شعر و شیدایی

میگفت که عاشق شده- انکار نمیکرد

با من که شبیه همه رفتار نمیکرد

آن گونه که او سنگ به روی سر من ریخت !

با رهگذری خسته که دیوار نمیکرد

از شدت این حادثه فریاد... ولی نه-

دیگر لب من رحم به سیگار نمیکرد

تا بودم و او بود و غزل بود- همیشه

میگفت که با غیر من افطار نمیکرد

من مجرم و او قاضی و یک حکم پریشان

آن گونه مرا کشت که یک دار نمیکرد

دور سرم ای خوب حصاری که کشیدی

با کاغذ خط خورده که پرگار نمیکرد

چشمان پر از غربت سردم – تو که دیدی

یک ثانیه با غیر تو دیدار نمیکرد

می دانم و این جمله برایم پر معناست :

عاشق که به معشوق خود آزار نمیکرد

پس میروم از صفحه ی احساس تو بیرون

مردی که بجز نام تو تکرار نمیکرد!

امید صباغ نو