباشد
یعنی ترا تاریخ درکار نباشد
یعنی تو با صدای من سخن گویی
با چشمان من ببینی
و جهان را با انگشتان من کشف کنی...
.
.
.
#نزار_قبانی

گزیدم از میان مرگ ها اینگونه مردن را
تو را چون جان فشردن در بر، آنگه جان سپردن را

#حسین منزوی

به جز هوای تو و شانه‌های آرامت
برای گریه مگر جای دیگری هم هست؟

به کام دل نرسیدیم اگر در این دنیا
به این خوشیم که دنیای دیگری هم هست...

#سعید بیابانکی

بیا به غار برگردیم!
به بدوی‌ترین بوسه‌ها
که بوی عقدنامه و مهریه نمی‌دادند...
تا عریانی، زننده به حساب نیاید
و زیباترین هدیه‌ی جهان
آتشی باشد که یک روز را
صرف روشن کردنش کنم برای تو...

بیا به غار برگردیم!
به روزگاری که
مایکروویو و تلویزیون را نمی‌شناخت
و در آن رنگین‌کمان اتفاقِ بزرگی بود؛
دندان‌درد
خدا را به یادِ ما می‌آورد

و پیدا کردنِ غذا
سفری عظیم به حساب می‌آمد
که به عشق یک لب‌خندت تن می‌دادم به آن...

بیا به غار برگردیم
تا تماشای مهتاب
اثری هم پای دیدنِ فیلم‌های برتولوچی داشته باشد
و سینه‌ریزی از گوش‌ماهی‌ها
که به دستان خود از ساحل گرد آورده باشمشان
با سِتی از برلیان برابری کند...

تصویری از تو را
بر دیوار غارمان خواهم کشید
تا باستان‌شناسان هزار هزاره‌ی دیگر
بدانند انسان کدام عصر
نخستین کاشفِ عشق بود! //

هر #صبح که ازشب تو برمیخیزم
با خنده ات از معجزه ها لبریزم

در حافظه ام شکفتن وصبح وطلوع
سرشارتر از بهار رستاخیزم


#میترا_ملک_محمدی

شب نیست که چشمم آرزومند تو نیست
وین جان به لب رسیده در بند تو نیست

گر تو دگری به جای من بگزینی
من عهد تو نشکنم که مانند تو نیست

#سعدى

از این چراغ مردگی
از این بر آب سوختن
از این پرنده کشتن و
از این قفس فروختن
چگونه گریه سر کنم
که یار غمگسار نیست
مرا به خانه ام ببر
که شهر ، شهرِ یار نیست
ايرج_جنتى_عطايى

در بلندترین
جای شهر
دوستت دارم را
... فریاد می زنم...! .
جایی که
بادها صدای مرا در گوش
خیابان ها بپیچانند
و
پرندگان
ادامه ی دوست
داشتن مرا پرواز می کنند...!!!

بغضم امشب
تا بیخ گلو رسیده
وقت چیدنش شده انگار...!!!

دستم اما
به شانه ی تو
نمی رسد...!!!

#نرگس_نوروزپور

در حقیقت آدم‌ها هیچ‌کس را ندارند !
این را آدم روزهای جمعه
از جای خالی‌ آنهایی که باید باشند و نیستند ، می‌فهمد ... . . . . !!!
.
.
نیکی فیروزکوهی

جام جانت
را بیاور

جان بریزم
پای تو!!!

آنکس را بستائید که اندر همه عمر
بهر آسایش مردم قدمی بردارد

نیک مرد آنکه نگردد دل او هرگز شاد
مگر ازخاطر کس بار غمی بردارد

"اي واي به حال دلم از بس كه تو را خواست"
از مهر و وفا ، خانهء خود را همه آراست

گفتي تو هنوز عاشق من هستي و شيدا ؟
گفتم نظر دل كه ز رخساره ، هويداست

افتاده چنان فاصله بين من و دلدار
كاين فاجعه از شعر و غزل ، بر همه ، پيداست

ذهنم شده درگير و دگر نيست توانم
با دل همه شب تا به سحر ، مساله ، دعواست

چشمان تو آيينه مهرند و محبت
مستي من از جام مي و چشمه ميناست

با پنجره هر شب سخن از مكر زمانه است
در سينه سوزنده ام آتشكده برپاست

به لب لبخند و با چشم سیاهت دلبری داری
بنازم چشم مستت را که در آن خنجری داری

نگاهت آشنا با من دو خون آشام افسونگر
مرا کُشتی و باز از نو گُمانم کیفری داری

شدم زندانی مُشرِف به اعدامی که خندانم
نگو در دام چشمانت اسیر دیگری داری

هزاران بار ایمانم به چشمی باز حاشا شد
عجب ای مهربان بانو نگاه کافری داری

پر پروانه ام را سوخت شمع آتش افروزت
از این پر سوختن گویا خیال محشری داری

فدای تاری از موهات! آتش سوزی ات بانو
چه بهتر هر چه می سوزد، تو حسّ بهتری داری

میان هر غزل با تو، گرفتارم نمی بینی
که زندانبان، تو در دامت اسیر شاعری داری..