شعر و شیدایی

شعرم
نردبان ترقی توست
پایین بیایی
زمین
در خود فرو میبردت..
اسمان
حوالی چشمان توست..
همان جا
ک
چشم و گوشها گرم شنیدند
از نگاهت مینوشند
از هوایت
سیراب میشوند..
شعرم را خط نزن
بگذار
لای کتابت
خشک شود
ولی
نمیرد..