راسل معتقد است:
حجاب و پوشش و دوری از اختلاط و آمیزش زن و مرد را امری میداند که اخلاقیون و مصلحان جوامع بشری برای استحکام نظام اجتماعی بشر ضروری دانسته و آن را به جامعه توصیه کردهاند. او پس از اینکه نبود تقوای جنسی را عامل تنزیه مرتبه و موقعیت زنان معرفی مینماید، میگوید: «از آنجا که اخلاقیون همه مرد بودند، زن در نظرشان به قیافه اغواگر جلوه کرد و چون زن اغواگر بود لازم بود که فرصت و امکاناتی را که برای اغوای مرد در اختیار داشت، به حداقل تقلیل یابد و در نتیجه، حصار محکمی از قید و محدودیت به دور زنان آبرومند کشیدند؛از لحاظ هنر، مایهی تأسف است که با آسانی به زنان بتوان دست یافت و خیلی بهتر است که وصال زنان دشوار باشد، بدون آنکه غیرممکن گردد»
