نوشتن و برنامه ریزی کردن برای هر روز و هر لحظه دیگه کار دائمی پریسا شده بود. اول از نوشتن توی یک سررسید شروع کرد ولی بعد به شهر کتاب رفت و چند دفتر خیلی زیبا و خودکارهای رنگی زیادی خرید. توی یه دفتر وقایع روزانه رو می نوشت و یه دفتر دیگه رو برای برنامه ریزی و کارایی که دوست داشت انجام بده انتخاب کرده بود. پریسا با ارئه مدارک پزشکیش به بخش امور کارکنان شرکت تونسته بود یک سال مرخصی بدون حقوق بگیره اما موفق نشده بود اشکان رو راضی کنه که اون هم این یک سال رو نره سر کار. اشکان گفته بود که نمی خواد نگران هزینه های درمان پریسا باشه و باید کار کنه و از طرفی قول داده بود روزها زودتر بیاد خونه و هر روزی که پریسا خواست برن مسافرت یا هر برنامه دیگه ای داشت حتما مرخصی بگیره.
پریسا روی مبل نشته بود و داشت از روی لیستی که تهیه کرده بود فیلم های مورد علاقه اش رو میدید که همکار و دوستش ساناز باهاش تماس گرفت، بعد از احوالپرسی های معمول پریسا گفت: اونروز هم بهت گفتم ساناز اگه حتی یه نفر از بچه های شرکت بفهمن مریضم یا اینکه چرا نمیام سر کار من از چشم تو می بینم. ساناز رازم رو نگه دار خب؟ اگه بچه ها ازت بپرسن چرا مرخصی گرفتم چی میگی؟ ساناز که کارمند بخش امور کارکنان شرکت بود و تنها کسی بود که پریسا مجبور شده بود در مورد بیماریش بهش بگه گفت: پریسا چند بار می گی. می گم به خاطر کار شوهرش یه سال از ایران رفتن...اما اگه یه بار زنگ بزنم دیر جواب بدی یا جواب ندی بدون یک ساعت بعد در خونتونم. پس بذار حداقل زنگ بزنم و از حالت باخبر باشم. پریسا در حالیکه لبخند به لبش اومده بود گفت: باشه ساناز، اما هفته ای بیشتر از یه بار بهم زنگ نزن. خداحافظی کردند و پریسا از اینهمه صراحت و رک گویی که خصیصه جدیدش بعد از بیماری شده بود خوشش اومد....
