شعر و شیدایی

زلف و رخسار تو ره ؛بر دل بیتاب زنند
رهزنان قافله را ، در شب مهتاب زنند

شکوه ای نیست ز طوفان حوادث ما را
دل به دریازدگان، خنده به سیلاب زنند

جرعه نوشان تو ای شاهد علوی!چون صبح
باده از ، ساغر خورشید جهانتاب زنند

خاکساران تو را ؛خانه بود بر سر اشک
خس و خاشاک ،سراپرده به گرداب زنند

گفتم از بهر چه پویی ره میخانه؛ "رهی"
گفت ؛ آنجاست که بر آتش غم، آب زنند


رهی_معیری