مناجات شبانه

خدایا درون هرکلمه ای که بال زنان از دهانم بیرون میاید ستاره ای زندگی میکند و روی دستهایم که همواره به سوی تو دراز است دریایی موج میزند

من نمیخواهم درختی باشم میان گلهای سرخ

میخواهم کتابی باشم که با الفبای عشق نوشته شده است

ودر هر سطران لیلی وشیزین گیسوان خودرا رها کرده اند

خدایا قلبم انقدر داغ وسوزان است که اگر باران بر ان ببارد قطره قطره شعله ور میشود

ابرها هرروز ازتنم میگذرند و با شکل گریه اشنا میشوند

اکنون میدانم اندوه هایم را چگونه در اغوش بگیرم و روح کبودم را کجا پنهان کنم