شعر و شیدایی

                        

جانا به غریبستان چندین به چه می‌مانی

بازآ تو از این غربت تا چند پریشانی

صد نامه فرستادم صد راه نشان دادم

یا راه نمی‌دانی یا نامه نمی‌خوانی

گر نامه نمی‌خوانی خود نامه تو را خواند

ور راه نمی‌دانی در پنجه ره دانی

بازآ که در آن محبس قدر تو نداند کس

با سنگ دلان منشین چون گوهر این کانی

ای از دل و جان رسته دست از دل و جان شسته

از دام جهان جسته بازآ که ز بازانی

هم آبی و هم جویی هم آب همی‌جویی

هم شیر و هم آهویی هم بهتر از ایشانی

چند است ز تو تا جان تو طرفه تری یا جان

آمیخته‌ای با جان یا پرتو جانانی

نور قمری در شب قند و شکری در لب

یا رب چه کسی یا رب اعجوبه ربانی

هر دم ز تو زیب و فر از ما دل و جان و سر

بازار چنین خوشتر خوش بدهی و بستانی

از عشق تو جان بردن وز ما چو شکر مردن

زهر از کف تو خوردن سرچشمه حیوانی




حضرت مولانا

غمگینم و غم های من از جنس بلا نیست
غم های من از جنس فراق است جفا نیست

غمگینم و شادم که غمم پاک و اصیل است
غمگینم و شادم که غمم بی سروپا نیست

غمگینم و شادم که مریضیم از عشق است
غمگینم و شادم که مرض هست و دوا نیست

غمگینم و شادم که دلم پاک هوایی ست
غمگینم و شادم که دلم سربه هوا نیست...

تلخ و شیرین دست ما باشد به دست بخت نیست
این خیال آسوده باشد بی تو اما تخت نیست

دوستم داری؟ نداری؟ پاسخی مبهم نده
دست و بالم را تو بستی بی وفایی سخت نیست

روز ها کردی جوابم شب به خوابم آمدی
جان ناقابل بگیر آنقدر ها سرسخت نیست

خونِ دل دادی به ما خود دلربایی میکنی
جای اشکم میچکد خونآبه اما لخت نیست

آبِ دریا را به گل دادن نباشد شرط عقل
دست هر کس میرسد بر گل بدان خوشبخت نیست

تا تو با منی زمانه با من است
بخت و کام جاودانه با من است

تو بهار دلکشی و من چو باغ
شور و شوق صد جوانه با من است

یاد دلنشینت ای امید جان
هر کجا روم روانه با من است

ناز نوشخند صبح اگر توراست
شور گریه ی شبانه با من است

برگ عیش و جام و چنگ اگرچه نیست
رقص و مستی و ترانه با من است

گفتمش مراد من به خنده گفت
لابه از تو و بهانه با من است

گفتمش من آن سمند سرکشم
خنده زد که تازیانه با من است

هر کسش گرفته دامن نیاز
ناز چشمش این میانه با من است

خواب نازت ای پری ز سر پرید
شب خوشت که شب فسانه با من است
#هوشنگ_ابتهاج

پنداشتی که "کوره ی سوزان" ، عشق من
دور از نگاه گرم تو، خاموش می شود؟

پنداشتی که یاد تو ، این یاد دلنواز !
در تنگنای سینه، فراموش می شود؟!

تو رفته ای که بی من، تنها سفر کنی
من مانده ام که بی تو، شب ها سحر کنم !

تو رفته ای که عشق من از سر به در کنی
من مانده ام که عشق تو را، تاج سر کنم !

روزی که پیک مرگ، مرا می برد به گور
من شب چراغ عشق تو را ، نیز می برم

#فریدون_مشیری

بوی باران، بوی سبزه، بوی خاک
شاخه‌های شسته، باران خورده، پاک

آسمان آبی و ابر سپید
برگ‌های سبز بید

عطر نرگس، رقص باد
نغمه شوق پرستوهای شاد
خلوت گرم کبوترهای مست

نرم نرمک می‌رسد اینک بهار
خوش به حال روزگار

خوش به حال چشمه‌ها و دشت‌ها
خوش به حال دانه‌ها و سبزه‌ها
خوش به حال غنچه‌های نیمه‌باز
خوش به حال دختر میخک که می‌خندد به ناز
خوش به حال جام لبریز از شراب
خوش به حال آفتاب

ای دل من گرچه در این روزگار
جامه رنگین نمی‌‌پوشی به کام
باده رنگین نمی‌بینی به جام
نقل و سبزه در میان سفره نیست
جامت از آن می که می‌‌باید تهی است
ای دریغ از تو اگر چون گل نرقصی با نسیم
ای دریغ از من اگر مستم نسازد آفتاب
ای دریغ از ما اگر کامی نگیریم از بهار
گر نکوبی شیشه غم را به سنگ
هفت رنگش می‌شود هفتاد رنگ....

#فریدون_مشیری

ساکنم بر درِ میخانه که میخانه از اوست
می خورم باده که این باده و پیمانه از اوست

گر به مسجد کشدم زاهد و ، در دیر کشیش
چه تفاوت کند ، این خانه و آن خانه از اوست

خویش و بیگانه اگر رحمت و زحمت دهدم
رحمت خویش از او ، زحمت بیگانه از اوست

روزگاریست که در گوشه ی ویرانه ی دل
کرده ام جای که این گوشه ی ویرانه از اوست

گر چه پروانه دلی سوخت ز شمعی چه عجب
شمع از او ، محفل از او ، هستی پروانه از اوست,,

نیم آدم که از آن دانه ی گندم نخورم
من از او ، جنت از او ، خوردن از او ، دانه از اوست

سنگ زد عاقل اگر بر سر دیوانه ی ما
سنگ از او عاقل از او ، این دل دیوانه از اوست

مولانا

اما
نمی دانی
چه شب هایی سحر کردم؛
بی آنکه یک دم
مهربان باشند
با هم پلک های من،
در خلوت خواب گوارایی!

#مهدی_اخوان_ثالث

در ياد منی حاجت باغ و چمنم نيست
جايی که تو باشی خبر از خويشتنم نيست

اشکم که به دنبال تو آواره‌ی شوقم
يارای سفر با تو و رای وطنم نيست

این‌لحظه چو باران فرو ريخته از برگ
صدگونه سخن هست و مجال سخنم نيست

بدرود تو را انجمنی گرد تو جمع‌اند
بيرون ز خودم راه در آن انجمنم نيست

دل می‌تپدم باز در این لحظه‌ی ديدار
ديدار، چه ديدار؟ که جان در بدنم نيست

بدرود و سفر خوش به تو آنجا که رهایی‌ست
من بسته‌ی دامم، ره بيرون شدنم نيست

در ساحل آن شهر تو خوش زی که من اينجا
راهی به جز از سوختن و ساختنم نيست

تا باز کجا موج به ساحل رسد آن روز
روزی که نشانی ز من الا سخنم نيست ...

بلبل آهسته به گل گفت شبی
که مرا از تو تمنائی هست

من به پیوند تو یک رای شدم
گر ترا نیز چنین رائی هست

گفت فردا به گلستان باز آی
تا ببینی چه تماشائی هست

گر که منظور تو زیبائی ماست
هر طرف چهرهٔ زیبائی هست

پا بهرجا که نهی برگ گلی است
همه جا شاهد رعنائی هست

باغبانان همگی بیدارند
چمن و جوی مصفائی هست

قدح از لاله بگیرد نرگس
همه جا ساغر و صهبائی هست

نه ز مرغان چمن گمشده‌ایست
نه ز زاغ و زغن آوائی هست

نه ز گلچین حوادث خبری است
نه به گلشن اثر پائی هست

هیچکس را سر بدخوئی نیست
همه را میل مدارائی هست

گفت رازی که نهان است ببین
اگرت دیده ی بینائی هست

هم از امروز سخن باید گفت
که خبر داشت که فردائی هست

#پروین_اعتصامی

گل نیست چنین سرکش و رعنا که تویی
مَه نیست بدین‌گونه فریبا که تویی

غم بر سرِ غم ریخته، آنجا که منم
دل بر سر دل ریخته، آنجا که تویی!🌹

رهی معیّری

من به صراط مستقیم بی تو روان نمیشوم
گر که به فسق خوانی ام،با دل و جان دوان شوم
.
دوزخ و جنت خدا، طره ی گیسوان تو
آن دو به مفت میدهم،زلف تورا به جان خرم
.
چشمه آب کوثرش،گرچه به شهد گل پر است
خشک بگردد این دو لب،بی تو زبان نمیزنم
.
قصه ی شیخ و زهد او،گرچه شنیده ام به گوش
بهر تو اینکه خرقه است،سر به رهت فدا کنم

#محسن_اسماعیلی

00:00

🌿 دوباره ساعت صفر و غزل غزل باران
شروع نم زده ی جاده های بی پایان

دوباره وصل و فراق و قرار عاشقی و
تمام خاطره هایی که میشود اکران...

مسیر گردش ساعت ،عبور ثانیه ها
دوباره عمر گرانی که میرود آسان...

دوباره برزخ تردید ، دوباره جبر و فراق..
و مانده خیره نگاهی ، بگوشه ی ایوان

دوباره راه گلو را چه بی سبب بسته
غمی که چاره ندارد به عالم امکان !

برای حافظ شیراز حکایتی دارم ..
رواق منظر چشمم ،زگریه شد ویران

میان دست نجیبت بیا و حبسم کن
در این بهشت خیالی چه بهتر از زندان

قرار عاشقیم را همیشه این ساعت
به کوک یاد تو ارم، تو ای به از انسان...🌿

تلنگر میزند امشب . . .
کسی بر سقف این خانه
تویی باران . . .!؟
تویی مهمان ناخوانده . . .
بزن باران . . .
تو هم زخمی بزن بر زخم این خانه
بزن آهنگ زیبایت
صدای چک چکه سازت
میان کاسه خالی . . .
شکنجه میکند امشب
من تنهای زندانی
تو ای باران
از این ویرانه دل بگذر
یقین بیرون این خانه
هزاران دل هوای عاشقی دارند . .

‌

یارب از عرفان مرا پیمانه‌ای سرشار ده
چشم بینا، جان آگاه و دل بیدار ده

هر سر موی حواس من به راهی می‌رود
این پریشان سیر را در بزم وحدت بار ده

در دل تنگم ز داغ عشق شمعی برفروز
خانهٔ تن را چراغی از دل بیدار ده

نشئه پا در رکاب می ندارد اعتبار
مستی دنباله‌داری همچو چشم یار ده

برنمی‌آید به حفظ جام، دست رعشه دار
قوت بازوی توفیقی مرا در کار ده

مدتی گفتار بی‌کردار کردی مرحمت
روزگاری هم به من کردار بی‌گفتار ده

چند چون مرکز گره باشد کسی در یک مقام
پایی از آهن به این سرگشته، چون پرگار ده

شیوهٔ ارباب همت نیست جود ناتمام
رخصت دیدار دادی، طاقت دیدار ده

بیش ازین مپسند صائب را به زندان خرد
از بیابان ملک و تخت از دامن کهسار ده

دچارم کن به چوب دار و رویت را مگیر از من
بده بر بادم اما عطر و بویت را مگیر از من ...

کمان بر دار صیدم کن به اخمت راضی ام اما
دمی دیوانه بازی های خوبت را مگیر از من ...

خرابم کرده ای از اعتبار افتاده ام باشد
خرابم کن خراب و آبرویت را مگیر از من ...

بجای تو خودم از تو برایم شعر می خواند
جنون عاشقی ِ گفتگویت را مگیر از من ...

نمی یابم خودم را در دل امواج گیسویت
خوشم این جستجوی مو به مویت را مگیر از من...

شب سر در گمی من را اسیر خویش خواهد کرد
تو در این بد بیاری کور سویت را مگیر از من ...

جنون عاشقی دارد دلم را میبرد باخود
بگیر از من خودم را آرزویت را مگیر از من .

یاد داری آن شب از باران صمیمی تر شدیم؟
آسمان افسانه گفت و ماهِ یکدیگر شدیم؟!

قبله را گم کرده بودیم و هراسان عاقبت
دل به دریا ها زدیم و لحظه ای کافَر شدیم

وقت شب بود و چه زیبا شد مرورِ قصه ها
داستانِ عشق را خواندیم و خوب از بر شدیم

گفت و گویی بود بین چشم من با چشم تو
واژه ای آتش گرفت و هر دو خاکستر شدیم

خوب میدانم سرابی باشد این دنیا ولی
آن ! از دلدادگی هامان همین جا تر شدیم

بعد از آن شب بوی باران می دهد احساسمان
آری آن شب هر دو از باران صمیمی تر شدیم

بس کن ای زیبای من ، اینطور فالم را نگیر
هی نکن امروز و فردا ، حس و حالم را نگیر ؛

شاید این حرف ِ تو باشد اشتباه و می شود
هـِـی نگو امکان ندارد ، احتمالم را نگیر ؛

من به یادت ، خاطراتت ، بودنت مشغولم و
جز تو که کاری ندارم ، اشتغالم را نگیر ؛

با تو من میسوزم امـّا با تو هم روشن شدم ،
شعله ات را برندار و اشتعالم را نگیر ؛

سد نساز و خواهشا ًاین راهها را هم نبند ،
رود هستم سمت ِ دریا ، اتصالم را نگیر ؛

میوه ای کالم وَ هستم متصل بر شاخه ات ،
نه ! نکن از خود جدا من را ، کمالم را نگیر ؛

در خیالاتم تو هستی و تو هستی و تویی ،
خوش خیالم با خیال ِ تو ، خیالم را نگیر

نی بزن خواهش ولی امشب کمی غمگین نواز
خوش نباشد حال من امشب کمی با من بساز

نی بزن شاید کمی از درد من را کم کنی
آسمان دل گرفته است غرق بارانم کنی

میکشد شعله زبانه از درونم بی صدا ست
سوختم خاکسترم خاکستر من پر بلاست

هیچ همراهی به جز یادت نباشد هم سفر
لطف کن امشب بیا این خاطراتت را ببر

میدهد آهنگ غم آزار این گوش مرا
رفتنت گشته سوالی و چرا پشت چرا

گاه آواره شویم ، نه راه پس نه راه پیش
ما جفا خود میکنیم ای نازنین در حق خویش

نیستم اهل گله سنگ صبور غصه ام
مانده ام از بهر تو دیگر چرا دلداده ام