شعر و شیدایی

                        

تو درتعبیر خوابم ماه من باش
تو در قصر امیدم شاه من باش

مرا درظلمتم در بے کسے ها
تو تنها شب چراغ راه من باش

شدم یوسف اسیر آن مغاکم
زلیخایم بیا هم چاه من باش

گلویم مرده از فریاد و آهے
بیا معناے دادم ، آه من باش

بہ وقت احتضارم جان جانان
توجانم را ستان جانکاه من باش

شاعر شده‌ام اوج در اوهام بگیرم
هی رقص کنی از تنت الهام بگیرم

شاعر شده‌ام صبرکنم باد بیاید
تا یک غزل از روسری‌ات وام بگیرم

هی جام پس از جام پس از جام بیاری
هی جام پس از جام پس از جام بگیرم

آشوب شوی در دلم آشوب بیفتد
آرام شوی در دلت آرام بگیرم

سهمم اگر افتادن از این بام بیفتم
سهمم اگر اوج است از این بام بگیرم

سنگی زدم و پنجره‌ات باز... ببخشید
پیغام فرستادم، پیغام بگیرم

شاعر شدم اقرار کنم وصف تو سخت است
شاعر شدم از دست تو سرسام بگیرم

نفسم، تنگدلم، لب بنه بر جام لبم
نفسم ده، نفست مست ترینم بکند

نفسم، گوشه چشمان تو دنیای منست
یک نگاه تو نفس، تارک دینم بکند

نفسم، یخ زده ام، لرز مرا می بینی؟
بغلم کن، بغلت داغ ترینم بکند

نفسم، دور مرو، بی نفست میمیرم
عاشقم، عشق تو مجنون ترینم بکند.

برابر نیست این جنگی که برپا کرده ای ای عشق!/
که تو با من گلاویزی و من با خویش درگیرم...

حسین زحمتکش

شرابی تلخ میخواهم که مرد افکن بود زورش
که تا یکدم بیاسایم زدنیا و شر وشورش ... "حافظ"

خسته ام اما بخواهی تکیه گاهت می شوم
بین تنهایی ِ آدم ها پناهت می شوم

یک شب از دنیا به عشقت دست ِ خود را می کشم
در هوای خانه ای تاریک ماهت می شوم

تا نگاهم می کنی از شوق می ریزد دلم
خیره در آئینه ی چشم سیاهت می شوم

با تو دنیا تیره و تاریک هم باشد خوش است
تو فقط عاشق بمان ... فانوس راهت می شوم

گاه ابرم ... گاه باران ... گاه شیرین ... گاه تلخ ...
همدم حال و هوای گاه گاهت می شوم

بی تو مردن آخرین درد من از این لحظه هاست
در کنار تو شبی از مرگ راحت می شوم

من روزگار غربتم را دوست دارم
این حس و حال و حالتم را دوست دارم

یك عكس كوچك توى جیبِ كیفِ پولم
تنها ترین هم صحبتم را دوست دارم

بر عكس آدم هاى دل بسته به دنیا
هر تیك و تاكِ ساعتم را دوست دارم

امشب دوباره خاطرت مهمان من بود
مهمانى بى دعوتم را دوست دارم

هر چند باعث مى شود هر شب ببارم
اما دل كم طاقتم را دوست دارم

عادت شده این گریه هاى بى تو ، هرچند
مى خندى امّا عادتم را دوست دارم

گفتم فدای چشمت قدری رطب نداری
گفتا مگر نگاهی بر روی لب نداری
گفتم که تشنه ام کن با یک پیاله بوسه
گفتا که احتمالا شرم و ادب نداری
گفتم که کام دل را پیوسته از تو گیرم
گفتا تو مثل اینکه اصل و نسب نداری
گفتم نبرده ای بو.از مهر و مهربانی
گفتا مگر تو گاهی قهر و غضب نداری؟
گفتم به یک نگاهی از ما تو دل ربودی
گفتا اگر چه دل را در تاب و تب نداری
گفتم که وعده ای کن امشب تو را ببینم
گفتا مگر خبر ها از گشت شب نداری
گفتم عسل بفر ما کی می دهی طلب را
گفتا همین که گفتم از من طلب نداری

من به حکم پادشاه عشق، تنها می شوم
با هجوم قطره های اشک، رسوا می شوم
آتشی افکنده ای در بند بند سینه ام
ذره ذره می روم بالا و عیسی می شوم
عمق جانم سوخت..یوسف..! این تو و پیراهنت
من فقط با برق چشمان تو، بینا می شوم
ای تمنایت شبیه سنگ در دامان رود
با تو من آغوشی از آرام دریا می شوم
از کنارم رفتی و گفتی..که چشمانت ببند
چشم...! می بندم ولی محو تماشا می شوم
نیستی تا خود ببینی ساز ناکوک مرا
گاه مجنون می نوازم گاه لیلا می شوم
نیستی اما چنان در جان شرار افکنده ای
کز نبودت جلوگاه طور سینا میشوم
در سکوت و بغض می پیچم شب تاریک و..روز
روسفیدی می نمایم غرق حاشا می شوم

دل را به تو دادم و تو رفتی که نهانی!
دل را به عزیزدل خود تا برسانی!

زندانی عشق تو شدن درد کمی نیست
رفتی که از این مخمصه خودرا برهانی!

فریاااد! که از هر طرفم راه ببستند
بی مهری و دوری تو و خرج و گرانی

شیدایی زیبایی تو جرم کمی نیست
حق است به خاک سیه ام گر بنشانی!

جانم به فدایت بشود سرخوشم از مرگ
من مرد عمل هستم و تو اهل زبانی!

کاوه به خدا هیچ هراسی به دلش نیست
حتی اگر از عرش به فرشم بکشانی!

حافظیه ی شیراز فدای دل پاکت
«باما.به.از.این.باش.که.با.اهل.جهانی!»...

کاوه احمدزاده

شده یک بار پیامک به خدایت بزنی

ناله ای از ته دل تابه نهایت بزنی

شده یک باربگویی که خداناظرماست

گرگره گشت به کارت توبگی فاطرماست

شده یک بار خدا را به خدایی نظری

جمله الطاف خدا را بر چشمت ببری

شده یک بار فرستی به خدایت نه گمان

یک نمازی ز سر عشق و رضایت نه گمان

شده بی وقت بگویی که خدا عاشقتم

فکر مزدش به کنارونه جدا عاشقتم

شده یک بار بگویی که چه نعمت به تو داد

این همه لطف وکرم بی غر و منت به تو داد

شده یک باربگویی که خدا دستم گیر

آنچه را بودم و هستم هرچه راهستم گیر

شده یک باربگویی که خدا خسته شدم

هرچه را درب زدم پشت دربسته شدم

شده یک باربگویی که خداماندم وتو

چاره درد توباشی و تو ر اخواندم و تو

شده یک بار پیامک به خدایت بزنی

دوست دارد که سراغش به رضایت بزنی

دو سه خط وصف تو گفتن ، چه گناهی دارد ؟
در خیالات تو خفتن ، چه گناهی دارد ؟

یک بغل ، خواب خوش و ناز در اغوش غزل
با تو گفتن ، وَ شنفتن ، چه گناهی دارد ؟

مگر این نیست که من عاشق و همراه تو ام ؟
هِی نگو وای تو و من ، چه گناهی دارد

زندگی قبل تو بگذشت و عزیزم با تو
باز هم صرف گذشتن ، چه گناهی دارد ؟

از چه رو طعنه به چشمانِ خمارم زده ای ؟
شب و روز مستِ تو گشتن ، چه گناهی دارد ؟

دلبرم باز غزل رو به شکایت ها رفت
مگر این ساده دلِ من ، چه گناهی دارد ؟

باید به دلت دل بسپارم که ببارم
آنقدر تو را دوست بدارم که ببارم

در تاب و تب دیدنت آرام نگیرم
هر ثانیه قرنی بشمارم که ببارم

عشق آمده و خانه خرابی چه قشنگ است
کرده ست غم و درد نثارم که ببارم

من خسته ترین ابر زمستانم و اینک
افتاده به شوق تو گذارم که ببارم

چشمان تو با نیم نگاهی زده آتش
چون صاعقه ای دار و ندارم که ببارم

یارا ! بتکان شاخه ی تنهایی من را
آنقدر ترک خورده انارم که ببارم

بی چتر بیا تنگ غروبی به سراغم
بنشین پس از عمری به کنارم که ببارم

دلتنگی من تا به ابد دامنه دارد
بگذار ببارم که ببارم که ببارم ..

پا به پایِ هوسِ دوست ، پریشانم و مست
وای اگر دل نَکَنی ، از دلِ بیگانه پرست

عهدِ من بود ، پریشانِ نگاهت نشوم
به فدایِ سرت ای دوست ، دلم توبه شکست

بنشین یک نفسی مست ، که در این دنیا
می شود زندگی و مرگ ، فقط دست به دست

جانِ من ، خاطرِ من ، عطرِ تن و پیرهنم
تا به کِی ، نیمه شب از فکرِ تو بیدار نشست

من به چشمانِ تو ، بد مست ترین رویِ زمین
تو ولی این همه با نرگسِ مستت ، خوش مست

تو در اقبالِ من و تشنه به آغوشِ رقیب
این چه رسمی است که تابوده ، همین بوده و هست...!

مرد گاهی با غرور خویش بد تا می کند

سفره ی درد دلش را هر کجا وا می کند

عاقبت با اخم، خود را از دلت بیرون کشد

هر کسی با خنده خود را در دلت جا می کند

راه دور و قسمت و اینها بهانه بود و بس

کفتری که جلد باشد راه پیدا می کند

قحطی گندم کجا و قحطی یک جو مرام

شهر کنعان را همین یک دانه رسوا می کند

رفتن یوسف ولی با مردم کنعان نکرد

آنچه که معشوقه دارد با دل ما می کند

صورتت شعر است و هر یک تار زلفت مصرعی

شعر را یک مصرع پیچیده زیبا می کند

از: ماشاالله دهدشتی

به قفس سوخته گیریم که پر هم بدهند
ببرند از وسط باغ گذر هم بدهند

حاصل این همه سال انس گرفتن به قفس
تلخ کامی ست اگر شهد و شکر هم بدهند

قصه ی غصه ی یعقوب همین بود که کاش
بادها عطر که دادند... خبر هم بدهند

ما که هی زخم زبان از کس و ناکس خوردیم
چه تفاوت که به ما زخم تبر هم بدهند

قوت ما لقمه ی نانی ست که خشک است و زمخت
بنویسید به ما خون جگر هم بدهند

دوست که دلخوشی ام بود فقط خنجر زد
دشمنان را بسپارید که مرهم بدهند

خسته ام مثل یتیمی که از او فرفره ای
بستانند و به او فحش پدر هم بدهند

حامد عسکری

خورشیدم و شهاب قبولم نمی کند

سیمرغم و عقاب قبولم نمی کند

عریان ترم ز شیشه و مطلوب سنگسار

این شهر، بی نقاب قبولم نمی کند

ای روح بی قرار چه با طالعت گذشت

عکسی شدم که قاب قبولم نمی کند

این چندمین شب است که بیدار مانده ام

آنگونه ام که خواب قبولم نمی کند

بیتاب از تو گفتنم و آخ که قرنهاست

آن لحظه های ناب قبولم نمی کند

گفتم که با خیال تو دلی خوش کنم ولی

با این عطش سراب قبولم نمی کند

بی سایه تر ز خویش حضوری ندیده ام

حق دارد آفتاب قبولم نمی کند...

از: محمد علی بهمنی

راه کج بود نشد تا به دیارم برسم
فال من خوب نیامد که به یارم برسم

بی‌قراری رسیدن رمق از پایم برد
نشد آخر سر ساعت به قرارم برسم

شهریاری پر از اندوه ثریا هستم
شاید آخر سر پیری به نگارم برسم

استخوان سوز سیاهی زمستان شده‌ام
بلکه نوروز بیاید به بهارم برسم

عشق هرروز دلم را به کناری می‌برد
عشق نگذاشت سرانجام به کارم برسم

مرگ دل‌بستگی آخر دنیای من است
می‌روم شاید روزی به مزارم برسم

از: شهریار

دلم شکست..کجایی که نوشخند زنی؟

به یک اشاره دلم را دوباره بند زنی؟

دوباره وصله ای از بوسه های دلچسب ات

برین سفال ترک خورده ام به چند زنی؟

اگر به دست تو باشد چه فرق این یا آن؟

دمی ضماد گذاری... دمی گزند زنی

مباد دود دل من به چشم غیر رود

مخواه بیشتر آتش درین سپند زنی

منم که پیش تو از بید سر به زیرترم

تویی که طعنه به هر سرو سربلند زنی

دوباره همهمه افتاده است در کلمات

که در حوالی این شعر دیده اند زنی

زنی که وصفش در این غزل نمی گنجد

زن از حریر..از ابریشم..از پرند..زنی..

از: علیرضا بدیع