شعر و شیدایی

افتاده ام به یاد نگاری که رفته است
دل داده ام به صحبت یاری که رفته است

چیزی نمانده است بجا جز غبار راه
از شوکت و شکوه سواری که رفته است

سالی گذشت بی گل و کاری نکرده ام
جز گریه در رثای بهاری که رفته است

یک عمر خواب بودم و امروز می خورم
حسرت برای لیل و نهاری که رفته استن

بعد از هزار سال فراموشی و غرور
گل می برم برای نگاری که رفته است