شعر و شیدایی

                        

.
ﮐﻨﺎﺭ ﮔﯿﺴﻮﺍﻧﺖ ﺭﻫﺒﺮﯼ ؛ ﺳﺨﺖ َ ﺳﺖ ؛ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ؟

ﻭ ﺭﺍﺿﯽ ﮐﺮﺩﻧﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮﯼ ؛ ﺳﺨﺖ َ ﺳﺖ ؛ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ؟

ﺑﻪ ﻓﮑﺮﺕ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺩﯾﺪﻡ ﻧﻤﺎﺯﻡ ﺭﺍ ﻗﻀﺎ ﮐﺮﺩﻡ

ﺗﻮ ﺑﺎﺷﯽ ﻭ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﮐﺎﻓﺮﯼ ؛ ﺳﺨﺖ َ ﺳﺖ ؛ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ؟

ﺗﻮ ﺑﺎ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺯﺑﺎﻧﯽ ﺗﺸﻨﻪ ﺍﻡ ﮐﺮﺩﯼ ﺑﻪ ﻟﺒﻬﺎﯾﺖ

ﮔﺬﺷﺘﻦ ﺍﺯ ﻟﺒﺎﻧﺖ ﺳﺮﺳﺮﯼ ؛ ﺳﺨﺖ َ ﺳﺖ ؛ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ؟

ﻣﺸﺨﺺ ﮐﺮﺩﻥ ِ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﻭَ ﯾﺎ ﺁﻫﻮ

ﻣﯿﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﻣﺤﺸﺮ ﺩﺍﻭﺭﯼ ؛ ﺳﺨﺖ َ ﺳﺖ ؛ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ؟

ﺗﺼﻮﺭ ﮐﺮﺩﻥِ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﯼ ﻣﻦ ﺩﻭ ﭼﺸﻢ ﺗﻮﺳﺖ

ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﭘﺎﻣﻨﺒﺮﯼ ؛ ﺳﺨﺖ َ ﺳﺖ ؛ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ؟

ﻧﺸﺴﺘﯽ ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﻮﯼ ﻣﺸﮑﯽ ، ﺷﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﮐﺮﺩﯼ

ﺗﺤﻤﻞ ﮐﺮﺩﻥِ ﺍﯾﻦ ﺩﻟﺒﺮﯼ ؛ ﺳﺨﺖ َ ﺳﺖ ؛ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ؟

ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻥ ﺑﻪ ﻭﻗﺖ ﻧﺎﺯ ﮐﺮﺩﻥ ، ﻫﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺎﻧﻮ

ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﯽ ﺭﻭﺳﺮﯼ ؛ ﺳﺨﺖ َ ﺳﺖ ؛ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ؟

ﺑﺴﯿﺠﯽ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻄﺎﺑﺖ ﻣﻦ ﮐﻨﻢ ، ﺧﻮﺍﻫﺮ

ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻥ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺍﻫﺮﯼ ؛ ﺳﺨﺖ َ ﺳﺖ ؛ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ؟

ابری شده چشمم که دلی سیر ببارد
تا بعد تو دیگر به کسی دل نسپارد

دنبال یکی باش که مثل منِ بی تاب
تا آمدنت ثانیه ها را بشمارد

قویی شود و پر بکشد از شب دریا
بر ساحل آرام دلت سر بگذارد

تا ورد زبانش بشود نام و نشانت
هر روز ، تو را گوشه ی قلبش بنگارد

او که نه فقط شور بهار تو که حتی
پاییز و زمستان تو را دوست بدارد

من از تو به این شرط گذشتم که بگردی
دنبال کسی که به خودت دل بسپارد

هرچه راباعشق پیدا میکنی گم میشود،
دل بروی هرکسی وا میکنی گم میشود،

روزهای زندگی راباهزاران آرزو،
یک به یک وقتیکه فردا میکنی گم میشود،

عمرمثل یک پرنده در قفس جان میدهد
صحبت از آزادیش تا میکنی گم میشود،

رازخیلی ازبزرگی هابه کوچک ماندن است
رود را وقتی که دریامیکنی گم میشود،

باهمه زیبائی اش رسم بدی داردقطار،
هرچه راآنی تماشامیکنی گم میشود،

زندگی را بیش ازاین مانندمن جدی نگیر،
تاوصالش را تمنا میکنی گم میشود.

رفتنم را خواستی خوش باش حالا میروم

درد دل ها داشتم در سینه اما میروم

بغض اشعارم شدی; راه نفس را بسته ای

قطره قطره آب گشتم سوی دریا میروم

حکم صادر کرده ای محکوم کردی نابحق

بی مروت اینچنین محکوم وتنها میروم

صحبت از عشق توکردم;طبل رسوایی زدم

گر ندارم در دلت جایی از اینجا می روم

میروم' اما بدان دلخور ز رفتن نیستم 

بس که رنجاندی مرا با قامتی تا می روم

آینه بودی چرا با ما مکدر گشته ای

بین چشمانت نکردم عشق پیدا میروم

کل دنیایم شدی امانفهمیدی خودت

آه سردی میکشم امروز و فردا میروم

کاش جای شانه بودم شانه میکردم تورا
میشدی مثل شراب ، پیمانه میکردم تورا

می شدم یک شاعر دیوانه بارقص وغزل
خط به خط میگفتم ودیوانه میکردم تورا

تو برایم لیلی ومن می شدم مجنون تو
وارده یک قصه ی مردانه میکردم تورا

هردو با اسب سفیدی دورازشبهای تلخ
می رساندم وارده کاشانه میکردم تورا

یا زلیخا می شدی من یوسفانه عاشقت
تاکه من در قصه ام افسانه میکردم تورا

کاش جام شرابم می شدی باچشم مست
ساغرهم می شدیم میخانه می کردم تورا

کاش میشدتا سحراین شعررا طولش دهم
تا که من هم عاشق دیوانه میکردم تورا

در دو چشم من نشین ای آنکه از من ، من تری

تا قمر را وا نمایم ، کز قمر روشن تری

مولانا
🌿🌺🌿🌺🌿

ای تن دریایی من ، عشوه ی رویایی من ؛
موجب رسوایی من ، آن گل مرداب منم !

این دل هشیار منم ، محرم اسرار منم ؛
خاطر دیدار تویی ، عاشق کمیاب منم !

راد تویی ، داد تویی ، عاشق "فریاد" تویی ؛
مست تویی ، هست تویی ، ساقی محراب منم !

درد منم ، داد منم ، ناله و " فریاد " منم ؛
شهره و مشهور تویی ، عاشق تواب منم

#مولانا

غزلم چشمه تصویر و صدا بود، نبود
جوشش قلب من سر به هوا بود، نبود

دفتر شعرمن از دید شما مشتریان
ویترین همه ی خاطره ها بود، نبود

من به این عشق پراز فاصله مشکوک شدم
شک امروز من آن روز خطا بود، نبود؟

کفن زندگیم ماحصل کوچ شماست
بود من در گرو بود شما بود، نبود ؟

ملتمس بود نگاهم پی چشمان شما!
چشمتان وقت سفر ناشنوا بود، نبود

یادتان رفت، نرفت! آمده مهمان من است
این همان عهد میان من و ما بود، نبود

واژه های غزل کهنه شهادت بدهید
شب پرواز لبم غرق دعا بود، نبود

از حد چو بشد دردم در عشق سفر کردم

یا رب چه سعادت‌ها که زین سفرم آمد

وقتست که می نوشم تا برق زند هوشم

وقتست که برپرم چون بال و پرم آمد

وقتست که درتابم چون صبح در این عالم

وقتست که برغرم چون شیر نرم آمد

بیتی دو بماند اما بردند مرا جانا

جایی که جهان آن جا بس مختصرم آمد

مولانا

سیر نمی‌شوم ز تو
نیست جز این گناه من...

#مولانا🌿

‌آمده‌ای که راز من بر همگان بیان کنی

و آن شه بی‌نشانه را جلوه دهی نشان کنی

دوش خیال مست تو آمد و جام بر کفش

گفتم می نمی‌خورم گفت مکن زیان کنی

گنج دل زمین منم، سر چه نهی تو بر زمین

قبله آسمان منم رو چه به آسمان کنی

#مولانا

ای زندگی تن و توانم همه تو
جانی و دلی ای دل و جانم همه تو
تو هستی من شدی از آنی همه من
من نیست شدم در تو از آنم همه تو

تو بعد از کشف الکل،
شاعرانه ترین کشف بشری
من از سرودن تو
مست می شوم...!

"کامران رسول زاده"

بی تو به سامان نرسم ، ای سروسامان همه تو -شعری از حسین منزوی
بی تو به سامان نرسم ، ای سروسامان همه تو
ای به تو زنده همه من ، ای به تنم جان همه تو
من همه تو ، تو همه من ، او همه تو ، ما همه تو
هرکه وهرکس همه تو ، ای همه تو ، آن همه تو
من که به دریاش زدم تا چه کنی با دلِ من
تخت تو و ورطه تو ساحل و طوفان همه تو
ای همه دستان ز تو و مستی مستان ز تو هم ،
رمز نیستان همه تو ، راز نیستان همه تو
شور تو آواز تویی ، بلخ تو شیراز تویی ،
جاذبه ی شعر تو ، جوهر عرفان همه تو
همّتی ای دوست که این دانه ز خود سر بكشد
ای همه خورشید تو و خاک و باران همه تو

به کجا چنین شتابان؟»
گون از نسیم پرسید.

دل من گرفته زینجا،
هوس سفر نداری
ز غبار این بیابان؟

همه آرزویم، اما
چه کنم که بسته پایم. . .

به کجا چنین شتابان؟

به هر آن کجا که باشد
به جز این سرا، سرایم.

سفرت به خیر اما، تو و دوستی، خدا را
چو از این کویر وحشت به سلامتی گذشتی،
به شکوفه‌ها، به باران،
برسان سلامِ ما را.

محمدرضا شفیعی کدکنی

در دیـــــاری كه در او نیست كســی یار كســــی ----- كاش یارب كه نیفتد به كسی كار كسی

هــــــر كس آزار منِ زار پســـــندیــــــد ولــــــــــی ----- نپـــســـــندیــــد دلِ زار مـن آزارِ كســــی

آخــــــرش محــــنت جانــــكاه به چـــــاه انـــــدازد ----- هركه چون ماه برافروخت شبِ تارِكسـی

سودش این بس كه به هیچش بفروشند چو من ----- هر كه باقیمت جان بود خریدار كســـی شهریار

خبرت هست که بی روی تو آرامم نیست
طاقت بار فراق این همه ایامم نیست

خالی از ذکر تو عضوی چه حکایت باشد
سر مویی به غلط در همه اندامم نیست
گو همه شهر به جنگم به درآیند و خلاف
من که در خلوت خاصم خبر از عامم نیست

به خدا و به سراپای تو کز دوستیت
خبر از دشمن و اندیشه ز دشنامم نیست

دوستت دارم اگر لطف کنی ور نکنی
به دو چشم تو که چشم از تو به انعامم نیست

تار و پود هستیم بر باد رفت اما نرفت
عـاشقی ها از دلـم دیوانگی هـا از سرم
شمع لرزان نیستم تا ماند از من اشک سرد
آتـشــی جــاویــــد باشـــد در دل خاکـستـــــرم
سـرکـشـــی آمــوخت بخت از یـار یـا آمــوخت یار
شـیـــــوه بــازیــگـــــــری از طــالـــــــع بــازیـگــــــرم؟
خــاطـــرم را الفتـــی بـا اهـل عالـــم نیســت نیســت
کــــز جهــــانی دیـگــــرنــد و از جهـــانــــی دیـگــــرم. . .
رهی معیری

سـاقــی بده پیمانه ای ز آن می کـــه بی خویشم کنـــد
بر حسن شور انگیز تو عاشق تر از پیشم کند
زان مــی کـــه در شبهـــای غـــم بـارد فــروغ صبحـــــدم
غافل کنـد از بیش و کم فارغ ز تشویشم کنـد
نــور سحــرگـــاهی دهــد فیضی کـــه می خواهی دهد
با مسکنت شاهی دهد سلطان درویشم کند
ســـــوزد مــــــرا ســـــازد مــــــرا در آتـــش انــدازد مــــرا
وز من رهــا سازد مــــرا بیگانه از خویشم کند
بستانــد ای ســـرو سهـــی! سودای هستــی از رهی
یغما کنـد اندیشـه را دور از بـــد اندیشــم کند
رهی معیری

مستان خرابات ز خود بی خبرند
جمعنـد و ز بـوی گــل پراکـــنده تـرند
ای زاهــد خـــودپرســت با ما منشین
مستـــان دگــــرند و خـــودپرستان دگرند
رهی معیری