درمان بدون دارو

اُتیسم چیست؟
اتيسم نوعي اختلال رشدي است که با رفتارهاي ارتباطي و کلامي غيرطبيعي مشخص مي شود . علائم اين اختلال در سه سال اول زندگي بروز مي کند اوتیسم یک معلولیت رشدی دائمی است که بر نحوه ای که یک نفر با افراد پیرامون خود ارتباط می گیرد
اُتیسم نوعی اختلال رشدی است که با رفتارهای ارتباطی و کلامی غیرطبیعی مشخص می شود . علائم این اختلال در سه سال اول زندگی بروز می کند. اُتیسم یک معلولیت رشدی دائمی است که بر نحوه ای که یک نفر با افراد پیرامون خود ارتباط می گیرد یا با آنها وارد رابطه می شود، تاثیر می گذارد. کودکان و بزرگسالانی که اُتیست هستند برای ایجاد یک رابطه قابل فهم با دیگران مشکل دارند. توانایی آنها برای ایجاد دوستی معمولا به اندازه قابلیت آنها برای فهم ابرازات عاطفی دیگران محدود است. کسانی که مبتلا به اُتیسم هستند اغلب از ناتوانی های دیگری هم رنج می برند که مربوط به یادگیری است و به همراه اُتیسم در فرد پیدا می شوند ولی هر فردی با چنین شرایطی در سطح معینی در فهم جهان پیرامون خود دشواری دارد.

اُتیسم یک بیماری رشدی تکاملی است . افراد با اُتیسم در ارتباط برقرار کردن با دیگران مشکل دارند. یک بچه اُتیسمی به نظر خیلی کناره گیر می آید. با چشمانش با دیگران ارتباط برقرار نمی کند. حرف زدن و بازی مثل بچه های دیگر انجام نمی دهد. ممکن است یک سری حرکات و رفتارها را برای چندمین بار تکرار کند.

این بیماری اولین بار در سال ۱۹۴۳ میلادی نام‌گذاری شد و پزشکان در طی بیش از ۶۰سالی که از کشف این بیماری گذشت است به درک و دریافت های تازه ای از آن رسیده اند به نحوی که از این بیماری به عنوان یک طیف یاد می کنند که از ضعیف تا شدید و قوی آن وجود دارد. بر اساس دیدگاه پزشکان و روانپزشکان و مشاوران روانشناسی در صوتی که تشخیص این بیماری در مراحل اولیه رشد(یک تا سه ونیم سالگی) رخ دهد امکان بازگرداندن کودک به دنیای طبیعی بسیار زیاد خواهد شد.

اُتیسم(درخودماندگی) یک بیماری روانی است که از ارتباط افراد با دنیای خارج جلوگیری می‌کند. به نظر می‌رسد.

قربانیان در دنیای خودشان به سر می‌برند و تا‌‌کنون پزشکان نتوانستند آنها را درک کنند در گذشته بیماران مبتلا به Autism یا در خودفرورفتگی یا نوعی عدم توجه به جهان بیرونی و پیرامونی را به عنوان نوعی ناهنجاری و اختلال اعصاب که مدام وخیم تر می شود می گفتند اما امروزه معلوم شده است که علل و عوامل به وجود آورنده این ناهنجاری هنوز کاملاً و به درستی مشخص نیست. با این حال جنبه توارث و ژنتیک بودن آن، فرضی قریب به یقین است.این بیماری نخستین بار توسط دانشمندی به نام کانر معرفی شد و به همین علت به نشانگان کانر نیز شهرت دارد. در ابتدا این بیماری در هر پانصد کودک گزارش شده بود ،اما پژوهش های تازه نشان میدهد که هر از میان هر ۱۵۰ کودکی که متولد می شوند یک تن امکان ابتلاء به این نشانگان را دارند و تعداد پسران در آن چهار تا پنج برابر بیشتر از دختران است اصطلاح اوتیسم یا در خودفرورفتگی به کودکانی اطلاق می شود که با دنیای بیرون از لحاظ نگاه، گفتار، رفتار و ارتباط عاطفی با افراد هیچ ارتباطی ندارند.