شعر و شیدایی

                        

چه بی بهانه آمدی به خلوت شبانه ام
برایم آرزو شدی بهار عاشقانه ام

نسیم کوچه دلم گرفته رنگ وبوی تو
تجسم ترانه ایی به ذوق شاعرانه ام

توآمدی رقم زدی به سر نوشت من بیا
بیا نرو مسافرم.تکیه بده به شانه ام

نباشه رنگ وبوی تو.تهی تر از تهی منم
نمادی از نجابتی وذکر عارفانه ام

به سوی تو نماز من تو دیده ایی نیاز من
بتی شدی برای من به عصر جاهلانه ام

پرستمت به جان ودل به قیمت شکستنم
جواهری به قلب من وگوهر خزانه ام

نفس!نفس بریده ام که هم نفس ندیده ام
دوباره زنده میشوم به سوی تو روانه ام

دلم زندانی شبهای استبداد عشق است....
گناه او، شكایت كردن و فریاد عشق است....

برای او بریدند تا ابد حبسی به سینه
دلم قربانی همیشه ی بیدادِ عشق است

گرفتند یك شبی دركوله بارش شعر باران
كه میزد برتن این شب ،"كه صبح آزاد عشق است"!

پس ازآن شب كسی دل را در این كوچه ندیده
گمانم برده اند آنجا،كه شب، جلاد عشق است

دگرهرگزندیده دل به رویا خواب شیرین
به كوه غم درافتاده ،كه او فرهادعشق است

دلم درسینه زندانی و زندانبان "سپهرم....
برای هردو میخوانم ،غزل استاد عشقست..

باید این احساس در دل مانده را پنهان کنم
این شکستن های بر جا مانده را درمان کنم

عاشقت باشم ولی عمدا فقــط دورت کنم
له شدن های غــرورم را کمی جبـران کنم

روبرویت هی بخندم بی خیالی طـی کنم
در نبودت خویش را در شاعری عریان کنم

رشـد کرده در درونم ریشه ای با نــام تو
در نظـر دارم تبـر بردارم و ویـــران کـنم

خسته ام از این نقاب لعنتی بر چــهره ام
نه نمی خواهم تو را در بودنم کتمان کنم

ابر بغض آلوده ام باید ببارم بـی هـــوا
در توانم نیست بـاران باشم و پنهان کنم

آرزو پناهی

آسمان تهمت نزن ،دیـوانـــــه ام!

با زمین و بازمان بی گــانـــــه ام!

بس که باریــــدی بر آن دیــوار مـا

از غمش چون خانه ای ویــرانـه ام

آنچه دنیا داده مــا را باخـــــتـیــم

ریختی چون سیل غم بر شـانــه ام

از درختان گفتی و تـرس از تبــــر

ریشه سوزاندی تو ای هم خانه ام

تازیـــانه میزدی بر پـشـــــت مـا

آســـمان یادم نکن افســـانــه ام

چشم مستت چه کند با من بیمار امشب
این دل تنگ من و این تن بیمار امشب
آخر ای اشک دل سوخته ام را مددی
که به جز ناله مرا نیست پرستار امشب
بیش از این مرغ سحر خون به دل ریش مکن
که به کنج قفسم چون تو گرفتار امشب
سیل اشکم همه دفترچه ی ایام بشست
نرود نقش تو از پرده ی پندار امشب
بودم امید چو آیی به سرم سایه مهر
آفتابی شود از سایه, پدیدار امشب
بسته شد هر در امید به هر جا که زدیم
چاره جویی کنم از خانه خمار امشب
محتسب خوش دل از آن است که یکباره زدند
کوس رسوایی ما بر سر بازار امشب
رهی معیری

وقت دیدار تو فرصت به تماشا نرسید
آدم عاشقِ این قصّه به حوّا نرسید

اشک، در لحظه‌ی دیدار تو چشمم را بست
باز هم رودِ خروشنده به دریا نرسید

از سر لطف تو این‌گونه زمین‌گیر شدم!
شاخه از زخم تبر بود به بالا نرسید

خواستی تا همه‌ی شهر عزیزت شِمُرند
یوسف از قصد به فریاد زلیخا نرسید

بهتر این بود که با وصل به پایان برسد
تلخ شد قصّه‌ی فرهاد - ولی - با «نرسید»

بنویس ای دل غمگین من... آری بنویس!
بنویس از غم مجنون که به لیلا نرسید

میزنم حرف دلم چون که شنیدن دارد
کفتری در دل ما حال پریدن دارد

مثل خط بر دل فیروزه و سنگ نجفی
خال بر گونه به والله خریدن دارد

عشق گل باعث باریدن شبنم عجبا
دیدن وجه خدا اشک و تپیدن دار.

نقش تو حک شده بر کوه و چمن دلبرمن
نقش تو ارزش مستانه کشیدن دارد

نشوم مست به هر پیک و شرابی، نشوم
پیک های لب تو مست و چشیدن دارد

چون شدی یوسف من عاشق و دیوانه شدم
دست من پیش تو بد شوق بریدن دارد

میدانم
نیامده بودی که بمانی ....
چند روزی گذرت افتاد به سرنوشت من .....
آمده بودی که روزگارم را سیاه کنی و بروی
هی .... با توام ،یادت هست ؟!؟!
قراربود .همدرد هم باشیم
نه درد هم !!!
قرار بود ،همدیگر را درک کنبم
نه ترک !!!!
قرار بود برای آرزوهای همدیگر ریشه باشیم ،نه تیشه .!!!!
لعنت به تمام قرارهایی که بود
اما ....نبود !!!!
مانند خودت .....!!!

دلم را برده ای ، ای عشق ، جانم را چرا دیگر ؟
مرا سوزانده ای ، باشد ، جهانم را چرا دیگر ؟

نه حق پر زدن دادی نه اذن در قفس ماندن
دو بالم را گرفتی ، آشیانم را چرا دیگر ؟

تمام هستیم را آخر این قصه خواهم باخت
مرا بر باد دادی ، دودمانم را چرا دیگر ؟

رهایم کن ، رهایم کن ، دلم فریاد می خواهد
ببین ، دست مرا بستی ، دهانم را چرا دیگر ؟

چطور از عهد آدم ، نسل اندر نسل می تازی
تو با من جنگ داری ، خاندانم را چرا دیگر ؟

دیده را صد بار شستم ، وا نشد
آنچه را گـم کرده ام ، پـــــیدا نشد

هرکسی با شیوه ای دل را شکست
یک نفـــــر دلســوز حـال مـا نشــد

هیچ کس در دل شکستن ، مثل تو
خشک وبی احساس و بی پروا نشد

وعده هایی را که دادی، پـوچ بود
قول هایت، هیچ یک اجــرا نشــد

گم شدی همواره در کابوس هــا
خواب تو ، یکـــــبار هم رویـا نشد

چهره از آئیـــــــــنه تا آئــــینه ای
فرق ها دارد ، ولـی زیـــبـــا نشد

باز ، موکــول به فــردا می کنی؟
درد این دل ، چاره تا فـــردا نشد

ادعای عاشقی ، حرف است، حرف
هر دلی ، هم وسـعت دریـا نشد...

نازپرورده ای و درد نمی دانی چیست
گریه ی ممتد یک مرد نمی دانی چیست
روی پوشاندی و پوشاندن این ماه تمام
آنچه با اهل زمین کرد نمی دانی چیست
در کجا علم سخن یاد گرفتی که هنوز
ظاهرا معنی «برگرد» نمی دانی چیست
شادمان باش ولی حال مرا هیچ مپرس
آنچه غم بر سرم آورد نمی دانی چیست
گفتم از عشق تو دلخون شده ام، خندیدی
نازپرورده ای و درد نمی دانی چیست
سجاد سامانی

دزدکی از لای در ، گاهی نگاهی می کنم
با تبسم می روی ، با گریه آهی می کنم

رفتی و من ماندم و این بغض های لعنتی
بی تو احساس یتیمی ، بی پناهی می کنم

خاطراتت لحظه لحظه بردلم آتش زده
مرده ام من ، زندگانی گاه گاهی می کنم

گشته ام در این قفس محکوم بر حبس ابد
شکوه ها در این غزل از بی گناهی می کنم

آنقدر غم بر غرور خسته ی من طعنه زد
زیر یوغ لشکر غم سربه راهی می کنم

همچو شمعی ذوب می گردم درون جان خویش
آن زمانی که تورا با اشک راهی می کنم

تنگ آب از روزهای قبل خالی تر شده است

زندگی در دوستی با مرگ عالی تر شده است

هر نگاهی می تواند خلوتم را بشکند

کوزه ی تنهایی روحم سفالی تر شده است

آخرین لبخند او هم غرق خواهد شد در آب

ماه در مرداب این شب ها هلالی تر شده است

گفت تا کی صبر باید کرد؟ گفتم چاره چیست؟

دیدم این پاسخ از آن پرسش سوالی تر شده است!

زندگی را خواب می دانستم اما بعد از آن

تازه می بینم حقیقت ها خیالی تر شده است

ماهی کم طاقتم! یک روز دیگر صبر کن

تنگ آب از روزهای قبل خالی تر شده است
فاضل نظری

دریا لب ساحل را ، هرثانیه مى بوسد
این سنت او عشقست،عشقى كه نمى پوسد

اما دل آدمها، اندازه دریا نیست ..........
عشقى كه به هم دارند آنقدر شكوفا نیست

ما عاشق اگر بودیم ، بى واژه نمى ماندیم
دیوانگى هم را بیهوده نمى خواندیم

اى كاش براى ما ،دریا شدن آسان بود

در سینه ما هر روز امواج خروشان بود

اى كاش كه آدمها دلتنگ نمى مردند
دلواپسى هم را از یاد نمى بردند

من قطره بارانم ، كافیست تو دریا شى !؟!
ساحل پر تنهاییست، عشقست اگر باشى

پرسه مزن خیال من، این همه در هوای او/
این همه ناله سر مکن، ای دل من برای او

نشسته روی پیکرم، زخم به روی زخم من/
بس که به جان خریده ام، غصه نابه جای او

کوچه به کوچه گشته ام، تا که بجویمش نشان/
موی سیه سپید شد ، وا أسفا به پای او

شب همه شب ناله شدم، تا شنود کسی صدا/
آه ولی به سر نرفت، حوصله خدای او

همره من نشد دلش، تا نرود ز دست من/
شکوه برم به نزد که، از دل بی وفای او

از غم هجرش ای خدا، شکسته سرو قامتم/
تمام هستیم دهم، یکسره در ازای او...

دستم نمی رسد به بلندای چیدنت
باید بسنده کرد به رویای دیدنت
یوسف ترین عزیز جهان هم که باشی ام
در سینه آتشی است به داغ خریدنت
من جلد بام خانه ی خود مانده ام و تو
هفت آسمان کم است برای پریدنت
ترسم رها کنم نفسم را و ناگهان
پیراهنی نباشد و شوق دریدنت
در دامن دلم چو ترنجی نشسته ای
شیرین ترین توهم دستم بریدنت
رویای کال سیبی و هرچند در خیال
یک عمر، منتظر به امید رسیدنت
بالاتر از نگاه منی! آه! ماه من!
دستم نمی رسد به بلندای چیدنت

هر بار که از نام تو پُر بوده دهانم
جز با غزلی تازه نچرخیده زبانم
عشق تو غم "حافظ" و شیدایی "سعدی" ست
سخت است تو را در غزلی ساده بخوانم
جاری شده ای در من ...بی آن که بدانی
من در تو نفس می کشم و در جریانم
از تنگ غروب آمده تا صبح نشسته ست
شوق تو در آغوشم و درد تو به جانم
تا آمدم از حال دلم با تو... شنیدی
بغضی که عیان بوده چه حاجت به بیانم
من پیرترین ساعت دیواری شهرم
با یاد تو و یاد تو چرخیده جهانم
گُل از گُل من می شکفانند لبانت
هر بار كه از عطر تو پُر بوده دهانم ...

دیده را صد بار شستم ، وا نشد
آنچه را گـم کرده ام ، پـــــیدا نشد

هرکسی با شیوه ای دل را شکست
یک نفـــــر دلســوز حـال مـا نشــد

هیچ کس در دل شکستن ، مثل تو
خشک وبی احساس و بی پروا نشد

وعده هایی را که دادی، پـوچ بود
قول هایت، هیچ یک اجــرا نشــد

گم شدی همواره در کابوس هــا
خواب تو ، یکـــــبار هم رویـا نشد

چهره از آئیـــــــــنه تا آئــــینه ای
فرق ها دارد ، ولـی زیـــبـــا نشد

باز ، موکــول به فــردا می کنی؟
درد این دل ، چاره تا فـــردا نشد

ادعای عاشقی ، حرف است، حرف
هر دلی ، هم وسـعت دریـا نشد...

دزدکی از لای در ، گاهی نگاهی می کنم
با تبسم می روی ، با گریه آهی می کنم

رفتی و من ماندم و این بغض های لعنتی
بی تو احساس یتیمی ، بی پناهی می کنم

خاطراتت لحظه لحظه بردلم آتش زده
مرده ام من ، زندگانی گاه گاهی می کنم

گشته ام در این قفس محکوم بر حبس ابد
شکوه ها در این غزل از بی گناهی می کنم

آنقدر غم بر غرور خسته ی من طعنه زد
زیر یوغ لشکر غم سربه راهی می کنم

همچو شمعی ذوب می گردم درون جان خویش
آن زمانی که تورا با اشک راهی می کنم

طواف میکند دلم به دور کعبه دلت

نماز خود شکسته ام به شوق وصل محملت ...

منم چو موج خسته ای غریق چشم مست تو

پناه قلب خسته ام ، کرانه های ساحلت ...

امید زنده بودنم به بودنت میسر است

چگونه وارهانمت ، از این خیال باطلت ...