شعر و شیدایی

از غمت کز کرده بودم گوشه ی رویای خود
ناگهان دیدم کنارم آمدی با پای خود

ابروانت مثل کوه و گیسوانت رشته کوه
چشم ها را که نگو! آنها که دیگر جای خود

گونه ها مثل انار و طعم لب های تو گس
تک خوری باید کنم آن را شب یلدای خود

دور تو می گردم و می گردم و می گردم و..
می گذارم در دلم نام تو را دنیای خود...

بی تو مرگ شاعران قطعی ست،مرحومم نکن!
چون که من می مانم و دیسی پر از حلوای خود...

علی_عطری