شعر و شیدایی

                        

تسلیم نخواهم شد !

زندگی می کنم ...

برای رویاهایی که منتظرند به دست من واقعی شوند ...

من فرصتی برای بودن دارم،

پس ساکت نمی نشینم ....!!!

می گذارم همه بدانند که من با تمام توانایی ها و کاستی ها، شاهکار زندگی خود هستم ؛

کافی ست لحظات گذشته را رها کنم و برای ثانیه های آینده زندگی کنم ...!!!

چون رویاهایم آنجاست ،

و من فقط ؛ یک بار فرصت زندگی کردن را دارم ... ...

من كه خود عاشق شدم عاشق تر از اینم مكن
در مدار عاشقى ناهید و پروینم مكن

سجده ى سبز نمازم رو به هر ویرانه شد
اینچنین آشفتگى در دین و آئینم مكن

در ره عشق تو صد جام بلا نوشیده ام
جرعه جرعه زهر را در جام نوشینم مكن

باز مجنون تو شد لیلاى قلب عاشقم
گرچه فرهاد منى اینگونه شیرینم مكن

اى كه دستانم پر از حس نیاز دست توست
این همه سردى تو با دستان مسكینم مكن

زندگى بى تو برایم گور رویا مى شود
جان من جانان من محتاج یاسینم مكن

پیش من باز نکن چادر جادویی را
ول کن این طرز جسورانه ی دلجویی را

انقدر لطف دراین شکل خودآرایی نیست
خبر از عطر نباشد گل مصنوعی را

مو نشانم نده، هر بار ترک خورد دلم
آتلی نیست ببندد ترک مویی را

آسمان تو زیادی به خودش مغرور است
تا بنا کرد زمین شیوه ی کم رویی را

دکترم گفت که قند لب تو پایین است
بده یکبار فقط بوسه ی دارویی را

کم بکن وزن غزلهای لبت را چون من
از برم آن همه شعری که تو میگویی را

انقدر خیره نشو دزدکی از پنجره ها
یادم انداخته چشمان تو پررویی را

چون که خال تو درآورد به یک چشم زدن
پدر حافظ و داد من هندویی را

کوچ موهای تو در حد هنر پیشه گی است
در بیاور لج پرویز پرستویی را

عشق، کاری بکن این بار کسی غیراز من
دل نبندد الکی طره ی گیسویی را


رسول مختاری پور

یک قاشق سبزی پلو می خورد و یک
دانه برنج در تنگ ماهی می انداخت . . .
حالا دیگر می توانست به دوستانش
بگوید که ما هم شب عید ، سبزی پلو را
با ماهی خوردیم !!

" زهره عیسی خانی "

باز با دوری خود دل نگرانم کردی

مثلِ دیوانه به هر سمت روانم کردی

شاعری مردن تدریجی و نا خواسته است

مثل یک باغچه درگیرِ خرانم کردی

روزوشب یکسره مفهوم ندارد وقتی ....

خالی از ثانیه ای پر هیجانم کردی

پنجره بهت زده داشت نگاهت می کرد

پشت تردید دل ِ سنگ بیانم کردی

باد نااهل وزید و به دلم بد افتاد ....

چه بگویم که تو بی نام و نشانم کردی

گفتم اینگونه نرو می رود از دست دلم ....

رفت از دست دل و بی ضربانم کردی

مثل پیراهن ِ خاکی شده احساساتم

باز درمانده ی یک ذره تکانم کردی

من که دیوانه نبودم ولی از عمد چرا ....

ساده بازیچه ی چشم ِهمگانم کردی

مهدی نژادهاشمی

الایا ایهاالساقی هلاک از عشقِ پنهانت
دوباره گم شده در تارو پودم زلف ِ حیرانت
نماز واجبی برگردنم مانده تمام عمر
اگر کفر تو بگذارد مرا یک دم مسلمانت
لبم تسبیح می گوید دلم سجاده ای لرزان
بخوان یک سوره بی زلزالِ چشمانِ پریشانت
اگر کولی شدم شب مست و شب گردو پریشان حال
مرا بیرون بکش از قهوه ی تلخ دوچشمانت
بخوان از وهم برخیزم ، بخوان از خواب برخیزم
بخوان بیرون بیایم از نخوانده های ِ فنجانت
مرا با خود ببر تا کوچه های کودکی هایم
مرا با خود ببر تا گم شوم در پیچ ِ شمرانت
الایا ایهاالساقی ، خودت هم خوب می دانی
غزل فکر و خیال توست در شبهای تهرانت
مهدی نژادهاشمی

می روی اما بدان کلی بدهکاری به من
خوب می دانم که روزی باز ناچاری به من
پنجره یادآور ِبغض و هزاران درد توست
رفته ای یا در پی ِهرلحظه آزاری به من
کاش اشک سرخ من را تو نمی دیدی و بعد ...
حرمتم را می شکستی با ستمکاری به من
شانه هایم رنگ و بوی خون ِ زنبق می دهد
روی تابوتم نمی بینی سزاواری به من ...!
دست هایت امتداد ِسبز یک خوش باوری ست
کاش حس ِشانه ات را باز بسپاری به من
می روی ...برگرداز پیچ وخم ِیک اتفاق ...
تا بخوانم توی چشمانت گرفتاری به من ...
بجنورد سید مهدی نژادهاشمی

آخر قصمه اما قصه ی آخرم این نیست

آخرین راهی که باید من ازش بگذرم این نیست

آرزوهامو برای خاطراتم دوره کردم


کجای خاطره باید پی آرزو بگردم

خسته ام از هرچه رسیدن

اگه پشتش سفری نیست

برکه ی امن و نمیخوام وقتی موج خطری نیست

♫♫♫

می رسم نه واسه موندن من مسافرم همیشه

مثل نوری که میاد و رد میشه از دل شیشه

…

یار بیگانه نوازم شرح عشق جانگدازم
قصه ای از سوز وسازم باتو می گویم امشب
تا که چشمم را گشودم شمع شب های تو بودم
شعله زد بر تار و پودم آه جانسوزم بر لب


تو ندانی که چه کردی به من و دل من به خدا
چه غمت از من بی دل تو کجا من خسته کجا
رهگذاره بی نصیبی بی قراری بی شکیبی
تا سحر گه ناله سر کرده نیمه شب ها در سیاهی
بی نصیبی بی پناهی از سر کویَت گذر کرده..

من آن ستاره ی نامرئی ام که دیده نشد
صدای گریه ی تنهایی اش شنیده نشد


من آن شهاب شرار آشنای شعله ورم
که جز برای زمین خوردن آفریده نشد

من آن فروغ فریبای آسمان گردم
که با تمام درخشندگی سپیده نشد

من آن نجابت درگیر در شبستانم
که تار وسوسه بر قامتش تنیده نشد

نجابتی که در آن لحظه های دست و ترنج
حریر عصمت پیراهنش دریده نشد

من از تبار همان شاعرم که سروِِ قدش
به استجابت دریوزگی خمیده نشد

همان کبوتر بی اعتنا به مصلحتم
که با دسیسه ی صیاد هم خریده نشد

رفیق من ! همه تقدیم مهربانی تو
اگرچه حجم غزل های من قصیده نشد

محمد سلمانی

پشت دیوار همین کوچــه به دارم بزنید
من که رفتم بنشینید و ... هوارم بزنید


باد هم آگهـــی مرگ مرا خواهد برد
بنویسید که: "بد بودم" و جارم بزنید

من از آیین شما سیر شدم ... سیر شدم
پنجـــه در هر چه کـه من واهمه دارم بزنید

دست هایم چقدر بود و به دریا نرسید؟!
خبـــر مرگ مرا طعنــــه به یــــارم بزنید

آی! آنها! که به بی برگی من می خندید!
مرد باشید و ... بیایید ... و ... کنارم بزنید

مرحوم نجمه زارع

چند وقتی است که تو بی خبر از حال منی

فارغ از دغدغه ی پرسش ِ احوال منی

مثل یک سایه ی موهوم نمی دانم ...نه

من به دنبال توام ...یا تو به دنبال منی .!؟

گله ای نیست اگر یک دفه دورم بزنی

تو همان سیب نچرخیده ی اقبال منی

این همه بد به دلت راه نده ،طوری نیست ....!

تو مگر نیمه ی آشفته ی آمال منی ...؟

سالها دل طلب جام جمت را می کرد .....

هر نفس در هوس گردش امیال منی

ای من با تو عوض شد به خیالم یا نه ...

من همه مال توام یا توهمه مال منی

زندگی در نفس توست خدا می داند ...

گرچه هر روز خدا بی خبراز حال منی

سید مهدی نژادهاشمی

من دختر شیرین سخن دوره ی قاجار
تـــو پست مدرنـی و مضامیـن دل آزار

من اهـل دل و چـای هل و لعــل نگارم

تو اهل شب و شعر سپید و لب سیگار

من فلسفه ی عشقم و اشراقی محضم

تو عقلگــرا چون رنـــه و نیچـــه و ادگار

من پنجره ای رو به غزل... خواجه ی شیراز

تو سخت ، پــر از خشتی و مانند بـه دیوار

با این همه عاشق شده ام دست خودم نیست

من دختـــر شیریـن سخــن دوره ی قاجـار

زهرا اقبالی

گاه نزدیک ست و گاهی کامل ازمن دورتر
می شوی مثل خودم یک دنده و مغرورتر

آه...ازآن لحظه ای که بی تفاوت ردشوی

زیر چشمی با نگاهت می شوم محصورتر

یا کــه رفتار مرا زیـــر نظر خواهی گرفت

تا که حلاجی کنی در ذهن خود منصورتر

برخلاف میل خود در باغ چرخی می زنی

خوشه هــای تا ک مان این روزها انگورتر

هی گره روی گره ننداز من کم طاقتم

بین طاق ابـــروانت می شوم من کورتر

مثل یک پازل که قدری مانده تاجورش کنی

بیـــن آدم ها فقـــط من با تو هستم جورتر

وآی از روزی که بند روسری ات وا شود

بانسیمی می شوم دیوانه و پر شور تر

خوش به حال شاعرشعری که در وصف تو گفت:

بین اصحاب هنـــر او می شود مشهــور تر
بهرام مژدهی )

خون قبیله ی پدرم عبری است ، خط زبان مادری ام تازی
از بس که دشنه در جگرم دارم ، افتاده ام به قافیه پردازی

جسمم به کفر نیچه می اندیشد ، روحم به سهرودی و مولانا
یک قسمتم یهودی اتریشی است ، یک قسمتم مسیحی قفقازی

ما سوژه های خنده ی دنیاییم ، وقتی که یک فقیر گنابادی
با یک دو پاره ذکر و سه تا حق حق ، اقدام می کند به براندازی

می ترسم از اذیت یارانم ، گفتی برادرم شده ای؟ باشد
اثبات کن برادری خود را ، باید مرا به چاه بیندازی

علی اکبر یاغی تبار

دیگر از اوجِ فلک ماه نخواهد افتاد
به یقین عکس تو در چاه نخواهد افتاد
سپری می شود این عمر از این پس باشد
چشم من با تو به یک راه نخواهد افتاد
خم به ابرو که نیاورد تو را ُمردَن ِ من
فرصت ِ پر زدن ِ ((آه )) نخواهد افتاد
به یقین فال مرا عشق تو می پیچاند
اتفاق خوش ِ این ماه نخواهد افتاد
تو مگر قاف نشینی که همه می گویند ...؟!
گذر ِ کوه به یک کاه نخواهد افتاد
می روم شعر شوم له شده در کنج اتاق ....
اتفاقی که هرزگاه نخواهد افتاد
مهدی نژادهاشمی

همصحبت تنهایی من باز ڪجایی؟!
امروز خرابم، نڪند دیر بیایی!؟

من عاشق چشمان یڪی دلبر ظالم
جز عشق نڪردم بخدا هیچ خطایی

سهراب شدم،خنجر شیرین به دلم رفت
زهرم برسان چونڪه مرا نیست دوایی

جز مردن و آزاد شدن از غم و ماتم
امشب به لب سوخته ام نیست دعایی

ای یاور تنهایی من بر سر راهت
با دلبر بی عاطفه گو هست خدایی

بدان قدر مرا، مانند من پیدا نخواهد شد
که هر کس با تو باشد غیر من، دیوانه خواهد شد

نه تَرکم می کند عشقت، نه کاری می دهد دستم
جوان بیکار اگر باشد، وبال خانه خواهد شد

اگر امروز بغضم را، بِراند شانه های تو...
کسی غیر از تو فردا گریه ام را شانه خواهد شد

غرورم را شکستی راحت و هرگز نفهمیدی
که «برجی خسته» با پس لرزه ای ویرانه خواهد شد

نفهمیدی که وقتی عشق باشد، کرم خاکی هم
اگر پیله ببافد دور خود، پروانه خواهد شد

تو را من زنده خواهم داشت، زیرا عشق من روزی
برای نسلهای بعد ما افسانه خواهد شد...

حسین_زحمتکش

من كه خود عاشق شدم عاشق تر از اینم مكن
در مدار عاشقى ناهید و پروینم مكن

سجده ى سبز نمازم رو به هر ویرانه شد
اینچنین آشفتگى در دین و آئینم مكن

در ره عشق تو صد جام بلا نوشیده ام
جرعه جرعه زهر را در جام نوشینم مكن

باز مجنون تو شد لیلاى قلب عاشقم
گرچه فرهاد منى اینگونه شیرینم مكن

اى كه دستانم پر از حس نیاز دست توست
این همه سردى تو با دستان مسكینم مكن

زندگى بى تو برایم گور رویا مى شود
جان من جانان من محتاج یاسینم مكن

ای دل شکایت‌ها مکن تا نشنود دلدار من
ای دل نمی‌ترسی مگر از یار بی‌زنهار من
ای دل مرو در خون من در اشک چون جیحون من
نشنیده‌ای شب تا سحر آن ناله‌های زار من
یادت نمی‌آید که او می کرد روزی گفت گو
می گفت بس دیگر مکن اندیشه گلزار من
اندازه خود را بدان نامی مبر زین گلستان
این بس نباشد خود تو را کگه شوی از خار من
گفتم امانم ده به جان خواهم که باشی این زمان
تو سرده و من سرگران ای ساقی خمار من
خندید و می گفت ای پسر آری ولیک از حد مبر
وانگه چنین می کرد سر کای مست و ای هشیار من
چون لطف دیدم رای او افتادم اندر پای او
گفتم نباشم در جهان گر تو نباشی یار من
گفتا مباش اندر جهان تا روی من بینی عیان
خواهی چنین گم شو چنان در نفی خود دان کار من
گفتم منم در دام تو چون گم شوم بی‌جام تو
بفروش یک جامم به جان وانگه ببین بازار من