شعر و شیدایی

                        

خنده ی روی لبت خاطره ساز است، بخنــد
چهره ات با نمک خنده چه ناز است، بخنــد

چشم من خیره به لبهای تو در اوج سجود
به خدا خنده ی تو روح نماز است، بخنـــد

اَخم کردی و دلم از غم گنگی پُرشد
تا بخندی دل من هلهله ساز است، بخنــد

خنده هایت همگی عین حقیقت هستند
خنده های همگان عین مجاز است، بخنـــد

من و تو غرق سکوتیم و سخن خاموش است
خنده آغازگرِ راز و نیاز است، بخنـــد

شاعری با همه ی شاعری اش می گوید :
« قصه ی خنـــده ی تـــو دور و دراز است »

دوباره ساعت صفر و غزل غزل باران
شروع نم زده ی جاده های بی پایان

دوباره وصل و فراق و قرار عاشقی و
تمام خاطره هایی که میشود اکران

مسیر گردش ساعت ،عبور ثانیه ها
دوباره عمر گرانی که میرود آسان...

دوباره برزخ تردید ، دوباره جبر و فراق..
و مانده خیره نگاهی ، بگوشه ی ایوان

دوباره راه گلو را چه بی سبب بسته
غمی که چاره ندارد به عالم امکان !

برای حافظ شیراز حکایتی دارم ..
رواق منظر چشمم ،زگریه شد ویران

میان دست نجیبت بیا و حبسم کن
در این بهشت خیالی چه بهتر از زندان

قرار عاشقیم را همیشه این ساعت
به کوک یاد تو ارم، تو ای به از انسان

دوباره حسرت چشمت در این سرودن هاست
دوباره سهم من از بودنت نبودن هاست

نمی رسد به نگاه تو بخت کوتاهم
نمی رسد به خدایت بگو چرا آهم

بریده قلب تو از من، ندارمت، دوری
همیشه ابری و سردی، همیشه مغروری

بگو ! بگو که کی زده اینگونه سد به دلت
که دست خسته و سردم نمی رسد به دلت

بگو چه آمده بر من که گیج و بی خبرم
چه شد به قول و قرارت؟ چه آمده به سرم؟

چه شد به عشق غریبه تو باور آوردی؟
چه بی مقدمه سر از دلش در آوردی

بگو چه دیدی از عشقش؟ بگو چه اش سر بود؟
بگو که جلد دلت مثل این کبوتر بود؟

شبیه حرمت عشقم شکسته بال و پرم
پس از تو درد دلم را بگو کجا ببرم؟

پس از تو عین سکوتم، چو مرده ای سردم
برو که من به نبودِ تو باور آوردم

برو که از تو گذشتم ! پریدم از بامت
نمی رسم به تو هرگز، شبیه پیغامت

هاله جعفری

حرفی بزن بگو د بگو دوست داری ام
با این سکوت ، دل نگران می گذاری ام

پاسخ بده پیام مرا حال من بد است
چیزی بگو که از نگرانی در آری ام

دریای من! اگرچه به پایت نمی رسم
اما هنوز رودم و سوی تو جاری ام

من سالهاست ابری ام ای نوبهار من
کی جلوه می کنی به دلم تا بباری ام

گاهی چنان بدم که ببینی اگر مرا
دارم یقین به خاطره ها می سپاری ام

گفته بودی بودنم بی عشق یک بیماری است
آری اما زندگی با عشق هم٬ تکراری است
زیر پاهایم زمین تاول زده اما هنوز
دور باطل می زند٬در حال خود آزاری است
پشت فرمان مست بودن ترس را کم می کند
پرتگاهی انتهای جاده ی هشیاری است
اسب وحشی بودنم را دوست دارم٬سال هاست
اسب اهلی شانه هایش زیر بار گاری است
من همان سرباز هستم که گلی بر سینه داشت
این "اِتیکِت" ریشه اش در زخمهای کاری است
ناگهان یکُمشت آب و... خواب هایم تیر خورد
بدترین کابوس این شب های من٬ بیداری است

ای حُسن یوسف دكمــه پیراهن ِ تـو

دل می شكوفد گل به گل از دامن تو

جز در هوای تو مرا سیر و سفر نیست

گلگشت من دیدار سرو و سوسن تو:

آغاز فروردین چشمت، مشهد من

شیراز من اردیبهشتِ دامن تـــو

هر اصفهان ابرویت نصف جهانـــم

خرمای خوزستانِ من خندیدن تو

من جز برای تو نمی خواهــم خودم را

ای از همه من های من بهتر، منِ تو

هر چیز و هر كس رو به سویی در نمازند

ای چشـــم های من، نمــاز ِ دیدن تـــو!

حیران و سرگردانِ چشمت تا ابد باد

منظومــه دل بـــر مدار روشن تــــو

تو با قلب ویرانه ی من چه کردی ***ببین عشق دیوانه ی من چه کردی
در ابریشم عادت اسوده بودم ****تو با حال پروانه ی من چه کردی
ننوشیده از جام چشم تو مستم ***خمار است می خانه ی من چه کردی
مگر لایق تکیه دادن نبودم ***تو با حسرت شانه من چه کردی
مرا خسته کردی و خسته رفتی ***سفر کرده با خانه من چه کردی
جهان من از گریه است خیس باران ***تو با سقف کاشانه من چه کردی

خنده زدی زنده شدم ، طعنه زدی بنده شدم
جلوه ی لبخند تو را دیدم و رقصنده شدم

یوسف گم گشته تویی ، احسن الافسانه تویی
روی تو را دیدم و من عصمت لغزنده شدم

راز در این خانه مگو با دل پروانه که شب
شعله ی عشق آمد و من آتش سوزنده شدم

عقل مترسان و بیار ، از قدح باده ی ناب
چون که من از ساغر و می فربه و بالنده شدم

شمع تویی ، نور تویی شهره ی کاشانه تویی
مِهر تو را دارم و زان این همه تابنده شدم

گفت مرا ساده دلی ، وز گهر خاک و گِلی
رفتم و بی منت می در غمش افکنده شدم

شعر و غزل چاره نشد بر دل شوریده ی من
رندم و از شوکت او ، یکسره شرمنده شدم

رند تبریزی

از یاس ها عاشق ترم ، مرد است و قولش
بانو نباشی پرپرم ، مرد است و قولش

وقتی که دلخور میشوی ...از اسمانم
دو تا غزل می آورم ، مرد است و قولش

مومن شدم بانو به اعجاز نگاهت
بر دیگرانت کافرم ، مرد است و قولش

با من که باشی در هوای یک قفس هم
با بال هایت میپرم ، مرد است و قولش

هر جا تو باشی چادرم بر پاست انجا
خاکت حدود کشورم ، مرد است و قولش

شب ها که میخوابی پتو را میکشم ... هیس!!
روی شما و دخترم... مرد است و قولش

ز عشقت سوختم ای جان کجایی
بماندم بی سر و سامان کجایی

نه جانی و نه غیر از جان چه چیزی
نه در جان نه برون از جان کجایی

ز پیدایی خود پنهان بماندی
چنین پیدا چنین پنهان کجایی

هزاران درد دارم لیک بی تو
ندارد درد من درمان کجایی..؟

دلم را ورق می زنم
به دنبال نامی که گم شد
در اوراق زرد و پراکنده ی این کتاب قدیمی
به دنبال نامی که من …
-منِ شعرهایم که من هست و من نیست -
به دنبال نامی که تـــــــــــو …
-توی آشنا-ناشناس تمام غزل ها-
به دنبال نامی که او …
به دنبال اویی که کو؟

#قيصر_امين_پور

نه دیداری
نه انتظاری
حتی کسی نیست
که خطوط پیشانی ات را
به رویت بیاورد
و به یک لبخند دو نفره
مهمانت کند.

حالا تو مدام
برای آینه دلبری کن
و عکس های تنهایی ات را
در سراسر جهان
منتشر کن.

نگران نباش.
این روزها
همه
از هم تنهاتریم.

نیلوفر لاری پور

از کنارم رد شدی بی‌اعتنا، نشناختی

چشم در چشمم شدی اما مرا نشناختی



در تمام خاله‌بازی‌های عهد کودکی

همسرت بودم همیشه بی‌وفا نشناختی؟



لی‌له‌باز کوچه‌ی مجنون صفت‌ها فکر کن

جنب مسجد، خانه‌ی آجرنما، نشناختی؟



دختر همسایه! یاد جرزنی هایت به خیر

این منم تک‌تاز گرگم‌ برهوا، نشناختی؟



اسم من آقاست اما سال‌ها پیش این نبود

ماه بانو یادت آمد؟ مشتبا! نشناختی؟



کیست این مرد نگهبانت که چشمش بر من است

آه! آری تازه فهمیدم چرا نشناختی



#مجتبی_سپید

به رسیدن فکر نمی کنم

به تو فکر می کنم

و می رسم!..

این که می نویسم

نامه نیست، خیال است

کاش به انتهای سطرها که می رسم

تو لااقل خیال نباشی

بیایی!



#رضا_کاظمی

چه کرده ای در آسمان ستاره عاشقت شده؟
دوصد هزاره سوخته دوباره عاشقت شده

سر کلاس درس خود اجازه ای گرفته ای
معلم تو با همان اشاره عاشقت شده

دم اذان که رد شدی از آستان مسجدی
موذنش که جای خود مناره عاشقت شده

هنوز در تعجبم که شیخ مسجد محل
چه دیده که زمان استخاره عاشقت شده!

از عشوه ی لبان تو که گفت: "عاشقم تویی؟"
"نهاد" جمله مرده و "گزاره" عاشقت شده...

#روح_اله_عسگری

ﺍﮔﺮ ﻧﻔﺲ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﭘﺲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻣﺎﻥ ﺑﺪﻫﺪ
ﻭ ﯾﺎ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺷﺐ ﻧﻮﺭ ﺑﯽ ﮐﺮﺍﻥ ﺑﺪﻫﺪ

ﻭﻟﯽ ﺑﺪﺍﻥ ﮐﻪ ﻣﺤﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﺑﻌﺪ ﺭﻓﺘﻦ ﺗﻮ
ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺭﻭﯼ ﺧﻮﺷﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎﻥ ﺑﺪﻫﺪ

ﮐﺠﺎﯼ ﻗﺴﻤﺖ ﻣﻦ ﺍﯾﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ
ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﻪ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺑﺪﻫﺪ

ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺮ ﺧﻼﻑ ﻋﺎﺩﺕ ﺧﻮﺩ
ﺑﻪ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺎﻝ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺳﺖ، ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺪﻫﺪ؟

ﺭﻭﺍ ﻧﺒﻮﺩ ﺑﺒﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﮐﻮﺭﻡ ﻭ ﺩﺳﺘﺖ
ﻣﺴﯿﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﺲ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻧﺸﺎﻥ ﺑﺪﻫﺪ

ﻫﻨﻮﺯ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻢ ﻣﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺍﯼ
ﻟﺒﺖ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﮎ ﻣﺮﺩﻩ ﺟﺎﻥ ﺑﺪﻫﺪ....!!

#ﻓﺮﺥ_ﺣﺎﺟﯽ_ﻋﻠﯽ

پرسیده اند بچه محل ها که، یار توست؟
این با همه غریبه از ایل و تبار توست؟

فورا جواب داده ام آری و بعد از آن
این کوچه سخت عرصه ی گشت و گذار توست

هر شب یکی به پنجره ام سنگ میزند
تنها منم که با خبرم کار، کار توست

هر شب تویی که منتظری تا ببینی ام
هر شب منم که دغدغه ام انتظار توست

در مستی ام همیشه مراعات کرده ام
امشب ولی بهانه ی من، افتخار توست

جز این ندیده رقص مرا، چشم روزگار
این اتفاق، معتقدم شاهکار توست

با من بیا که گم نکنم راه خانه را
امشب زمین کج است و زمان در مدار توست

با پوششت مخالفم، اما موافقم
با اینکه اعتبار تو در استتار توست

مقصود من به ساحت ممنوعه ات قسم
بی اختیار دست دلم بی قرار توست

این از خودم غنی تر و از من عزیزتر
این شعر تر که میشکفد یادگار توست

هر شب یکی به پنجره ام سنگ میزند
تنها منم که با خبرم کار، کار توست

#مجتبی_سپید

سکوت کرده ام ولی، فقط به احترام تو

به زور گفته ام بلی! فقط به احترام تو


به دست دوستان تو، دلم شکسته بارها

نگفته ام چرا؟علی!فقط به احترام تو


#مجتبی_سپید

بوسه هایت می گشاید هر طلسم گنج را
حتم دارم عشق پایان می دهد این رنج را

ای زلیخای جوان اینبار جای آن ترنج
می برد چاقوی چشمان تو تا آرنج را

با تو تقویمم پس از این زودتر خواهد گذشت
بی تو باید می شمردم گاه چار و پنج را

گاه سربازی جوانم ؛ گاه شاهی خسته ام
مرگ پایان می دهد یک روز این شطرنج را

ای دو چشم خسته ی دلخواه لختی صبر کن
عشق آسان می کند هر مشکل بغرنج را

تومگردربدری؟خانه نداری ای بغض
همه شب سرزده مهمان گلویم هستی