شعر و شیدایی

                        

« تُرا من چشم در راهم » نه مثل شعر نیمایی
شباهنگام و در ماتم ، میان خواب رؤیایی

نه در شاخ تلاجنها ، نه در یک سایه سنگین
نه با یک قلب افسرده ، به زیر چرخ مینایی

ترا من چشم در راهم ، سحر پهلوی نیلوفر
کنار بَستر شب‌بو ، تو هم از شرق می‌آیی

همیشه با خودم هستی ، میان چشم و در سینه
تو را هر لحظه می‌فهمم ، تو یک احساس زیبایی

دوباره می نویسمت ..کنارِ بیت آخرم
وچکه چکه می چکم...به سطر های دفترم

تو تازیانه می زنی به زخمه ی خیال من
من آب و دانه می دهم به خوش خیالِ باورم

تو مثل ماهِ برکه ای ...و من غریق مست شب
دوباره تو ..دوباره من..شناوری ..شناورم

شنیده ام زپنجره سراغ من گرفته ای؟
هنوز مثل قاصدک ..میانِ کوچه پرپرم

گلایه از قفس کمی...کمی عجیب میرسد
خودم قفس خریده ام ...برای این کبوترم

شبی بخواب دیدمت...میانِ تنگِ کوچه ها
قدم زنان ..قدم زنان..تو را به خانه می برم

غزل بخواب می رود...به انتها رسیده ام
تمام من چکیده شد..کنارِ بیت آخرم .

ﺑﺎﺭ ﺁﺧــــَــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــﺮ ﺩَﺳﺖِ ﺁﺧَﺮ !

ﻣَﻦ ﻭَﺭَﻕ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩِﻟﻢ ﺑُــــــــــــــــــــــــــــــــــــﺮ ﻣﯽ ﺯَﻧﻢ !

ﺑﺎﺭ ﺩﯾﮕَﺮ ﺣـــــُــــﮑﻢ ﮐﻦ، ﺍﻣــــّـــﺎ ﻧَﻪ ﺑﻲ ﺩِﻝ ! ﺑﺎ

ﺩِﻟــــَــــــﺖ ، ﺩِﻝ ﺣــــُـــــــــﻜﻢ ﻛُﻦ !
ﺣـــــــــــــــُـــﻜﻢ ﺩِﻝ ؛ ﻫَﺮﻛﻪ ﺩِﻝ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻴﺎﻧﺪﺍﺯَﺩ ﻭﺳَﻂ
ﺗﺎ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺩِﻝ ﻫﺎﻳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻭ ﻛُﻨﻴﻢ !

ﺩِﻝ ﻛِﻪ ﺭﻭﻱِ ﺩِﻝ ﺑﻴُﻔﺘﺪ، ﻋِﺸﻖ ﺣــــــــﺎﻛِﻢ ﻣﻲﺷﻮَﺩ !

ﭘَﺲ ﺑﻪ ﺣـــــُـــــــــﻜﻢ ﻋِﺸﻖ،ﺑﺎﺯﻱ ﻣﻴﻜُﻨﻴﻢ !
ﺍﻳﻦ ﺩِﻝ

ﻣــــَــــــــــــــــــــــــــــﻦ !

ﺭﻭ ﺑُﻜﻦ ﺣـﺎﻻ ﺩِﻟــَـﺖ ﺭﺍ !

ﺩِﻝ ﻧَﺪﺍﺭﻱ؟
! ﺑُﺮ ﺑــــــِــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــﺰﻥ ﺍَﻧﺪﻳﺸﻪ ﺍﺕ ﺭﺍ ...

ﺣــــــــــــــــــــــــــــُــــــــــــــــــــﻜﻢ ﻻﺯﻡ !

ﺩِﻝ ﺳﭙــــــُــــــــــــــــــــــــــﺮﺩَﻥ، ﺩِﻝ ﮔِﺮَﻓﺘﻦ

ﻫَﺮ ﺩﻭ
ﻟــــــــــــــــــــــــــــــــــــــﺎﺯﻡ...

عشق لازم....دل لازم...

من ورق را با دلم بر می زنم......

نمیدونی تو این روزا چقدر از زندگی سیرم
دارم میمیرم از اینکه تو رفتی و نمیمیرم
نمیدونی تو این روزا چقدر یاد ِ تو میفتم
ته ِ دنیام نزدیک ِ نگاه کن کی بهت گفتم
.
کجا باید برم بی تو؟! تویی که قد ِ دنیامی
که هرجایی رو میبینم نبینم پیش ِ چشمامی
برم هرجای ِ این دنیا شبم با بغض دم سازه
آخه هرجا یه چیزی هست منو یاد ِ تو بندازه
.
نمیدونم تو این برزخ کی از این درد میمیرم
نمیدونم چرا یک شب فراموشی نمیگیرم
منو اینجا بکش وقتی قراره تازه رویا شی
اگه تا آخر ِ.دنیا قرار ِ تو دلم باشی

‏« ﺑﺮﺍﯼ ﺩﯾﺪﻧﺖ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺩﻟﯿﻞ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺍﻡ ‏»
ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺑﯽ ﺍﺛﺮﺷﺪﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﻟﺒﺮﺍﻧﻪ ﺍﻡ
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺗﻮ ﺩﻟﯿﻞ ﻣﺎﻧﺪﻧﻢ ﺷﺪﻩ
ﻭﮔﺮﻧﻪ ﻣﺜﻞ ﺍﺭﮒ ﺑﻢ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺻﺤﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻡ
ﺑﻬﺎﺭ ﺍﺭﺯﻭﯼ ﻣﻦ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﮐﻮﭺ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ
ﻗﺴﻢ ﺑﻪ ﺍﯾﻪ ﯼ ﺩﻟﺖ، ﺧﺰﺍﻥ ﺑﯽ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺍﻡ
ﺑﻪ ﻫﺮﮐﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﯿﺮﻭﯼ ﺑﻪ ﺧﻠﻮﺕ ﺧﯿﺎﻝ ﺧﻮﺩ
ﭘﺮﺍﺯﺷﮑﻮﻩ ﺑﺎﺭﺵ ﻭ ﭘﺮﺍﺯ ﻏﻢ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺍﻡ
ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻄﺎﺭ ﺩﯾﺪﻧﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻭ ﻧﯿﺎﻣﺪﯼ
ﺷﺒﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺳﺮﻭﺩﻣﺖ ﺑﻪ ﺫﻭﻕ ﺷﺎﻋﺮﺍﻧﻪ ﺍﻡ
ﺍﮔﺮ ﻏﺰﻝ ﺳﺮﻭﺩﻩ ﺍﻡ، ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﻡ
ﺗﻮﯾﯽ ﻏﺰﻝ، ﺗﻮ ﻗﺎﻓﯿﻪ، ﺭﺩﯾﻒ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻪ ﺍﻡ
ﺑﯿﺎﺑﻪ ﻧﻮﺭ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺩﺧﺮﺍﺏ ﮐﻦ ﺧﺮﺍﺑﻪ ﺍﻡ
ﮐﻪ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﺑﻨﺎﯼ ﺍﺷﯿﺎﻧﻪ ﺍﻡ

مثلا منتظر عید و بهارم الکی
مثلا کنج دلم غصه ندارم الکی

به خودم میرسم و فکر غزلهای نوام
مثلا خوب شده زخم سه تارم الکی

به دلم زردیِ پاییز نشد زخم تری!
مثلا سرخیِ گُلهای انارم الکی

منو تشویش محال است محال است محال!!!
مثلا غرق خوشی! اوجِ قرارم الکی ...

دلم از ماندنِ یک جا به ستوه آمده است
مثلا عشق سفر توی قطارم الکی

به سرم میزند این بیت کمی گریه کنم
مثلا ابر بهارم که ببارم الکی

از سکوتم می نویسم تا بدانی خسته ام،،،
بی هوایت کنج پستوهای غم یخ بسته ام،،،

بی تو بی تابی دراین برزخ به جانم خمیه زد،،،
من هنوز این بغض راازرفتنت نشکسته ام،،،

با خیالت روزها را بی صدا سر می کنم،،،
بی تو دارم بی کسی راتازه باورمیکنم،،،

از کلامم هرکسی شیدایی ام را خوانده است،،،
یاد چشمانت مراازهرنگاهی رانده است،،،

کاش بودی تا بهارم غرق بی رنگی نبود،،،
کاش در تقدیر ما دوری ودلتنگی نبود،،،

فاطمه طاهریان

در تمنای غزل ، در پی تفسیرِ تو ام

مست با خاطرِ تو ، بسته به زنجیر ِ تو ام

در شبِ عشق ، که عشاق به هم آمیزند

من کنارِ غم ِ تو ، خیره به تصویر ِ تو ام

چاره ام چیست که هم دردِ منی ،هم درمان؟

ماهِ من لب بگشا، گوش به تدبیر ِ تو ام

خم گیسوی تو منزلگه ِ صدها غزل است

گر شده زر دلِ من ، حاصل ِ اکسیرِ تو ام

دائم الخمر شدم از می ِ نابت هیهات

من خودم جرم تو ام ، من همه تقصیرِ تو ام......

باشد نیا اصلا ببین من از تو بیزارم
بنگر رسیده تا کجا از دست تو کارم
تو آن طرف تر ایستاده ساکت و ساده
من این طرف در دام تنهایی گرفتارم
امروز یا فرداست تا یاد عذابت را
با دستهای خسته ام در خاک بسپارم
حرفی بزن لیموی گس، چیزی بگو -آخر
تو می دهی با این سکوت تلخ آزارم
من می روم با کوله باری از غم و اندوه
تا سر به روی شانه ی تقدیر بگذارم
با اینهمه . . . با اینهمه . . . با اینهمه بگذار
من حرف آخر را بگویم "دوستت دارم"

حجت یحیوی

تو از دلتنگیِ شبهایِ آغوشم چه می دانی ؟
از آواری که بی تو ماندهِ بر دوشم! ، چه می دانی ؟
از اینکه گفته بودی - دوستم داری - ولی رفتی
از آهنگِ صدایِ مانده در گوشم چه می دانی ؟!!
هنوزم بوی آغوشِ تو را پیراهنم دارد
از اندوهی که من هر روز می پوشم چه می دانی ؟
ببین !! از عشق ناچارم ولی دلگیرم از دستت
از اینکه مثلِ سیر و سرکه می جوشم ، چه می دانی ؟
جوابم را بده - من یک تماس رفته از دستم -
و رنجِ یک شماره یِ فراموشم ! چه می دانی ؟
از اینکه رفته ای و هر چه می کوشم نمی فهمم
چرا رفتی !!! ؛از احساسات مغشوشم چه می دانی

هادی افروز

به دوشم می کشم انـدوه صدهـا سال یک زن را
تـو حـق داری اگـر دیـگـر نمیفـهـمـی غـم مـن را
پـذیـرفـتـم شـکـسـتـم را شـبـیــه آن هـمــاوردی
که اجـرا می کـنـد بـا نـاامـیـدی آخـریــن فــن را
چگونه دست بر می داری از من شاه مغـرورم؟
چگونه بی محـافـظ می گذاری خاک میـهـن را؟
تو آن کوهی که می گفتند بر قلبش نفوذی نیست
و من آن کاشفی که کشف کردم راه معـدن را
و من آن کاشفی که خواستم تنهـا کست باشم
که تـقـسـیـمـش نـکـردم روزهـای بـا تـو بـودن را
اگـر راهـی شـوم دیـگـر نـدارم راه بـرگـشـتـی
چگـونـه روح رفـتـه بـاز هـم صاحب شود تـن را؟!
به دریـاهـا نـده این بار رودت را! چه خواهـد شد؟
کمی خودخواه تر باش و تصاحب کن خودت من را

رویا باقری

هر چه کردم نشوم از تو جدا بدتر شد

و نرفت از دل من مهر و وفا ، بدتر شد

مثلا خواستم این بار موقر باشم

و به جای «تو» بگویم که «شما» ، بدتر شد

این متانت به دل سنگ تو تاثیر نکرد

بلکه برعکس ، فقط رابطه ها بدتر شد

آسمان وقت قرار من و تو ابری بود

تازه با رفتن تو وضع هوا بدتر شد

چاره دارو و دوا نیست که حال بد من

بی تو با خوردن دارو و دوا بدتر شد

روی فرش دل من جوهری از عشق تو ریخت

آمدم پاک کنم عشق تو را بدتر شد

.

شادی صندوقی

چند وقتی است كه من بی خبر ازحال توام
مثل یك سایه ی مشكوك به دنبال توام
خوب من! بد به دلت راه مده، چیزی نیست
من همان نیمه ی آشفته ی هر سالِ توام
تو اگر باز كنی پنجره ای سمتِ دلت
می توان گفت كه من چلچله ی لال توام
سالها گوش به فرمانِ نگاهت بودم
چند روزیست كه بازیچه ی امیال توام
گِله ای نیست كه برداری ودورم ریزی
من همان میوه ی پوسیده ی اقبالِ توام
مثل یك پوپكِ سرمازده در بارش برف
سخت محتاج به گرمای پروبالِ توام
زندگی زیر سرِ توست اگرلج نكنی
باز هم مال خودت باش خودم مال توام

به رفتن تو سفر نه ، فرار می‌گویند

به این طریقه‌ی بازی قمار می‌گویند

به یک نفر که شبیه تو دلربا باشد

هنوز مثل گذشته «نگار» می‌گویند

اگر چه در پی آهو دویده‌ام چون شیر

به من اهالی جنگل شکار می‌گویند

مرا مقایسه با تو بگو کسی نکند

کنار گل مگر از حسن ِ خار می‌گویند ؟!

تو رفته‌ای و نشستم کنار این همدم

به این رفیق قدیمی سه‌تار می‌گویند

"کاظم بهمنی"

اصلاً قبول حرف شما، من روانی‌ام
من رعد و برق و زلزله‌ام، ناگهانی‌ام

این بیت‌های تلخِ نفس‌گیرِ شعله‌خیز
داغ شماست خیمه زده بر جوانی‌ام

رودم، اگر چه بی‌تو به دریا نمی‌رسم
کوهم، اگر چه مردنی و استخوانی‌ام

من از شکوه روسری‌ات کم نمی‌کنم!
من، این من غبار، چرا می‌تکانی‌ام؟

بگذار روی دوش تو باشد یکی دو روز
این سر که سرشکستۀ نامهربانی‌ام

کوتاه شد سی و سه پل و دو پلش شکست
از بعد رفتنت گل ابروکمانی‌ام

شاعر شنیدنی است ولی دست روزگار
نگذاشت این که بشنوی‌ام یا بخوانی‌ام

این بیت آخر است، هوا گرم شد، بخند
من دوست‌دار بستنی زعفرانی‌ام

حامد عسکری

ای عشق همه بهانه از توست، من خامشم این ترانه از توست
آن بانگ بلند صبحگاهی، وین زمزمه ی شبانه از توست
من انده خویش را ندانم، این گریه ی بی بهانه از توست
ای آتش جان پاکبازان، در خرمن من زبانه از توست
افسون شده ی تو را زبان نیست، ور هست همه فسانه از توست
کشتی مرا چه بیم دریا؟ طوفان ز تو و کرانه از توست
گر باده دهی و گرنه ، غم نیست، مست از تو ، شرابخانه از توست
می را چه اثر به پیش چشمت؟ کاین مستی شادمانه از توست
پیش تو چه توسنی کند عقل؟ رام است که تازیانه از توست
من می گذرم خموش و گمنام، آوازه ی جاودانه از توست
چون سایه مرا ز خاک برگیر، کاینجا سر و آستانه از توست
هوشنگ ابتهاج

من از آن گل که رنگین جامه و خوشبوست می ترسم
زلیخا وار از هر کس که زیبا روست می ترسم

چو فرهادی که مجنون شد نمی دانم چرا دیگر
ز هر انسان که شیرین نام و لیلی خوست می ترسم

کمان ابرویی آتش در دل پر خون فکند و رفت
پس از آن از هر آنکس که کمان ابروست می ترسم

نه از موی خود اندیشم که یاد او سپیدش کرد
از این سایه که همچون او سیه گیسوست می ترسم

چنانم آتش اندر دل بزد مهرش که بعد از این
ز هر جاندار و بی جانی که شکل اوست می ترسم

دل خورشید می سوزد به حال تشنه ای چون من
که از هر چشمه ای که بر لبش آهوست می ترسم

«حسین رسرسولی

وعده کردم که به تو سر نزنم
برسم تا دم در ، در نزنم
قول دادم به غزلهای خودم
زل به چشمان تو دیگر نزنم
مطمئن باش خیالت راحت
گله ای از تو به دفتر نزنم
این چه رسمیستکه باید یک عمر
حرف خود را به تو اخر نزنم
برو ای عشق برو تا اینکه
روی دستان تو پر پر نزنم
من به دوری تو عادت کردم
ولی از غصه ی دوری تو دم نزنم

باورت شد عشق اینجا ذلت است؟؟
عاشقی سوزاندن حیثیت است؟؟؟

باورت شد دوستی ها لحظه ایست؟
بیوفایی قسمتی از زندگیست؟؟

من که گفتم حاصلش دل بستگیست!!
در نهایت خستگی و خستگیست!!!

من که گفتم این بهار افسردگیست!!
دل نبند این پرستو رفتنیست!!

عاقبت دیدی که ماتت کردورفت!!
خنده‌ای بر خاطراتت کرد و رفت!!

آه عجب کاری بدستت داد دل!!
هم شکست و هم شکستت داد دل!!