شعر و شیدایی

ﺍﺯ ﺻﺪﺍﯼ ﺳﻢ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﭘﯿﺪﺍﺳﺖ
ﺧﺒﺮﯼ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﺳﺖ
ﻣﺮﺩﻣﯽ ﺳﺎﺩﻩ ﮐﻪ ﺑﺎﺯﯾﭽﻪ ﯼ ﺍﺭﺑﺎﺏ ﺷﺪﻧﺪ

ﻓﺼﻞ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﺒﺎﺷﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ
"ﺑﯿﺴﻮﺍﺩﯼ" ﮐﻪ ﺩﻭ ﺧﻂ می دﺍﻧﺴﺖ
ﺣﺎﻝ ﺑﺎ ﺭﺍﯼ ﺗﻮ ﻧﺎﺷﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ
ﺁﺧﺮ ﺁﻥ ﮐﺲ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﺀ ﺗﻮ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ
ﺷﻬﻮﺕ ﺧﺪﻣﺘﺶ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﮐﻪ ﺗﺤﺮﯾﮏ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ
می زﻧﺪ ﭼﻨﮓ ﺑﻪ ﺁﺑﺎﺩﯼ ﻣﺎ
ﻧﻨﮓ ﺑﻪ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﻣﺎ

ﮐﺪﺧﺪﺍ ﺩﻫﮑﺪﻩ ﺑﺮ ﺑﺎﺩ ﻣﺪﻩ
ﻣﻦ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﯼ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﯼ ﺧﻮﺩ
ﺩﯾﺪﻡ ﺁﺗﺸﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺮﭘﺎ ﮐﺮﺩﯼ
ﺗﻮ ﺩﺭﯾﻦ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﯼ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﻠﻮﺍ ﮐﺮﺩﯼ
ﺑﺎ ﺗﻮﺍﻡ ﺟﻨﮓ ﺍﻫﺎﻟﯽ ﺑﺲ ﻧﯿﺴﺖ؟
ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﺩﺷﻤﻦ ﻣﻮﻫﻮﻡ ﻭ ﺧﯿﺎﻟﯽ ﺑﺲ ﻧﯿﺴﺖ؟
ﺳﻔﺮﻩ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﺲ ﻧﯿﺴﺖ؟
ﻭ ﭼﺮﺍ ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺍﻡ ﻣﻤﻨﻮﻉ ﺍﺳﺖ؟

ﺧﻨﺪﻩ ﺩﺭ ﺧﻠﻮﺕ ﻣﻦ ﻣﻤﻨﻮﻉ ﺍﺳﺖ
ﻋﺸﻖ ﺷﺪ ﺣﺴﺮﺕ ﻣﻦ ﻣﻤﻨﻮﻉ ﺍﺳﺖ
ﻭ ﮔﻠﯽ ﺍﺯ ﺷﺎﺩﯼ ﻣﻤﻨﻮﻉ ﺍﺳﺖ
ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺮ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﻣﻤﻨﻮﻉ ﺍﺳﺖ
ﺑﯿﻦ ﺍﺭﺑﺎﺏ ﻭ ﻣﺒﺎﺷﺮ ﺧﻼﺀ ﺗﺪﺑﯿﺮ ﺍﺳﺖ
ﻭ ﻋﺠﯿﺐ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﻫﮑﺪﻩ ﻫﺮ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺑﯽ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺍﺳﺖ
ﻫﺮ ﮐﻪ ﺁﯾﺪ ﺑﻮﯼ ﺑﻬﺒﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺍﻭﺿﺎﻉ
ﭘﺎﯼ ﻫﺮ ﻣﻌﺘﺮﺿﯽ ﺯﻧﺠﯿﺮ ﺍﺳﺖ

ﺩﻩِ ﻣﻦ ﻫﻤﭽﻮ ﻋﺮﻭسی ست ﮐﻪ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﭘﺪﺭ
ﺗﻦ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺭﻫﮕﺬﺭﯼ ﻣﯽ ﺳﭙﺮﺩ
ﮐﺪﺧﺪﺍ ﺩﻫﮑﺪﻩ ﺑﺮ ﺑﺎﺩ ﻣﺪﻩ
ﻧﻮ ﻋﺮﻭﺳﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺁﻏﻮﺷﯽِ ﺍﯾﻦ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﻣﺪﻩ
ﺧﻮﺵ ﺑﺤﺎﻝ ﺩِﻩ ﺑﺎﻻ ﻏﻤﺸﺎﻥ ﮔﻨﺪﻡ ﻧﯿﺴﺖ
ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺁﺑﺎﺩﯼ
ﮐﺪﺧﺪﺍ ﺑﺎﻧﯽ ﺁﺗﺶ ﺯﺩﻥ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﯿﺴﺖ