شعر و شیدایی

مــی توانــــی بـــروی قصــــه و رویـــا بشـــوی

راهــــی دورتـــــرین نقطــــه ی دنیــــا بشـــوی

ساده نگذشتم از این عشق ، خودت می دانی

من زمینــگیر شــــدم تــــا تـــو ، مبـــادا بشوی

آی ! مثـــل خــــوره این فکــــر عـذابم می داد ؛

چــــوب ما را بخوری ، ورد زبـــان هـــا بشـــوی

مـــن و تــــو مثــــل دو تــــا رود مــــوازی بـودیم

من که مرداب شدم ، کـــاش تو دریـــا بـــشوی

دانــــه ی برفــــی و آنقــــدر ظریــــفی که فقط

باید از این طـــرف شیشــــه تمــــاشا بشـــوی

گره ی عشـــق تــــو را هیــــچ کســی باز نکرد

تو خودت خواستــــه بودی کـــــه معما بشـــوی

در جــهانی که پر از وامق و مجنون شده است

می تـــوانی عــــذرا باشـــــی، لیـــلا بشــــوی

مــی تـــوانی فقــــط از زاویــــه ی یـک لبــــخند

در دل سنـــــگ تــــرین آدم هــــــا جـــــا بشوی

بعد از این، مرگ نفس هـــــای مرا می شـــمرد

فقــــــــط از ایــن نگرانــــــم که تو تنـــــها بشوی

مهدی فرجی