شعر و شیدایی

خیام ،بوی عشق دهد خاک کوی تو
امشب ز باده مست ترم کرده بوی تو

امشب به باده خانه‏ی عالم رسیده‏ام‏
بیهوده منت از می و مینا کشیده‏ام‏

آری چو بخت رهبرم آمد به سوی تو
بس بود بهر مستی من خاک کوی تو

عمری اگرچه باده خوری بوده کار من‏
هرگز نگشته مست دل غمگسار من‏

امشب ز جای خیز که مهمان رسیده است‏
از ره عمادِ مست و غزل خوان رسیده است‏

با یک سری که شور قیامت در آن بود
با یک دلی که دشمن دیرین جان بود

با حالتی خراب‏تر از کار روزگار
افتاد مست یکه و تنها بر این مزار

کامشب ندانم ای بت زیبا چه می‏کنی
ما بی‏تو خون خوریم تو بی‏ما چه می‏کنی

جان یافته است،خاطره‏ها در برابرم‏
و ز اشک خود ز هر شبه با آبروترم‏

ای دل اگر ز یاد رود خاطرات ما
آسان شود ز محبس حسرت نجات ما

برخیز با عماد دمی هم‏پیاله شو
و ز سیر و گشت مبهم گردون بناله شو

من یک غزل بخوانم ار آن عاشقانه‏ها
تو یک ترانه سرکنی از آن ترانه‏ها

گاه از گلوی شیشه برآریم ناله‏یی‏
گاهی کشیم ناله و گاهی پیاله‏یی‏

باهم نوای عشق و جنون ساز می‏کنیم‏
می می‏خوریم و مشت فلک باز می‏کنیم‏

آن‏قدر در میان قفس داد می‏زنیم
کاتش به آشیانه‏ی صیاد می‏زنیم
—------------------------------------------------------------------------------------------------
خیام من بخواب که من هم بر آن سرم‏
کز این قفس به گلشن آزادگان پرم