۱۹:۰۰ ۱۳۹۴/۱۲/۱
شاعری می گفت از داغ دلش،
در جوانی بوی پیران می دهد...
عاشقی از یاد برده بس که عشق،
دل به هر کس مفت و ارزان می دهد...
نانِوا از جوش شیرین سود بُرد،
کوهکن در کوه ها جان می دهد...
خود به چشم خویش دیدم کودکی،
جان برای لقمه ای نان می دهد...
از قضا دیدم سگی بر توله شیر،
مادری می کرد و پستان می دهد...
من نمی دانم خدا از بهر چه،
اشرفیت را به انسان می دهد...
ما شرافت را کجا گم کرده ایم ؟
بر جفاهامان که فرمان می دهد ؟
در دلم من از خدا هم شاکی ام،
از چه دنیا بوی زندان می دهد ؟
یاوه پس گفتند در ضرب المثل،
هر کسی دندان دهد نان می دهد ؟
