شعر و شیدایی

آن دو بیت چشم تو خیام را دیوانه کرد
خانه و کاشانه ی عطار را دیوانه کرد

مثنوی های لبت را شصت من کاغذ کم است
مولوی و شمس را با یکدگر بیگانه کرد

هر چه شاعر بود و هر صاحب مقامی عاقبت
سر خوش از چشمان مستت راهی میخانه کرد

گیسوانت را نده هر دم به آغوش نسیم
موج گیسویت شرار اندر دل پروانه کرد

عشوه و طنازیت را حافظ شیراز دید
گفت خوش بر حال معشوقی که مویت شانه کرد