بقیه داستانو بنویس ...

فرداد با تابش اولین رگه های نور خورشید از دور نمایان شد او برای اطمینان در طول کشیکش کمی دورتر را هم میپایید. هنگامی که زمان کشیک پییر و جک تمام شد مار رفته بود جک راجع به آن به متیو و سلنا که کشیک بعد را به عهده داشتند گفته بود ولی متیو موضوع را به نفر بعد انتقال نداده بود چون حوصله توضیح دادن به آلبرت و آن دوست اخمویش را نداشت ( این دوست اخمو همون نفر 8 ام جا مونده است) و فکر میکرد ممکن است جک اشتباه کرده باشد . در نتیجه فرداد چیزی از آن نمیدانست. فرداد هنگامی بیدار شد که دوست آلبرت غرولند کنان بالای سر او قدم میزد و هر چند ثانیه یک بار سرفه خشکی می کرد. انگار میخواست بدون این که شخص خاصی را مخاطب قرار دهد نفر بعد را بیدار کند وقتی دید که فرداد تکان میخورد و بیدار شده است بدون هیچ حرفی خوابید.
نازنین گفت: خبری نبود نه؟ فرداد گفت این افسر پیر زیادی به خودش مطمئنه و شکاکه من که میگم ما باید از اینجا بریم من هیچ خوشم نمیاد مثل خانواده دکتر ارنست زندگی کنم. نازنین گفت من که میکنم مهمتر از این که بمونیم یا بریم اینه که با هم بمونیم
فرداد چشم غره ای به او رفت. نازنین آنرا ندید به دوردست نگاه میکرد. من پرستارم و تو گیاه شناس هیچ کس اندازه من و تو نمیتونه به زنده موندن این آدمها کمک کنه
صبحانه ای در کار نبود جز چند میوه جنگلی که فرداد در طول کشیک شبانه اش در زیر نور کم رنگ صبحگاهی جمع کرده بود. بقیه بیدار شدند و در سکوت میوه ها را خوردند دوست ساکت آلبرت هنوز سرفه میکرد. نازنین آرام گفت یه کم کمتر سیگار میکشید الان این وضعش نبود در همان حال مرد گفت: همش سیگار نیست من ریه ام بیماره همه به او نگاه کردند اولین بار بود حرف میزد
سلنا گستاخانه پرسید:خودتو معرفی نکردی
مرد گفت: فابیو، معمار سوال دیگه ای مونده؟
نازنین آرام گفت چه بی ادب