شعر و شیدایی

یار آمد و من طاقت دیدار ندارم
از خود گله‌ای دارم و از یار ندارم

شادم که غم یار ، ز خود بی‌خبرم کرد
باری ، خبر از طعنه ی اغیار ندارم

گفتم چو بیایی غم خود با تو کنم شرح
اما چه کنم ؟ طاقت گفتار ندارم

لطف تو بود اندک و اندوه تو بسیار
من خود گله ی اندک و بسیار ندارم

گو خلق بدانند که من رندم و رسوا
از رندی و بدنامی خود عار ندارم

بی‌قیدم و از کار جهان فارغ مطلق
کس با من و من هم به کسی کار ندارم

حال من دلخسته خرابست
آزرده دلی دارم و غم‌خوار ندارم