شعر و شیدایی

آقــا ببخشــید اجــازه هســت ؟
اجــازه هســت من به قــربانِ شــما بروم ؟
اجــازه هــست صورتِ خستــه ی شـما را ببوسم ؟
اجــازه هست شــما بنشینــید و من به دورِ شــما بگردم ؟
اجــازه هســت سرزده به دیــدارتان بیایــم؟
وقــتی خوابــید تماشــایتان کنـم؟
صبــح به صبــح دعـایِ خیر پیـش بخـوانم ؟
شـب به شب خستــگی هایتان را از شــانه هایتان بـردارم ؟
کــه گفته مـردها نازکـش نمـی خواهند ؟
خـرافه گـفته . . (!)
مــی شود شـما مردانــه اخـم کنید
مـن رویِ اخمــهایتان را ببوســم ؟
از شما که پنهــان نیست آقا
من با شـما دخترکی بازیــگوش می شــوم . .
کــه آنقــدر از ســر و کولِ شــما بالا بــرود
تا صــدایتان در بیــاید بخنــدید و مـن ذوق کنـم
از شــما که پنهــان نیــست آقـآ
مــن هرچــقدر هم صــدایم بـد باشـد . .
شـما مجبورید به آوازهــایِ من که وقــت و بی وقــت برایتان مــی خوانم . .
با جـان و دل گــوش بسپــارید
از شــما که پنــهان نیست آقــا؛ از هیچکــس هم پنهــان نباشد
مــن با شمــا دخترکی حســود می شوم . .
کـه گاهــی حتی به خــودم هم حسودی ام می شود
کـه انقدر دوستتان دارم !
کـه می گویــد مردهــا پررو می شــوند ؟
از رویِ غــرور می گوید !
من اگر هــرروز نگویم که چشـمانِ شما
مــرا دیوانــه تر مــی کند
نصــفه و نیمــه می مــانم !
ببخشــید آقــا ؟
مــی شود تا همیشــه دوستــتان دارمـ ؟