شعر و شیدایی

من زنم، با دردهای مانده بر دوش خودم
شعر می گویم برای بغض خاموش خودم🌺🍃

خسته از جاری شدن درلابه لای سنگها
می روم چون رود بی بستر،به آغوش خودم🌺

تا نیفتد لکه ای از ننگ بر پیراهنت
زندگی کردم به سختی زیر تن پوش خودم🌺

گاهی از دلتنگی بی حد شبهای دراز
می کشم دستی به رویای فراموش خودم🌺

با خودم از عشق می گویم ولی نجواکنان🌺
تا مبادا بشنود گوشی بجزگوش خودم
قهوه ی چشمت سیاه وتلخ بود آنقدر که
اکتفاکردم به تنهایی...به دمنوش خودم🌺

زخمها خورده دلم،اما نه از بیگانه ها!
دردها جوشیده از پیوند وپاجوش خودم🌺

صبر کردم با نگاهی تازه برگردی، نشد!
نیست چشمی غیرازاین آیینه مدهوش خودم