شاید هیچ وقت آدما انقدر شبیه هم نبودن که الان هستن. از لباس گرفته تا رنگ مو یا حتی فرم بینی و گونههای جراحی شده، هر کدوم هزارتا مشابه دارن. اصلا بدی مُد همینه که اصرار داره همه ازش پیروی کنن و براش مهم نیست که همه آدما شبیه هم باشن. قدیما مد از چند کانال محدود مثل سینما یا ژورنالهای مد به مردم معرفی میشد. الان این کانالا خیلی زیاد شده و مد روز هر کشور و حتی هر طراحی میتونه در عرض چند ساعت تو چند کشور دیده شه. مد روز به روز تغییر میکنه و دیگه رنگ سال و مد سال خیلی وقته از “مد” افتاده!
حالا برنامه چیه؟ قراره همینجوری دنبال مدی که دائم تغییر میکنه بدوئیم؟ یعنی هیچ راهی برای شیک بودن همزمان با خودمون بودن وجود نداره؟ بدترین چیز مد اینه که همه رو شبیه هم میکنه، و عجیبتر اینکه کسانی که پشت سر مد میدون یه انگیزه مهم هم دارن: خاص بودن!
ویژگیهای مثبت و منفی مد رو میدونیم اما چیزی که بهش توجه نمیکنیم اینه که هیچ کس تو دنیا خاصتر از خود ما نیست. هر کدوم از ما ویژگیهای منحصر به فردی داریم که میتونیم راههایی برای به نمایش گذاشتن این ویژگیها پیدا کنیم. اگه دنبال این باشیم، حتی میتونیم مد رو هم تا جایی که به فردیت ما آسیب نمیزنه دنبال کنیم. میتونیم لباس مارکی که دوستش داریم رو بخریم، اما با کفشی ست بکنیماش که روش نقاشی کردیم، میتونیم کفش برند محبوبمون رو با شلواری بپوشیم که یه روز سر ذوق پاچههاش رو کوک زدیم. میشه مانتویی رو از دهها طراح جوان و باسلیقه بخریم که خودشون به تعداد محدود دوختن و اونو با زیور آلاتی بپوشیم که ساخته دست خودمون یا یکی همسلیقه خودمونه، یا مثلا میشه گوشه کیفمون رو با یه پیکسل تزئین کنیم که روش یه شعر یا یه نقاشی یا یه شعار نوشته شده و فکر میکنیم او نوشته یا نقاشی میتونه معرف یکی از ابعاد شخصیت ما باشه. هیچ راهی برای خاص بودن سادهتر از خودمون بودن نیست. میتونیم بخشی از خودمون رو تو لباسامون بگنجونیم و اجازه بدیم آدما ما رو از روی لباسامون حدس بزنن.
