شعر و شیدایی

                        

مثل آهی که پس از رفتن تو می آید
خاطراتت پس هرکوچه سرم می آید

آن درختم که از آن شاخه ی پربار...ای داد
روی پاهای دلم هی تبرم می آید

ماهی عاشق ماهم که در این حوض فقط
یاد تو جای تو هرشب به برم می آید

من اگر بند تو باشم به دلم باکی نیست
حبس چشمان تو بودن به پرم می آید

گر بگویم که دلم از تو بدش می آمد
طبق ضرب المثلی "تو" به سرم می آید؟

مثل آهی که پس از من به لبت بنشیند
"آه" یک روز برایت خبرم می آید

#فریده_خانی

من تمام بودن ها را

امتحان کرده ام

ولی

هیچ بودنی به اندازه ی نبودن

دوست داشتن نمی آفریند

يكروز مي آيي كه من، ديگر دُچارت نيستم
از صبر ويرانم ولي،
چشم انتظارت نيستم

يكروز مي آيي كه من،
نه عقل دارم نه جُنون
نه شَك به چيزي، نه يقين، مست و خمارت نيستم

شب زنده داري مي كني،
تا صبح زاري مي كني
تو بي قراري مي كني،
من بي قرارت نيستم

پاييزِ تو سَر ميرسد،
قَدري زمستاني و بعد
گل ميدهي، نو ميشوي،
من در بهارت نيستم

زِنگارها را شسته ام،
دور از كدورت هاي دور
آيينه اي پيش توام،
اما كنارت نيستم

دورِ دلم ديوار نيست،
إنكارِ من دشوار نيست
اصلا "مَني" در كار نيست، اَمنَم حصارت نيستم

افشين_يداللهي

دل به او دادم بگفتا دست و دلبازی مکن
گفتم ای جانا قبولش کرده طنازی مکن

گفت این قلب ترک خورده نمی آید به کار
مال خود ، بردار و پیشم قصه پردازی مکن

گفتمش تو اولین و آخرین دلدارمی
خواهشا در راه عشقم سنگ اندازی مکن

گفت این دل پیش از این صد دست را چرخیده است
درس " مَلَّق بازیت " را پیش هر قاضی مکن

حادثه را تو ساختی

من فقط عابر پیاده ای بودم

با قلبی زخمی از عشق

دلی که دنبال معشوق بود

اتفاق را تو ساختی

با آن نگاه،به ظاهر ساده

شدی تمام

دل بــســـپــار...
🌿
به آتشی که نمى سوزاند
" ابراهیم " را
🌿
و دریایى که غرق نمی کند
" موسى " را
🌿
نهنگی که نمیخورد
"یونس" را
🌿
کودکی که مادرش او را
به دست موجهاى " نیل " می سپارد
تا برسد به خانه ی تشنه به خونش
🌿

دیگری را برادرانش به چاه مى اندازند
سر از خانه ی عزیز مصر در می آورد
🌿

آیا هنوز هم نیاموختی ؟!
که اگر همه ی عالم
قصد ضرر رساندن به تو را داشته باشند
و خدا نخواهد ،
" نمی توانند "
🌿

پس
به " تدبیرش " اعتماد کن
به " حکمتش " دل بسپار
به او " توکل " کن....

ﮔﻔﺘﻢ:«ﺑﺪﻭﻡ ﺗﺎ ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ»
ﺗﺎ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﮔﻮﯾﻢ ﮔﻠﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ

ﭼﻮﻥ ﺁﯾﻨﻪ ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﯽ
ﺩﺭ ﻣﻦ ﺍﺛﺮ ﺳﺨﺖ ﺗﺮﯾﻦ ﺯﻟﺰﻟﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ

ﭘﺮ ﻧﻘﺶ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻓﺮﺵ ﺩﻟﻢ ﺑﺎﻓﺘﻪ ﺍﯼ ﻧﯿﺴﺖ
ﺍﺯ ﺑﺲ ﮐﻪ ﮔﺮﻩ ﺯﺩ ﺑﻪ ﮔﺮﻩ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ

ﻣﺎ ﺗﻠﺨﯽ ﻧﻪ ﮔﻔﺘﻨﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﮐﻪ ﭼﺸﯿﺪﯾﻢ
ﻭﻗﺖ ﺍﺳﺖ ﺑﻨﻮﺷﯿﻢ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﭘﺲ ﺑﻠﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ

ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﺟﻐﺪ ﻧﺸﺴﺘﻪ
ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﺩﮔﺮ ﭘﺮ ﺯﺩﻥ ﭼﻠﭽﻠﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ

ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﻫﻢ ﺍﯼ ﻋﺸﻖ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻋﻘﻞ ﻣﯿﻨﺪﯾﺶ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﮐﻪ ﺩﻝ ﺣﻞ کند این ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ...

شده دلتنگ شوی،فاصله فرسنگ شود
یادشیرین کسی تیشه ی هرسنگ شود

شده بابغض ترک خورده سلامی بکنی
اوجوابی ندهد،ثانیه ها هنگ شود

شده شاعر بشوی،شعروغزل تب بکند
قافیه،وزن وعروضش،همگی لنگ شود

شده درساعت محکوم به دیواراتاق
چشم درچشم،گِره،زل بزنی آمدنش زنگ شود...!

"قلم" شدم بنويسم
ترانه اي
از تو........
کنار خستگي ام
"عاشقانه اي"
از تو......
دوباره يک "غزل" و
رنگ ساده اي
از "شعر"
براي "بي کسي" ام
با "بهانه" اي
از" تو...."

چشم مست یار من میخانه می ریزد بهم
محفل مستانه را رندانه می ریزد بهم
دل پریشان میکند امواج گیسوی نگار
تا که موی آن پری بر شانه می ریزد بهم
قطره اشکی که می غلتد ز چشمانش به ناز
از تاثر مرغ دل را لانه میریزد بهم
ای دل آن نا مهربان گر مهربان گردد به من
از نشاط خاطری دنیا نمی ریزد بهم
خاطر مجموع یاران را به بزم اهل دل
نا سپاسی های آن بیگانه می ریزد بهم
روی آسایش ندیدیم از ریاکاران دهر
عیش ما را سبحه صد دانه می ریزد بهم
نازک است از بس نکویی رشته آرامشم
با نسیم بال یک پروانه می ریزد بهم

ما كجا يار كجا اين همه آزار كجا
دل بى كينه كجا مهوش غدّار كجا

دل كجا شانه كجا گيسوى دردانه كجا
شمع كاشانه كجا مجلس اغيـــار كجا

منزل خسرو كجا تيشه ى فرهـاد كجا
دل شيــرين به تمنـّــاى دو دلدار كجا

چشم يعقوب كجا قصد زليخاى كجا
مرهــــم چشــم كجا پيرُهنِ يــار كجا

ماه در چاه كجا منزلت و جاه كجا
فاتح مصر كجا برده ى بازار كجا

يكعدد سيب كجا اينهمه تبعيد كجا
قصد حوّاى كجا مردِ طمعكار كجا

عشق هابيل كجا نفرت قابيل كجا
دار حلاج كجا جعفر طيّـــار كجا؟

#وحشی_بافقی

مست میخانه نبودم تو خرابم کردی
یار پیمانه نبودم تو شرابم کردی

جرعه ای از می عشق تو شبی نوشیدم
رز ِ دردانه نبودم می نابم کردی

بهر دیداررخم گفتي چهره ات بالا گير
من که بیگانه نبودم که جوابم کردی

سوختيم در غم عشق ز تمنای وصال
من که پروانه نبودم که عذابم کردی

گشتم آواره کویت اي عشق !
گرچه افسانه نبودم تو سرابم کردی

شده ام گوهر یکتا صنم ِ قبله نما!
من که دیوانه نبودم که خطابم کردی

یک بار تو را دیدم و مجنون شدم ای یار..
زاین عشق ب میخانه ام افتاد سر و کار...

دل در طلب ماه رخی رفته خدایا...
آن چهره معصوم چنین کرده مرا زار..

با کوه بجز ناله ندارم سخنی لیک...
فرهاد شوم تیشه زنم از غم دلدار...

پیمانه ما خالی از عشق است ندانی?
از جام دو چشم تو شدم مست من اینبار...

یک روز ب وصل تو رسم ای گل..
هر چند گلستان نبود معرکه خار...

یک بوسه از آن گونه ب درویش عطا کن..
تا مست کنی هر دو جهان عاقبت کار...

جمعه ات به خیر
هر کجا هستی به یاد من باش

من با تو چای نوشیده ام
سفرها کرده ام
از جنگل
از دریا
از آغوش تـــو شعرها نوشته ام

رو به آسمان آبی پرخاطره
از تو گفته ام
تو را خواسته ام

آه ای رویای گمشده
هر کجا هستی
جمعه ات به خیر

ز عشقت سوختم ای جان کجایی
بماندم بی سر و سامان کجایی

نه جانی و نه غیر از جان چه چیزی
نه در جان نه برون از جان کجایی

ز پیدایی خود پنهان بماندی
چنین پیدا چنین پنهان کجایی

هزاران درد دارم لیک بی تو
ندارد درد من درمان کجایی..؟

عطار

دارد دل و دین می برد از شهر شمیمی
افتاده نخ چادر او دست نسیمی

تسبیح دلم پاره شد آن دم که شنیدم
با دست خودش داده اناری به یتیمی

حتی اثر وضعی تسبیح و دعا را
بخشیده به همسایه، چه قران کریمی

در خانه ی زهرا همه معراج نشینند
آنجا که به جز چادر او نیست گلیمی

ای کاش در این بیت بسوزم که شنیدم
می سوخت حریم دل مولا چه حریمی

آتش مزن آتش در و دیوار دلش را
جز فاطمه در قلب علی نیست مقیمی

حالا نکند پنجره را وا بگذاریم
پرپر شود آن لاله زخمی به نسیمی

بنشین تا نفسی هست نگاهت بکنم"
نظری نیک به رخسارۀ ماهت بکنم

شرر افکنده به جانم رخ عاشق کش تو
چه کنم شرم ز چشمان سیاهت بکنم؟

لشگر فاتح گیسوی شرابی رنگت
همه بر صف شده تا ترک سپاهت بکنم

دل مجنون صفتم ناله کنان می گوید
که خودم را نکند غرق گناهت بکنم

ناز کن رقص کنان بوسه بزن بر دو لبم
تا پریشان نشوم ، شکوِه به شاهت بکنم

همه شب دست به دامانِ خدا تا سَحَرَم
که خدا از تو خبر دارد و من بی خبرم

رفتی و هیچ نگفتی که چه در سر داری
رفتی و هیچ ندیدی که چه آمد به سَرَم

گرمیِ طبعم از آن است که دل سوخته ام
سرخی رویم از این است که خونین جگرم

کارِ عشق است نمازِ من اگر کامل نیست
آخر آنگاه که در یادِ توام ، در سفرم

این چه کرده است که هر روز تو را می بیند؟
من از آیینه به دیدارِ تو شایسته ترم

عهد بستم که تحمل کنم این دوری را
عهد بستم ولی از عهدِ خودم می گذرم

مثل ابری شده ام در به درِ شهر به شهر
وای از آن دم که به شیراز بیفتد گذرم

میلاد عرفان پور

معشوق ِ من،به سبک خودم می نویسم ات
باخون ِ دل،بدون ِ قلم می نویسم ات

من سال هاست دربه در ِ دیدن ِ توام
پس آن چنان که خواسته ام می نویسم ات

شاخ ِ گل ِ شکفته به گلدان ِ عمر ِ من!
نیلوفــــرِ تنیده به هم،می نویسم ات

حتی اگرشده ست که روزی هزاربار
خودرا به ورطه ات بزنم،می نویسم ات

انشای روزهای ِ دبستانی ِ منی!
هم بی قرار هستم وهم می نویسم ات....

اي دل ز زمانه رسم احسان مطلب

وز گردش دوران سرو سامان مطلب

درمان طلبي درد تو افزون گردد

با درد بسازو هيچ درمان مطلب

خیام