کافه نویسندگان

تو سرزمین من هر آدمی یه حیوون مخصوص به خودش داره که باهاش به دنیا میاد و باهاش میمیره میتونه باهاش حرف بزنه و خود حیوون یه مغز متفکره ماه هرکی ام یه نوع حیوونه آدمها حیوون های همو نمیبینن مگر این که خود حیوونه بخواد مرئی باشه بنابراین دیفالتشون نامرئی بودنه نژاد پادشاهان همیشه حیوونشون هاسکیه و اصلا هاسکی بودن حیوون نشون دهنده وجود خون پادشاهی تو رگ های آدمهاست به این حیوون ها میگن دل بان مثلا از هم میپرسن دلبان تو چه حیوونیه اسمش چیه و اینا
هر بچه ای به دنیا میاد دلبانش مرئی تا 6 ماهگی بعد از اون که بچه تونست با دلبانش ارتباط برقرار کنه دلبانه نامرئی نیشه و اون موقع است که همه میفهمن بچه دیگه متوجه اطرافش هست و خطر مرگ تهدیدش نمیکنه وگرنه تا قبل از نامرئی شدن دلبان بچه ها خیلی آسیب پذیرن و ممکنه خیلی راحت بمیرن
تو این سرزمین همیشه برف روی زمین هست فقط وسطهای تابستون به مدت دو هفته هوا گرم میشه و گرمترین روزهای ساله توی این دوهته مردم جشن میگیرن و کار نمیکنن و بهش میگن جشن های تابستانی و دوباره بعدش سوز پاییز شروع میشه این سرزمین مثل سرزمین های قطبی 6 ماه سال روزه و 6 ماه شب
پادشاه توی جشن های تابستانی بین مردم میاد و همه آدمها پول دار و فقیر پادشاه و رعیت کنار هم شادی و رقص و پایکوبی دارن مردم هم معمولا خواسته هاشونو از شاه تو همین دیدارهای ناگهانی که با شاه دارن مطرح میکنن و رسم هست که شاه نباید نه بگه به مردم
بقیه روزهای سال مردم شاه و نمیبینن چون یا تو جنگه یا تو قصرش یا رفته شکار و این حرفها قصرشم تو کوهها و صعب العبوره واسه مردم
ولی کلا شاه خوبیه مردم دوسش دارن