شعر و شیدایی

                        

پدر!مادر!
تو کوچه ای هستی که من از آن گذشته ام
اما من از آن تو نیستم!

فیه ما فیه
حضرت مولانا

من سرخود گرفته ام
من ز وجود رفته ام

ذره به ذره میزند
دبدبه فنای من

#مولانا

هست تنهایی به از یاران بد
نیک چون با بد نشیند بد شود

یار بد بدتر بود از مار بد  
تا توانی میگریز از یار بد

مار بد تنها همی بر جان زند  
یار بد بر جان و بر ایمان زند

مولانا

از حد چو بشد دردم در عشق سفر کردم

یا رب چه سعادت‌ها که زین سفرم آمد

وقتست که می نوشم تا برق زند هوشم

وقتست که برپرم چون بال و پرم آمد

وقتست که درتابم چون صبح در این عالم

وقتست که برغرم چون شیر نرم آمد

بیتی دو بماند اما بردند مرا جانا

جایی که جهان آن جا بس مختصرم آمد

مولانا

خنده زدی زنده شدم ، طعنه زدی بنده شدم
جلوه ی لبخند تو را دیدم و رقصنده شدم

یوسف گم گشته تویی ، احسن الافسانه تویی
روی تو را دیدم و من عصمت لغزنده شدم

راز در این خانه مگو با دل پروانه که شب
شعله ی عشق آمد و من آتش سوزنده شدم

عقل مترسان و بیار ، از قدح باده ی ناب
چون که من از ساغر و می فربه و بالنده شدم

شمع تویی ، نور تویی شهره ی کاشانه تویی
مِهر تو را دارم و زان این همه تابنده شدم

گفت مرا ساده دلی ، وز گهر خاک و گِلی
رفتم و بی منت می در غمش افکنده شدم

شعر و غزل چاره نشد بر دل شوریده ی من
رندم و از شوکت او ، یکسره شرمنده شدم

#رند_تبریزی

من مست می عشقم هشیار نخواهم شد
وز خواب خوش هستی بیدار نخواهم شد

امروز چنان مستم از باده ی دوشینه
تا روز قیامت هم هشیار نخواهم شد

عراقی

من آمده ام تا پَر تو بال تو باشم
چون سايه كنار تو و دنبال تو باشم

هم عشق من و عمرم و دنياى منى تو
من عمر تو و عشق تو و مال تو باشم

يك جرعه از آن قهوه بنوشى و ببينى
من در ته فنجان تو و فال تو باشم

تو سايه ى يك بخت بلندى به سر من
بگذار كه من طالع و اقبال تو باشم

تو همدم ديروزى و امروزى و فردا
اى كاش كه من لحظه اى از حال تو باشم

ای دریغا که شب آمد همه گشتیم جدا
خنک آن را که به شب یار و رفیقست خدا

همه خفتند و فتادند به یک‌سو چو جماد
تو نخسپی هله ای شاه جهان مونس ما

هین مخسپید که شب شاه جهان بزم نهاد
می‌کشد تا به سحرگاه شما را که صلا

بر جهنده شده هر خفته ز جذب کرمش
چون گلستان ز صبا و بچه از ذوق صبا

شب نخوردی به سحر اشکم او پر بودی
مصطفی را و بگفتی که شدم ضیف رضا

کرده آماس ز استادن شب پای رسول
تا قبا چاک زدند از سهرش اهل قبا

نی که مستقبل و ماضی گنهت مغفورست
گفت کین جوشش عشق است نه از خوف و
رجا

باد روحست که این خاک بدن را برداشت
خاک افتاد به شب چون شد ازو باد جدا

با ازین خاک به شب نیز نمی‌دارد دست
عشقها دارد با خاک من این باد هوا

بی‌ثباتست یقین باد وفایش نبود
بی‌وفا را کند این عشق همه کان وفا

آن صفت کش طلبی سر به تکبر بکشد
عشق آرد بدمی در طلب و طال بقا

گاهي برو...گاهي بمان
گاهي بخند...گاهي گريه كن
گاهي قدم بزن...گاهي سكوت كن
گاهي اعتمادكن...گاهي ببخش
گاهي زندگي كن...گاهي باوركن
گاهي بزرگ باش...گاهي كوچك باش
گاهي چترباش...گاهي باران باش
گاهي همه چيز...گاهي هيچ چيز
اماهميشه وهميشه انسان باش......

دیوانه شدم فکر نکن مست شرابم
دائم تو نزن زخم بر این جسم کبابم

در دل به خدا غصه فراوان ز تو دارم
افزون تو نکن غصه ام و رنج و عذابم

من خانه بدوشم تو چه بیهوده بکوشی
حالا که کنی دربه در و خانه خرابم

دریای پر از موجی و تو رحم نداری
ترسم ز تو چون بر لب آبت چو حبابم

در سن جوانی شده خم قامت زارم
من پیر تو گشتم به دل فصل شبابم

هر بار که گفتم به دلت میل که داری ؟
دادی تو به اخمی همهٔ عمر جوابم

شیرم که ز عشقت همهٔ قدرتم افتاد
موشی شدم و صید به چنگال عقابم

دیوانه ایم من که به یاد تو نشستم !!
یادت چو سراب است و به دنبال سرابم

آمده ام تا ب نفسهای تو عادت بکنم
هر نفس گرمتر از قبل صدایت بکنم

آمدم آیه شوی واژه ب واژه، من
از همه غیر تو اعلام برائت بکنم

بی تو من شعر ندارم ک ب نویسم، باید
همه ی ثانیه ها، ذکر مصیبت بکنم

منتظر باشم و یک هفته ب پایان برسد
گله از تلخی و بی رحمی ساعت بکنم

شنبه یعنی دلم از غصه بگیرد، اما
ب همین بودنت هم از دور قناعت بکنم

عشق تا نوبت ما گشت تو استاد شدی
آنکه با جان و دلش مشق الف داد شدی

گاه بر خاک زدم چنگ و گهی آتش و آب
تو فقط دست موافق جهت باد شدی

تب مرداد,سرم,گاه تنم سردی دی
تو بهاران زده و موسم خرداد شدی

گرچه من یک زن و لیلای درونم در بند
تو به تلبیس جنون از قفس آزاد شدی

چو زلیخا بدرم پیرهن عشق که تو
یوسف قصه که در چاه برافتاد شدی

تیشه در دستم و در عمر به ظاهر شیرین
کوه,من کندم و تو سمبل فرهاد شدی...

00:00
ساعت صفر عاشقی
و عشق بازی زیبای لحظه ها
مرز بین دیروز و فردا

تو سبک کدام متن عاشقانه ای ...
که تمام اشتیاقم
بر وزن نگاهت ...
نشر می شود .
من هر روز کمی ازخودمان را خرج می کنم تا ذره ای از ترا داشته باشم
در ساعت صفر عاشقی

حس آغوشت غزلها را روانی میکند
چشم هایت شعرهایم را جهانی میکند

دستبرد از باغ لبهایت وَ مردن در خودم
بوسه ات من را چه ساده دزد و جانی میکند!

جبرئیل چشم تو دیشب مرا معراج برد
لمس دستانت دلم را آسمانی میکند

چند روزیست دلــم میــل ِ زیــارت دارد
باز حس می کنم این قلب، حرارت دارد
واژه در واژه برای تــو غـزل میگویم
بیـت بیـت غـزلـم عرض ِ ارادت دارد
بی جهت نیست کـه قلبـم بـه کبـوتـر هایت
چنـد سالیست کـه احساس ِ حسـادت دارد
نیستــم لایق ِ دیــدار تـــو، امــا آقــا
چشم هایـم بـه تمـاشـای تـــو عـادت دارد
آه ! دلتنگ ِ تـو ام، بـاز مـرا دعـوت کن
چند روزیست دلــم میــل ِ زیــارت دارد

خواستم پنجره را باز کنم گفتی نه!
جای ِ مهتاب تو را ناز کنم گفتی نه!

دست بردم بزنم پرده به یکسو و خودم
خانه را غرق در آواز کنم گفتی نه!

به سرم زد گل ِ گلدان ِ اتاقت بشوم
عطر ِ خود را به تو ابراز کنم گفتی نه!

آرزو داشتم آیینه شوم تا که تو را
یک دل ِ سیر برانداز کنم گفتی نه!

زخمه برداشتم از شوق شده مثل نسیم
تاری از موی ِ تو را ساز کنم گفتی نه!

آمدم حافظ ِ آن شاخه نباتت باشم
عشق را ساکن ِ شیراز کنم گفتی نه!

زیر ِ آوار ِ سکوتی که به جانم می ریخت
لب گشودم سخن آغاز کنم گفتی نه!

دلخور از تو به در ِ باز ِ قفس خیره شدم
آسمان گفت که پرواز کنم گفتی نه!

چشم من، چشم تو را دید ولی دیده نشد
من همانم که پسندید و پسندیده نشد
یاد لبهای تو افتادم و با خود گفتم:
غنچه ای بود که گل کرد ولی چیده نشد
من نظربازم و کم معصیتی نیست ولی
چه بسا طعنه زدنهای تو بخشیده نشد
ای که مهرت نرسیده ست به من، باور کن
هیچکس قدر من از قهر تو رنجیده نشد
عاشقت بودم و این را به هزاران ترفند
سعى كردم كه بفهمانم و فهمیده نشد

کنارت مانده ام امّا چه سودی دارد این ماندن

شبیه چَتر نَمناکی که خود درگیرِ باران است

#سعید_شیروانی

هوا سرد و مه آلود و ملالی ست
زمین آشفته مستی لاابالی ست

به چشمم آید اشباحی دگرگون
که می دانم دروغ است و خیالی ست

ز افلاطون خوشم آید، که دانم
جهانش همچو من پوچ و مثالی ست

چرا گردم به دنبال جهانی
که اندر وی اصالت لااصالی ست؟

درخت و میوه و گل، حور و نورش
نه چون شیر علم، بل نقش قالی ست

بسی اندیشه ها را آزمودم
ورای پوچشان هیچ است و خالی ست

خوشا عشق و خوشا عشق و خوشا عشق
که تنها چشمه ی نور و زلالی ست

اگر ساز و سرود و باده هم بود
بساط عشق رنگین است و عالی ست

وگرنه می توان با عشق خوش بود
حضیض عشق هم اوج معالی ست

مهدی اخوان ثالث

اين قلب پُر از غصه ، آرام نمیخواهــــد
او طالب لحن توست،پيغام نمي خواهد


گویند كه عشق تـــو ،فرجام نـــدارد هيچ
دل معتكف عشق است،فرجام نمي خواهد


عالم همه میگوید،خودرا زچه کردي مست
مستي اثرِ مِي بود،اقدام نمي خواهد


حرف دل من از شور،از شعر نمی باشد
شعرِ دل آشفته، ايهام نمي خواهد


عشق است معمّايي،ســــاده مثـالِ تو
با سادگي اَش هستم،ابهام نمي خواهد


چشمانِ دل انگیزت،يك عمر اسيرم كرد
پابند شده قلبم، آن دام نمي خواهد


پروانه نمي خواهد بي شمع شود آني
مست است زمشتاقي،اوجام نمي خواهد

راز دل پنهان نیست خوبتر كُن تو نگاه
چشم هاي دل من،مي دهد شرح گناه

آنقَدَر محو تـــــوام ،كه همه حیرانند
گاه از مستي من،ز خماري تو گاه

من که قـــانع نشدم همه عمر کم است
سهم من بودن توست،رفتن ومقصد و راه

قبل تو عشق فقط عــین وشين وقاف بود
بعدِ تو هستي من،برده بر عشق پناه

راه تو مي طلبم،طمعم مقصد نیســــت
چون تويي همسفرم،سهل شد چاله و چاه

نور تو مي تابد، پیکـرم سـوخته است
دلِ من گشته سپيد،پيكرم گشته سياه

در دلِ یاس شمع خورشيد بُوَد
گر شود او خاموش،تازه مي گردد ماه