شعر و شیدایی

دیدمش اما چه حاصل او نگاهش مرده بود

خاطرات عشق پیشین را زخاطر برده بود

آنکه روزی برق چشمش تارو پودم را گسست

خالی از عشق و هوس در پیله اش افسرده بود

پیش رویم بود اما همچنان بیگانه ایی

همچو گلبرگی که تیپای خزان را خورده بود

غرق رویایش من و او غرق در افسردگی

همچنان قابی که عکسی در دلش پژمرده بود

آنکه در رویای من زاییده شد اینک کجاست؟

از کنار من گذشت اما تو گویی مرده بود