شعر و شیدایی

اهل تهرانم....
اهل تهرانم هوایش سردو آلودست....
اهل تهرانم صفایش مخزن پولش صدای بلبلش باشد....
خانه هایش بغض ناسازی بر خستگان باشد....
سبزیه جنگل در اینجا رنگ خاموشیست....
وصف یک شب پنجره باشد نمای دودو نابودیست....
اهل تهرانم صدایم ناله های بهت یک رویا....
جانمازم پرچم نیکی بر سر شب گریه ی پاک کثیفی ها....
ساز خاموشی به سیلاب تفکر ها....
اهل تهرانم خلق من فرهنگ ظاهر دیدنم است....
واژگان خستگی بر گلوی تشنه دلبستگی تن به رعش برگه ای تکرار آفاقی زند....
پشت تصویر زمان یک قلب خسته جای کوچکی دارد در این شهر بزرگ....
اهل تهرانم کار من باشد به تقلید غروبین دسته های شاه....
ز هر باره نشانی از تنان ظاهر آنان به رویم نقش فرهنگی زند....
خلق این حالت برای تشنگان پول زیباییست....
اهل تهرانم سینه ام پراز دود پنهانیست....
به هر گوشه بشینم بغض خود را بر تن ریه، نشان مهری میکوبم....
چشم به چشم دیگری باشد نشان دشنه ی جنگی به پهلوی نظر کرده....
اهل تهرانم نمادم جنگلی باشد صدای خوش به آواز پر از فرهنگ....
از نگاه ناز یک فردی شوم عاشق....
خودزنی هی میکنم باشد نشان دور بازویم به هر جنگی....
اهل تهرانم نمازم را به خاک پنجره خوانم....
عشق او باشد نمازم پنجره باشد نماد بی قراری ها....
اهل تهرانم به جای پاکی عشقم نشان قلب داغونی ز قلب خیانتکاری میگیرم....
اهل تهرانم نگو اینبار میگویم صدای بوق ماشین ها...
صدای گریه و آه یتیمانی به گوشم نشست است...
به گوشم خنده و حال رباخواران کم عقلی مینشیند باز...
ز دو تضاد تلخ این شهر بزرگ کسانی در پی افسردگی سر میکنند ناله هاو خنده های کم صدایی....
از نیوفتادن به خط زیر فقری می هراسند....
صد هزاران روز میکوشند به روزی ثروتی برهم زنند فریاد...
اهل تهرانم صدایم را کسی گوش نکرده است....
اهل تهرانم ولی خاموش خاموشم....
به برگ زرد پاییز نگاهم وصل است....
صدای گوش من خش خش ناله های تلخ برگیست....
اهل تهرانم نگویم خستگی هایم مرا خاموش میسازد....
اهل تهرانم دلم خانه فانوس تاریک یک رویاست....
اهل تهرانم واژگانم خسته و خاموش میرویند....
اهل تهرانم....
اهل تهرانم....