شعر و شیدایی

هر چه گفتم از دلم ديدم کسی لب وا نکرد
لحظه ای را با دلم با همزبانی تا نکرد

هر چه گفتم شد غزل،بابِ دلِ همدرد ها
اين چه شعر است و تغزل کاين شبم فردا نکرد

شاعرِ بيچاره را جدّی نميگيرد کسی
گوئيا دلخوش تر از،شاعر کسی پيدا نکرد

خاطراتِ عيش و نوش و عشقبازی مالِ شعر
حاليا جز غم به قلب شاعران مأوا نکرد

طاقتم طاق است و تنهايی گريبانم دريد
گوری اما در خودش اين خسته دل را جا نکرد

کاش از اول کور و کر بودم نميدانستم عشق
کاش،اما اين محبت را به من دنيا نکرد