شعر و شیدایی

آمدی بغض مرا قسمت باران بكنی
بارش ابر مرا سهم بیابان بكنی

آمدی تنگ تر از پیش دلم تنگ شود
خانه ی دنج مرا كُنج خیابان بكنی

آمدی تلخ ترین قصّه شود قصّه ی من
غصه را در دل این غم زده مهمان بكنی

آمدی آمدنت لذّت دیدار نداشت
نیتّت زلزله ای بود پریشان بكنی

اینکه با آمدنت كفر من ایمان بشود
اینکه شمشیر بگیری و مسلمان بكنی

اینکه ساز دل ناكوك ببینی بروی
زخمه را از نفس عاطفه پنهان بكنی

بی خداحافظی آماده ی رفتن بشوی
کاخ این سلسله را دولت ویران بکنی

شاعری درد بدی بود چه می فهمیدی
آمدی شعر شدی یکسره عصیان بكنی