شعر و شیدایی

ﻧﮕﺬﺍﺭ ﺯﺑﺎﻥ ﻏﺰﻟﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻤﺎﻧﺪ
ﺣﯿﻒ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺍﯾﻦ ﺑﻐﺾ ﮐﻪ ﻧﺸﮑﺴﺘﻪ ﺑﻤﺎﻧﺪ
ﺗﺎ ﮐﯽ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ ﺳﺮ ﺭﺍﻫﺖ ﻭ ﻧﯿﺎﯾﯽ؟
ﺗﺎ ﮐﯽ ﺑﻪ ﻫﻮﺍﯼ ﺗﻮ ﺩﻟﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻤﺎﻧﺪ؟
ﻧﺒﻀﻢ ﺷﺪﻩ ﭘﮋﻭﺍﮎ ﺗﭙﺶ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ... ﺑﮕﺬﺍﺭ
ﻧﺒﻀﻢ ﺑﻪ ﺗﭙﺶ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﻭﺍﺑﺴﺘﻪ ﺑﻤﺎﻧﺪ
ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺳﯿﺎﻫﺖ ﺩﻝ ﭘﺮﻫﯿﺰﮔﺮ ﻣﻦ
ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻣﺤﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻭﺍﺭﺳﺘﻪ ﺑﻤﺎﻧﺪ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻧﮕﻮﯾﻢ ... ﻧﺴﺮﺍﯾﻢ ... ﻧﻨﻮﯾﺴﻢ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺳﺮﺑﺴﺘﻪ ﺑﻤﺎﻧﺪ
ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﺳﺮﺵ ﮔﺮﻡ ﺍﺷﺎﺭﺍﺕ ﻭ ﻧﻈﺮ ﻫﺎﺳﺖ
ﻫﯿﻬﺎﺕ ﮐﻪ ﺍﺑﺮﻭﯼ ﺗﻮ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﺑﻤﺎﻧﺪ
ﺗﻘﺪﯾﺮ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺍﺯﻝ ﺍﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ :
ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺑﻪ ﮔﯿﺴﻮﯼ ﺗﻮ ﺩﻟﺒﺴﺘﻪ ﺑﻤﺎﻧﺪ