شعر و شیدایی

                        

گفتم گرفتارم خدا
گفتي ك آزادت كنم
گفتم گناه كارم خدا
گفتي ك عفوت ميكنم
گفتم خطاكارم خدا
گفتي ك ميبخشم خطا
گفتم جفاكارم خدا
گفتي وفايت ميدهم
گفتم صدايت ميكنم
گفتي جوابت ميدهم
گفتم ز پا افتاده ام
گفتي بلندت ميكنم
گفتم نظر بر من نما
گفتي نگاهت ميكنم
گفتم بهشتم ميبري؟
گفتي ضمانت ميكنم
گفتم ك ادعوني بگم
گفتي اجابت ميكنم
گفتم ك من شرمنده ام
گفتي ك پاكت ميكنم
گفتم ك يارم ميشوي
گفتي رفاقت ميكنم
گفتم ندارم توشه اي
گفتي عطايت ميكنم
گفتم دردمندم خدا
گفتي مداوايت كنم
گفتم پناهي ني مرا
گفت پناهت ميدهم...!

و گفت:
اگر دوزخ را به من بخشند
هرگز هیچ عاشق را نسوزم

از بهر آنکه عشق
خود، او را صد بار
سوخته است

عطار_نیشابوری

از بوسه هَمی گُفتی یک بوسه ندادی
آن یار که یک بوسه ندارد به چه اَرزد؟!


یک بوسه بده صَد عَوضَش گیر که خِیرش
هم بر تو رِسَد هم به پِدَر هم به پِدَر جَد

آرام بگیر ای دل ،هرچند پر از دردی
از خاطره خالی شو ، وقت است که برگردی

تو باخته ای ناشی ، در پای قمار او
از پیش نمایان بود ،دستی که تو رو کردی

در قائده ی بازی ،حکم است که می بُرّد
گرچه تو در این بازی هی آس دل آوردی

بی بی دلش آمد ،سرباز تو زانو زد
حاکم نشدی در عشق ، هر لحظه کم آوردی

مرد اشک نمی ریزد ،این را همه می گویند
پس گریه نکن ، بس کن ، آخر تو دل مَردی ...

دوست دارم شعر گویم حال دل بهتر شود
با تو ا ز احساس خوانم ،خطی از دفتر شود

دوست دارم در کنار چایی و قندان خود
لمس دستان تو باشد، مزه اش محشر شود!!

دوست دارم شعر هایم را بخوانی با نسیم
تازه گردم با صدایت ،گوش دنیا کر شود

دوست دارم طرحی از باران زنم بر شعر خویش
قطره قطره، نم نمک ریزد ،دو چشمم تر شود

دوست دارم بر مشامم بوی عطرت پیچد و...
تا به یک تصویر رویایی ز تو منجر شود

دوست دارم لحظه های بودنت را نازنین
آنقدر اینجا بمانی خستگی ها در شود...

دردی که به دوشم ماند ، از کوه سبک تر نیست ..



این پرده ی آخر بود ، اما غم آخر نیست ...

#علیرضا_آذر

شانه ات را دیر آوردی ، سرم را باد برد
خشت خشت و آجر آجر ، پیکرم را باد برد

من بلوطی پیر بودم پای یک کوه بلند
نیمم آتش سوخت ، نیم دیگرم را باد برد

از غزل هایم فقط خاکستری مانده به جا
بیت های روشن و شعله ورم را باد برد

با همین نیمه ، همین معمولی ساده بساز
دیر کردی نیمه عاشقترم را باد برد

بال کوبیدم قفس را بشکنم ، عمرم گذشت
وا نشد ، بدتر از آن ، بال و پرم را باد برد

| #حامد_عسکری

قصد رفتن کرده ای اما پشیمان میشوی
عاشقی اما چرا از من تو پنهان میشوی

عاقبت روزی کنارم می نشینی شک نکن
در دل دیوانه ام دیگر تو مهمان میشوی

من تمام قلب خود را می دهم تحویل تو
حاکم قلبی که گشته باتو خندان میشوی

می شوم من باغبانت غنچهٔ زیبا تو هم
پر ز عطر و نوگلی تک توی گلدان میشوی

گر که روزی تب کنی میمیرم و دق میکنم
آن زمان از عاشقی ام گیج و حیران میشوی

آسمان بغضش شکست از التماسم پیش تو
لا اقل امشب نرو چون خیس باران میشوی


#حمید_محرابی

آمد بهار خرم آمد نگار ما
چون صد هزار تنگ شکر در کنار ما

آمد مهی که مجلس جان زو منورست
تا بشکند ز باده گلگون خمار ما

شاد آمدی بیا و ملوکانه آمدی
ای سرو گلستان چمن و لاله زار ما

پاینده باش ای مه و پاینده عمر باش
در بیشه جهان ز برای شکار ما

دریا به جوش از تو که بی‌مثل گوهری
کهسار در خروش که ای یار غار ما

در روز بزم ساقی دریاعطای ما
در روز رزم شیر نر و ذوالفقار ما

چونی در این غریبی و چونی در این سفر
برخیز تا رویم به سوی دیار ما

ما را به مشک و خم و سبوها قرار نیست
ما را کشان کنید سوی جویبار ما

سوی پری رخی که بر آن چشم‌ها نشست
آرام عقل مست و دل بی‌قرار ما

شد ماه در گدازش سوداش همچو ما
شد آفتاب از رخ او یادگار ما

ای رونق صباح و صبوح ظریف ما
وی دولت پیاپی بیش از شمار ما

هر چند سخت مستی سستی مکن بگیر
کارزد به هر چه گویی خمر و خمار ما

جامی چو آفتاب پرآتش بگیر زود
درکش به روی چون قمر شهریار ما

این نیم کاره ماند و دل من ز کار شد
کار او کند که هست خداوندگار ما


مولوی

روم به حجره خیاط عاشقان فردا
من درازقبا با هزار گز سودا

ببردت ز یزید و بدوزدت بر زید
بدین یکی کندت جفت و زان دگر عذرا

بدان یکیت بدوزد که دل نهی همه عمر
زهی بریشم و بخیه زهی ید بیضا

چو دل تمام نهادی ز هجر بشکافد
به زخم نادره مقراض اهبطوا منها

ز جمع کردن و تفریق او شدم حیران
به ثبت و محو چو تلوین خاطر شیدا

دل‌ست تخته پرخاک او مهندس دل
زهی رسوم و رقوم و حقایق و اسما

تو را چو در دگری ضرب کرد همچو عدد
ز ضرب خود چه نتیجه همی‌کند پیدا

چو ضرب دیدی اکنون بیا و قسمت بین
که قطره‌ای را چون بخش کرد در دریا

به جبر جمله اضداد را مقابله کرد
خمش که فکر دراشکست زین عجایب‌ها


مولوی

آنچنان در خون خود غلتیده این دل بهر تو

زیر پا هر لحظه آیی فرش قرمز حاضر است

چشم های تو پر از علّت عاشق شدن است
دیدنت حادثه ی جرات عاشق شدن است

لحن شیوای تو موسیقی رویا دیدن
حرف های تو پر از لذّت عاشق شدن است

قد و بالای تو یک صحنه ی تکراری نیست
بلکه یادآوری عادت عاشق شدن است

بی تفاوت اگر از عاشق خود می گذری
گام هایت همگی دعوت عاشق شدن است

گرچه سرمای تو لرزانده مرا حرفی نیست
ماجرای من و تو صحبت عاشق شدن است

منتظر مانده دلم باز کنار درتان
این همه دلهره از بابت عاشق شدن است

یک نفر باز نگاهش به ضریحت گره خورد
مثل هربار پر از حاجت عاشق شدن است

چشم های تو پر از علّت عاشق شدن است
دیدنت حادثه ی جرات عاشق شدن است

لحن شیوای تو موسیقی رویا دیدن
حرف های تو پر از لذّت عاشق شدن است

قد و بالای تو یک صحنه ی تکراری نیست
بلکه یادآوری عادت عاشق شدن است

بی تفاوت اگر از عاشق خود می گذری
گام هایت همگی دعوت عاشق شدن است

گرچه سرمای تو لرزانده مرا حرفی نیست
ماجرای من و تو صحبت عاشق شدن است

منتظر مانده دلم باز کنار درتان
این همه دلهره از بابت عاشق شدن است

یک نفر باز نگاهش به ضریحت گره خورد
مثل هربار پر از حاجت عاشق شدن است

یک نفر باید باشد که نبض زندگی ات تند بزند
که سردت بشود از دوریش
که زندگی ات با وجودش عرق کند

که حرص بخوری
نکند
به کسی لبخند بزند

یک نفر باید باشد
که نظم نبض زندگی ات را
به هم بزند

و گرنه
زندگی زندگی نیست
مردگی ست

منکه شاعری نمیدانستم !

پیش از آنکه
" تو "
پیدا شوی و
پادرمیانی کنی
میان
من و این دفتر

و از این روست که
میان
هرسطری که مینویسم

پای " تو " در میان است !!

#هستی_دارایی

عهد کردم که دگر می نخورم در همه عمر
بجز از امشب و فردا شب و شبهای دگر

مست مستم، مشکن قدر خود ای پنجه غم
من به میخانه ام امشب تو برو جای دگر

چه به میخانه چه محراب، حرامم باشد
گر به جز عشق توام هست تمنای دگر

تا روم از پی یار دگری می باید
جز دل من دلی و جز تو دل آرای دگر...!


عماد خراسانی

باز در خانه قلبم سخن از روی تو بود
تن به هر یک نفسش مست از آن بوی تو بود

زائر این دل عاشق به ره عشق تو رفت
هر کجا رفت نشان از گذر کوی تو بود

مست کردی تو مرا با نفس تازه خویش
حبس، انگشت دلم در گره موی تو بود

قبله ای کو که دلم سجده کند تا دم صبح
قبله جستیم بسی ،آخر سر روی تو بود

سخت اندیشه تو گرد سرم میچرخد
وین پریشانی اندیشه چو گیسوی تو بود

عشق در سینه فراوان ،چو تو معشوق مراست
از نخستین سخنت دیده ی دل سوی تو بود

به افسون کدامین شعر در دام من افتادی

گر از یادم رود عالم، تو از یادم نخواهی رفت

#شهریار

بلبلی بودم و گشتم به غلط عاشق خس

بلبل و عشق و خس و خار غلط باشد و بس


شهریار

ما آتش عشقیم که در موم رسیدیم
چون شمع به پروانه مظلوم رسیدیم

یک حمله مردانه مستانه بکردیم
تا علم بدادیم و به معلوم رسیدیم

در منزل اول به دو فرسنگی هستی
در قافله امت مرحوم رسیدیم

آن مه که نه بالاست نه پست است بتابید
وان جا که نه محمود و نه مذموم رسیدیم

تا حضرت آن لعل که در کون نگنجد
بر کوری هر سنگ دل شوم رسیدیم

با آیت کرسی به سوی عرش پریدیم
تا حی بدیدیم و به قیوم رسیدیم

امروز از آن باغ چه بابرگ و نواییم
تا ظن نبری خواجه که محروم رسیدیم

ویرانه به بومان بگذاریم چو بازان
ما بوم نه‌ایم ار چه در این بوم رسیدیم

زنار گسستیم بر قیصر رومی
تبریز ببر قصه که در روم رسیدیم

حضرت مولانا