شعر و شیدایی

*چشم مستت گر ببیند چهره ی زرد مرا*
*لعل شیرینت نماید چاره ی درد مرا*
*پیکر خود خاک راهت ساختم،آخر چرا*
*می تکانی دایم از دامان خود گرد مرا*
*من ز جنس درد و غم، بار تجارت بسته ام*
*جز زیان سودی نباشد برد و آورد مرا*
*در حیات خود، از او ندیدم بهره ای*
*دو