گروه فرداد
بومی ها همچنان در حال رقص و پایکوبی بودند. نازنین از ترس و وحشت زیاد و احساس درماندگی، دیگه بلند بلند گریه نمی کرد، حتی جیغ نمی زد! چشمانش رو بسته بود و فقط اشک می ریخت، حتی به اون آدمای عجیب غریب نگاه هم نمی کرد. گهگاهی تکون خوردن قفس رو حس می کرد. در حالی که هیچ امیدی به زنده موندن نداشت، محکم دست های فرداد و گرفت و فشار داد. فرداد نگاه وحشت زدشو به نازنین انداخت، سعی کرد اونو آروم کنه و محکم از پشت بازوی نازنین رو فشرد. آلبرت و فابیو انگار کمتر از نازنین و فرداد ترسیده بودن. اما اونا هم نمی دونستن قراره چه اتفاقی بیفته و با وحشت و کنجکاوی به بومی ها و دور و برشون نگاه می کردن. فابیو همزمان داشت به این فکر می کرد که چی کار میشه کرد؟ چه طوری میشه باهاشون ارتباط برقرار کرد؟! قطعا نباید از در مبارزه وارد می شدن، چون از پسشون بر نمی اومدن! هر چهر نفرشون به قدری شوکه شده بودن و وحشت زده بودن که نمی تونستن حرفی بزنن. یه مرتبه صدای بومی ها و رقصیدنشون قطع شد. وحشت هر چهار نفر بیشتر شد و ضربان قلبشون تند تر شد. یعنی چه اتفاقی افتاده بود؟ جمعیت از هم باز شد و مردی قوی هیکل، با لباسی متفاوت از بقیه جلو اومد. با دقت و تعجب هر چهار نفرشون رو بررسی کرد. بعد جمله ای به زبون خودشون به یکی از بومی ها گفت و رفت. اون هم چند نفر از بومی ها رو صدا زد و با هم شروع کردن به درست کردن جایگاهی برای آتش! نازنین نفسش بند اومده بود...
با صدای لرزانی گفت: یییییعنی اینا آدم خوارن؟!
فابیو گفت: نه! اون جا رو نگاه کن، اون حیوانات رو می بینی که پوستشون رو کندن؟ اینا از گوشت حیوونا و میوه ها تغذیه می کنن.
نازنین نگاهی به اون سمت کرد و سریع چهره شو درهم کرد و سرشو برگردوند. بعد گفت: پس این کارا برای چیه؟
فابیو جواب داد: مراسم آیینی! البته حدس می زنم!
فرداد سریع پرسید: منظورت چیه؟!
آلبرت جواب داد: قربانی کردن!
