شعر و شیدایی

                        

در این سرای بی کسی پرنده پر نمی زند
به دشت پر ملال ما پرنده پر نمی زند

یكی زشب گرفتگان چراغ بر نمی كند
كسی به كوچه سار شب در سحر نمی زند

نشسته ام در انتظار این غبار بی سوار
دریغ كز شبی چنین سپیده سر نمی زند

دل خراب من دگر خراب تر نمی شود
كه خنجر غمت از این خراب تر نمی زند

گذر گهی است پر ستم كه اندرو به غیر غم
یكی صلای آشنا به رهگذر نمی زند

چه چشم پاسخ است از این دریچه های بسته ات
برو که هیچ کس ندا به گوش کر نمی زند

نه سایه دارم و نه بر بیفکنندم و سزاست
اگر نه بر درخت تر کسی تبر نمی زند”

― هوشنگ ابتهاج

چو بستی در بروی من به کوی صبر رو کردم
چو درمانم نبخشیدی به درد خویش خو کردم

چرا رو در تو آرم من که خود را گم کنم در تو
به خود باز آمدم نقش تو در خود جستجو کردم

خیالت ساده دل تر بود و با ما از تو یک رو تر
من اینها هر دو با آئینه دل روبرو کردم

فشردم باهمه مستی به دل سنگ صبوری را
زحال گریه پنهان حکایت با سبو کردم

فرود آ ای عزیز دل که من از نقش غیر تو
سرای دیده با اشک ندامت شست و شو کردم

صفائی بود دیشب با خیالت خلوت ما را
ولی من باز پنهانی تو را هم آرزو کردم

ازین پس شهریارا ما و از مردم رمیدنها
که من پیوند خاطر با غزالی مشک مو کردم

عشق از روز ازل روی زبان افتاده است
مثل باران نغمه خوان از آسمان افتاده است

خرم آباد است و از چشمان عاشق پرورش
هر که افتاده است از نام ونشان افتاده است

هرکه بی میل است با او جون درختی بی ثمر
آفتی دید از نگاه باغبان افتاده است

بی صدا می افتد از بالای شاخه بر زمین
برگ شادابی که در چنگ خزان افتاده است

قصه ی عشق من وتو بی شباهت نیست با
حبه قندی که میان استکان افتاده است؟

ریختم چای غزل در استکانت نوش کن
گل دم است و تا بماند از دهان افتاده است



محمد علی ساکی

پنداشتی که "کوره ی سوزان" ، عشق من
دور از نگاه گرم تو، خاموش می شود؟

پنداشتی که یاد تو ، این یاد دلنواز !
در تنگنای سینه، فراموش می شود؟!

تو رفته ای که بی من، تنها سفر کنی
من مانده ام که بی تو، شب ها سحر کنم !

تو رفته ای که عشق من از سر به در کنی
من مانده ام که عشق تو را، تاج سر کنم !

روزی که پیک مرگ، مرا می برد به گور
من شب چراغ عشق تو را ، نیز می برم

"فریدون مشیری

در آسمان غزل عاشقانه بال زدم

به شوق دیدنتان پرسه در خیال زدم



در انزوای خودم با تو عالمی دارم

به لطف قول و غزل قید قیل و قال زدم



کتاب حافظم از دست من کلافه شدست

چقدر آمدنت را چقدر فال زدم



غرور کاذب مهتاب ناگزیر شکست

همان شبی که برایش تورا مثال زدم



غزال من غزلم، محو خط و خال تو شد

چه شاعرانه بدون خطا به خال زدم



به قدر یک مژه بر هم زدن تورا دیدم

تمام حرف دلم را در این مجال زدم...

سید حمیدرضا برقعی

ماه در چشم تو ای یار چه نوری دارد
لاله در گونه ات انگار حضوری دارد

نیمه شب چشم بدوزم به دلت تا به سحر
عجبا کاین لب خاموش چه شوری دارد

روزنی رو به افق باز بگرداند رخت
بگمانم که مهی قصد عبوری دارد

تا کجا رفت خیالم ز پی بانگ رحیل
ساربانم ز پی اش قلب صبوری دارد

گر در این میکده گویند بنوشید ز جام
گو بگیرید ز جامی که سروری دارد

ماه من باز کجا رفت خسوف است دلا
بسته شد پلک چو این یار غروری دارد

آن شب که غزل با رخ زیبای تو سر کرد
احساس من آتش زد و از سینه گذر کرد
دل سوخته بودم تهِ این کوچه ی چشمت
زد شعله تن و جان مرا سوخته تر کرد
هر شعر که از جان من خسته بر آمد
بر قلب تو انگار به صد شیوه اثر کرد
در من بچکانید غزل قطره به قطره
شاید که درخت دلم این بار ثمر کرد
هرچند پرستوی نگاهم شده چشمت
افسوس که از شعر ترم رفت و سفر کرد
این شهر مرا هم به دو تا قافیه بخشید
با حکم عطش ریشه ی من نیز تبر کرد
جابر ترمک

گفتم دلم عشق تو را هر شب تمنا میکند
خندیدی و بی اعتنا گفتی که بیجا میکند!!!

گفتم که امشب چشم تو خون بر دل ما کرده است
گفتی که از این بدترش را ازصبحِ فردا میکند

گفتم دلم را کرده ای خونابه،گفتی تو برو
در سازمان انتقال خون که احیا میکند

گفتم چرا چشمت کشیده خط قرمز دور من
گفتی که دارد با تو تمرین الفبا میکند

گفتم دلم با دوریَت زود درمان میشود
چون حکم اعدام خودش را خوب امضا میکند

گفتم خدایا دل ز ما میدزدد و در محکمه
این بی شرف پیش تو حتی باز حاشا میکند

شاید نمیداند که این مصداق حق الناسیَست
وقتی که موی بسته اش را پیشِ ما وا میکند

موسی شکافد نیل را،چشم شما هم در عوض
یک قطره از عشق مرا فی الفور دریا میکند

دل میکُند نفرین سر شب جد و آباد تو را
اما سحر خود را درآغوش تو پیدا میکند

این داستانِ عشقِ ما باید شود ضرب المثل
بشنو ز من این قصه را زیرا که غوغا میکند

"آقا محمد خان به حال مردم کرمان نکرد
کاری که هر شب چشم تو با این دل ما میکند"

گل من قصه عشق بازی دنیاست بخند
غم امروز مخور طالع به فرداست بخند

عاشقی پیشه کن و عشق به انجام رسان
بنگر قامت معشوقه چه رعناست بخند

تو بر این عمر دو روزه نکنی تلخ بکام
که اگر خوش نگری زندگی زیباست بخند

منشین زار و مکن شکوه ز ایام غریب
که بسی جای تو در محفل گلهاست بخند

اگر این چرخ نشد نوبت دور من و تو
تو بر این چرخ که بر حیلت بالاست بخند

آن خدایی که همه مامن عشقست و صفا
در کنار منو توست آری همینجاست بخند





بهرام شمس

نه کسی
منتظر است،
نه کسی چشم به راه…

نه خیال گذر از کوچه ی ما دارد ماه!

بین عاشق شدن و مرگ
مگر فرقی هست؟

وقتی از عشق نصیبی نبری
غیر از آه...!

#فریدون_مشیری

مده از خنده فریب و مزن از غمزه خدنگ
رو که ما را به تو من بعد نه صلح است و نه جنگ

غمزه گو ناوک خود بیهده زن پس مفکن
که دل و جان دگر ساختم از آهن و سنگ

عذرم این بس اگر از کوی تو رفتم که نماند
نام نیکی که توانم بدلش ساخت به ننگ

بلبل آن به که فریب گل رعنا نخورد
که دو روزیست وفاداری یاران دو رنگ

آه حسرت نه به آیینه وحشی آن کرد
که توان بردنش از صیقل ابروی تو زنگ

#وحشی_بافقی

نشسته ای به قلبِ من، خیالِ پا شدن مکن
تو جفتِ خوب قلبمی ، فکرِ سوا شدن مکن

گره گره به پایِ من، نشسته دامِ خوبی ات
به رویِ دل نوشته ام ، شورِ رها شدن مکن

من و تو ما شدیم و تو، یواشکی و دزدکی
نقشه مکش ، تفکرِ شومِ جداشدن مکن

کنون که روحِ ما دوتن، گشته وجودِ واحدی
بر اتحادِ ما دو تن، فکرِ دوتا شدن مکن

به ذره های جانِ خود منم که بنده ات شدم
برای جانِ دیگری کار خدا شدن مکن

آنقدر با آتش دل ساختم تا سوختم
بی توای آرام جان یا ساختم یا سوختم

سرد مهری بین که کس بر آتشم آبی نزد
گرچه همچون برق از گرمی سراپاسوختم

سوختم اما نه چون شمع طرب دربین جمع
لاله ام کز داغ تنهایی به صحرا سوختم

همچو آن شمعی که افروزند پیش آفتاب
سوختم در پیش مه رویان وبیجا سوختم

سوختم از آتش دل در میان موج اشک
شوربختی بین که در آغوش دریا سوختم

شمع وگل هم هر کدام از شعله ای در آتشند
در میان پاکبازان من نه تنها سوختم

جان پاک من رهی خورشید عالمتاب بود
رفتم و از ماتم خود عالمی را سوختم

تو رفتی
بی انکه بدانی
انچه در چمدانت بردی
دلم بود


#نادر_باقری

چشم مخصوص تماشاست اگر بگذارند
و تماشای تو زیباست اگر بگذارند

من از اظهار نظرهای دلم فهمیدم
عشق هم صاحب فتواست اگر بگذارند

دل درنایی من اینهمه بیهوده مگرد
خانه دوست همین جاست اگر بگذارند

سند عقل مشاع است اگر بگذارند
عشق اما فقط از ماست اگر بگذارند

غضب آلوده نگاهم میکنید ای مردم
دل من مال شماهاست اگر بگذارند

چشمت بی شتابم می کند
موج این دریا حبابم می کند

جذبه ی چشمان مخمور شما
حالتی دارد که آبم می کند

باز لبخند تو می گوید بیا
باز می آیم، جوابم می کند

قحط بارانم، کویری تشنه ام
این عطش روزی سرابم می کند

آی آدم! من که آهن نیستم
نی مزن، نایت کبابم می کند

ناله کم کن، ناله کم کن ای غریب
حال محزون تو خوابم می کند

سخت سختم کوه فولادم اگر
آتش عشقت مذابم می کند

مانده ام سر گشته در یک انتظار
تا غمت کی انتخابم می کند

بوى دريا لبِ ساحل
منِ دلتنگ خيالِ باطل

باد و بارون توى ايوون
منِ بى تو، منِ حيرون

شبى آروم ولى گريون
منِ تنها دلى پرخون

آخ چقد فاصله سخته
بين دستاى منو اون..


#فروغ

ماه در چشم تو ای یار چه نوری دارد
لاله در گونه ات انگار حضوری دارد

نیمه شب چشم بدوزم به دلت تا به سحر
عجبا کاین لب خاموش چه شوری دارد

روزنی رو به افق باز بگرداند رخت
بگمانم که مهی قصد عبوری دارد

تا کجا رفت خیالم ز پی بانگ رحیل
ساربانم ز پی اش قلب صبوری دارد

گر در این میکده گویند بنوشید ز جام
گو بگیرید ز جامی که سروری دارد

ماه من باز کجا رفت خسوف است دلا
بسته شد پلک چو این یار غروری دارد

⚡️شاهکار استادشهریار⚡️

"دوست دارم همدمت باشم ولی سربارنه"

گفته بودم بی تو می میرم ، ولی این بار نه
گفته بودی عاشقم هستی ، ولی انگار نه

هرچه گویی دوستت دارم ، به جز تکرار نیست
خو نمی گیرم به این ، تکرارِ طوطی وار نه

تا که پا بندت شوم از خویش می رانی مـــرا
دوست دارم همدمت باشم ، ولی ســــربار نه

دل فروشی می کنی ، گویا گمان کردی که باز
با غرورم می خرم آن را ، در این بازار نه

قصد رفتن کرده ای ، تا باز هـم گویم بمان
بار دیگر می کنم خواهش ، ولی اصرار نه

گه مـرا پس می زنی ، گه باز پیشم می کشی
آنچه دستت داده ام نامش دل است ، افسار نه

می روی اما خودت هم خوب می دانی عزیز
می کنی گاهی فرامـوشم ، ولی انکار نه

سخت می گیری به من ، با اینهمه از دست تـو
می شوم دلگیر شایــد نازنیــن ، بیزار نه

چه کسی چشم تو را دید و نشد عاشق تو؟
ای فدای دل بی غل و غش و صادق تو

بعد ازین چشم که زیبائی عالم در اوست
چه بگو داد به تو خالق تو؟

رودی از عشق تو در من بخروش است انگار
ای تنت آب روان و دل من قایق تو

تو به این خوبی و ، من با نفس خسته ء خود
چه سرایم ؟ چه بگویم ؟ که بود لایق تو

می هراسم من ازین عاطفه ی چون آبت
تو بگو من چه کنم تا نشوم عاشق تو،