شعر و شیدایی

                        

گر می نخوری، طعنه مزن مستان را
بنیاد مکن تو حیله و دستان را

تو غره بدان مشو که می، می نخوری
صد لقمه خوری که می غلامست آن را

#خیام

ز دست جور تو گفتم
ز شهر خواهم رفت

به خنده گفت که حافظ
برو که پای تو بست؟!


#حافظ

فالشان و حالشان تلخ است و شیرین میزنند
عمق ِ فنجان قهوه ی ِ چشم ِ غلیظی دیده اند

من نمیدانم چرا دیوانه ها عاشق ترند
آخر از این عشق ِ لامصب چه چیزی دیده اند

ﺯﻥ ﻫﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺎﺩﺭﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻫﺎ ﺑﭽﻪ...
ﻣﺜﻼ ﻓﺮﻫﺎﺩ، ﻣﺠﻨﻮﻥ، ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ، ﺷﺎﻋﺮ، ﻣﻦ
ﻫﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﻟﺶ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﯾﮏ ﺯﻥ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯿﺶ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺪﺍﻡ ﺑﻬﺶ ﺭﺳﯿﺪﮔﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻣﺮﺍﻗﺒﺶ ﺑﺎﺷﺪ.

ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﺮ ﻣﺮﺩ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﯾﮏ ﺯﻥ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ،
ﺍﻣﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﯿﭻ ﺯﻧﯽ،
ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺮﺩﯼ ﻧﯿﺴﺖ.

#عباس_معروفی
.

سخت است دلم پیش تو باشد تو نباشی
احساس غزل خوان تو باشد تو نباشی

سخت است که محدوده ی ممنوع خیالم
جولان گه افکار تو باشد تو نباشی

تحریم بدی شامل حالم شود آنروز
فکرم همه آغوش تو باشد تو نباشی

دریای نمک پر شد و سخت است برایم
هر لحظه دلم شور تو باشد تو نباشی

میترسم از این بال که در لحظه ی پرواز
زنجیر به رویای تو باشد تو نباشی

مرا عشق تو در پیری جوان کرد
دلم را در غریبی شادمان کرد

به آفاقِ شبم رنگ سَحر داد
مرا آیینه دار آسمان کرد

خوشا مهری که چون در من درخشید
جهان را با من از نو مهربان کرد

خوشا نوری که چون در اشک من تافت
نگاهم را پر از رنگین کمان کرد

هزاران یاد خوش را در هم آمیخت
مرا گنجینه‌یِ یاد جهان کرد

غم تلخ مرا از دل به در برد
تب شوق تو را در من روان کرد

وزان تب ، آتشی پنهان برافروخت
که شادی را به جانم ارمغان کرد

مرا با چون تویی هم‌آشیان ساخت
تو را با چون منی همداستان کرد

گواهی بهتر از حافظ ندارم
که قولش این غزل را جاودان کرد

شب تنهایی ام در قصد جان بود
خیالت لطف‌های بیکران کرد

چه حاجت است به این شیوه دلبری از من؟
تو را که از همه ی جنبه ها سری از من

درخت خشکم و هم صحبت کبوترها
تو هم که خستگی ات رفت، می پری از من

اجاق سردم و بهتر همان که مثل همه
مرا به خود بگذاری و بگذری از من

من و تو زخمی یک اتفاق مشترکیم
که برده دل پسری از تو، دختری از من

گذشت فرصت دیدار و فصل کوچ رسید
دم غروب، جدا شد کبوتری از من

نساخت با دل آیینه ام دل سنگت
تویی که ساختی انسان دیگری از من

چه مانده از تو و من؟ هیزم تری از تو
اجاق سوخته ی خاک بر سری از من

چه مانده باقی از آن روز؟ دختری از تزو
چه مانده باقی از آن عشق؟ دفتری از من


علیرضا_بدیع

کنم قربان چشمت جسم و جانم
که جز وصفت نیاید بر زبانم
تویی آن بلبل گلزار هستی
دهی دل را ز چشمت درس مستی
تو منّت بر سرم ای گل نهادی
کە بخشیدی بە قلبم نور و شادی
بهاری شد دلم از عشق و مهرت
چو افکندم نظر بر ماه چهرت
منم دلدادە ی خوی و مرامت
که غوغا می کند در دل کلامت
ربودی قلب و جانم با نگاهی
زدودی از دل و روحم سیاهی

خلاصه بهاری ديگر
بی حضور تو
از راه می رسد…

و آنچه كه زيبا نيست،
زندگی نيست،
روزگار است

#شمس_لنگرودی

همه با سنگ شکاندند ، تو با زخم  ِ زبان
گله ای نیست ، تو هم زخم به قلبم بنشان

حکم این عشق اگر جوخه  اعدام شده
شک مکن ماشه تنهایی من را بچکان

وضع ما مثل دو کشور شده در آتش جنگ
توپ ها عامل جنگند و تشر ، ترکش ان

دیر یا زود یکی از دو طرف میشکنند
لطفا این قاءله را زود به پایان برسان

مست میخانه نبودم تو خرابم کردی
یار پیمانه نبودم تو شرابم کردی

جرعه ای از می عشق تو شبی نوشیدم
رز ِ دردانه نبودم می نابم کردی

بهر دیداررخم گفتي چهره ات بالا گير
من که بیگانه نبودم که جوابم کردی

سوختيم در غم عشق ز تمنای وصال
من که پروانه نبودم که عذابم کردی

گشتم آواره کویت اي عشق !
گرچه افسانه نبودم تو سرابم کردی

شده ام گوهر یکتا صنم ِ قبله نما!
من که دیوانه نبودم که خطابم کردی…

ﺧﻮﺍﺏ ﺭﻭﯾﺎﯼ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﻫﺎﺳﺖ !
ﺧﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﺩﺭﯾﺎﺑﻢ ،
ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻭﻟﺖ ِ ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﻫﺎﺳﺖ
ﺑﺎ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﺮﺍ
ﻟﺬﺕ ِ ﻧﺎﺏ ِ ﻫﻢ ﺁﻏﻮﺷﯽ ﻫﺎﺳﺖ
ﻣﻦ ﺷﮑﻮﻓﺎﯾﯽ ﮔﻞ ﻫﺎﯼ ﺍﻣﯿﺪﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﯾﺎﻫﺎ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ،
ﻭ ﻧﺪﺍﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ :
‏« ﮔﺮ ﭼﻪ ﺷﺐ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺍﺳﺖ
ﺩﻝ ﻗﻮﯼ ﺩﺍﺭ
ﺳﺤﺮ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺍﺳﺖ ‏»

#ﺣﻤﯿﺪ_ﻣﺼﺪﻕ

من به عاشق بودنم.. دنیا به عاقل بودنش
من به آسان بودنم.. دنیا به مشکل بودنش

دوست می‌دارم خدا را.. جنس عصیان من است!
دوست می‌دارد نمازم را.. به باطل بودنش!!!

قصه‌ام بر عکس آدمهاست، حالم را بپرس
از مسیحایی که جانم داده قاتل بودنش!!

مانده بود از من خودم را، رفته بود از من قرار
رفتنش سخت است اما در مقابل.. بودنش…

در تب تنهایی و غم سنگ می‌شد کاش دل
عاقبت خود را به کشتن داده با دل بودنش..!

بی حضورت قصّه را با خاک یکسان می کنم!
توی تُنگِ تنگ!··· با این عشق طغیان می کنم !

کنجِ غارِ خلوتِ تنهایی ام یا توی جمع!
هرکجا دلتنگ باشم بی تو طوفان می کنم !

هی غزل می سازمت ،در شهر جارت می زنم!
چشم هایِ عابران را خیسِ باران می کنم !

تویِ چشم ناشکیبِ آینه زل می زنم!
بغضِ دلتنگیِ چشمم را دوچندان می کنم !

من غلط کردم اگر گفتم صبورم! ···بی خیال!
لافِ بیجایی زدم , الساعه کتمان می کنم !

می شوم همدست با رمال هایِ بدقلق!
هم تبانی با خیال و فال و فنجان می کنم !

عاشقانه پشت میز کافه ها می نوشمت!
شاعرانه کافه ها را بى تو ويران میکنم ..

قصه ای با تو مرا هست نمی دانم چیست
صبر بی طاقت سرمست نمی دانم چیست

در جواب عطش چشم نیاز آلودت
آنچه لب های مرا بست نمی دانم چیست

پشت این فاصله هایی که پر از برف شده است
تب آغوش عجیب است نمی دانم چیست

در مصافی که امیدم همه بر تدبیر است
عقل با وسوسه همدست نمی دانم چیست

آنچه در دام مرا تا ابد انداخت ولی
بند از پای تو بگسست نمی دانم چیست

اینبار که مال من شدی....
روزگار که هیچ...
فلک را هم نمیگذارم دستش به ما برسد...
قلعه ای میسازم با دژ های محکم..
با در فولادی...
دیوارهایی از عشق بلند میکنم...
و میسازم درونش کاخ رویاهایمان را...
دیگر دستانت را حتی در خواب هم رها نمیکنم...

پلک بستی ک تماشا به تمنا برسد
پلک بگشا که تمنا به تماشا برسد
 
چشم کنعان نگران است خدایا مگذار
بوی پیراهن یوسف به زلیخا برسد
 
ترسم این نیست که او با لب خندان برود
ترسم این است که او روز مبادا برسد
 
عقل می‌گفت که سهم من و تو دلتنگی است
عشق فرمود‌: نباید به مساوا برسد‌ !
 
گفته بودم که تو را دوست ندارم دیگر ..
درد آنجا که عمیق است به حاشا برسد
 

چرا عاقلان را نصیحت کنیم
بیایید از عشق صحبت کنیم

تمام عبادات ما عادت است
به بی عادتی کاش عادت کنیم

چه اشکال دارد پس از هرنماز
دو رکعت گلی را عبادت کنیم

به هنگام نیت برای نماز
به آلاله ها قصد قربت کنیم

چه اشکال دارد که در هر قنوت
دمی بشنو از نی حکایت کنیم

چه اشکال دارد درآیینه ها
جمال خدارا زیارت کنیم

مگر موج دریا ز دریا جداست
چرا بر یکی حکم کثرت کنیم

پراکندگی حاصل کثرت است
بیایید تمرین وحدت کنیم

وجود تو چون عین ماهیت است
چرا باز بحث اصالت کنیم

اگر عشق خود علت اصلی است
چرا بحث معلول و علت کنیم

بیاجیب احساس و اندیشه را
پر از نقل مهر و محبت کنیم

پر از گلشن راز از عقل سرخ
پر از کیمیای سعادت کنیم

هر جا چراغی روشنه از ترس تنها بودنه

ای ترس تنهای من اینجا چراغی روشنه

اینجا یکی از حس شب احساس وحشت می کنه

هرروز از فکر سقوط با کوه صحبت می کنه

جایی که من تنها شدم شب قبله گاهه آخره

اینجا تو این قطب سکوت

کابوس طولانی تره

من ماه میبینم هنوز این کور سوی روشنه

اینقدر سو سو می زنم شاید یه شب دیدی منو

هرجا چراغی روشنه از ترس تنها بودنه

ای ترس تنهای من اینجا چراغی روشنه

عاقبت لب های تو سهم لبانم می شود
صورتت ماه قشنگ آسمانم می شود

عاقبت عشق تو در جان و دلم جا می شود
بعد از آن از عشق تو ... روشن جهانم می شود

در دعاخوانی درون مسجد چشمان تو
ناله های گاه و بی گاهت اذانم می شود

گرمی آغوش تو تنها پناه امن عشق
پاتوق تنهایی فصل خزانم می شود

عاقبت در جنگ بین عقل سرد و عشق گرم
چشم گیرای تو تنها قهرمانم می شود

می رسد آخر همان روزی که بر لب های من
نام تو در هر تپش ورد زبانم می شود

سرخی لب های تو روی رخم رد می زند
سرخی ام روشنگر حال نهانم می شود

وه ... چه می چسبد من و تنهایی و آغوش تو
حس زیبای هم آغوشی ...؟؟؟ گمانم می شود ...