شعر و شیدایی

کم مانده تا از دوریت پایان بگیرم

تا کِی سراغت را از این و آن بگیرم؟!

حالا تَقاصِ سادگی هایم رقم خورد

باید که از قلبِ خودم تاوان بگیرم

پس زد مرا دریایِ شورانگیزِ چشمت

رودی اسیرم که نشد جریان بگیرم

تصویرِ ماتی از خودم در ذهن دارم

جزءِ محالات است اگر سامان بگیرم

در چشمِ تو من کافری بِالفِطره هستم

حتی اگر رویِ سرم قرآن بگیرم

تویِ نگاهم بغضِ سنگین در کمین است

باید که سهمی از دلِ باران بگیرم
پیراهنی را که اُتو کردی نَشُستم

شاید که از عطرِ حضورت جان بگیرم

قلبِ صبورم تسلیت ، باید پس از این

حقِ تو را از عشقِ بی وجدان بگیرم
محمد مهدی امیری