شعر و شیدایی

یک نفر گوشه ی محراب دلم زندانیست
ب خیالش که در آن جا خبر از مهمانیست

دزد ناشی ست به کاهی دل خود خوش کرده
بی نوا هیچ نداند که خودش قربانیست

گفتمش: دست بکش از من ویرانه برو
ظاهرم گرچه خوش است باطن من بارانیست

حرفهایم همه را سهل گرفت و نشنید
با خودش گفته که این شب زده را درمانیست

من ب صدگونه زبان گفتمش: ای دیوانه
فکر کردی که مداوای دل ب همین آسانیست

خنده زد بر منو بر کنج دلم تکیه نمود
گفت: آخر شب یلدای تو را پایانیست

کاش او هم برود از بر این سوخته دل
بی سبب در پی آرامش این طوفانیست

من چه گویم که ب حسرت ننشیند احدی
سهم این کلبه ی تنها ب خدا ویرانیست....