داستان عزیز جان
قسمت پنجاه و دوم
بخش دوم
سه ماه گذشت ......
اوس عباس سرِ کار می رفت و هر روز که به خونه برمی گشت , دستش پر بود و من هیچ مشکلی نداشتم ... فقط سرگرم اداره ی خونه بودم و فکر می کردم اوضاع همیشه همین طور می مونه …
زمستون سختی بود و تمام حیاط پر از برف بود ... من و و بچه ها کمتر از خونه بیرون میومدیم ...
اوس عباس , اون سال خودش تنهایی خاکِ ذغال ها رو گلوله کرد ( اون زمان هر کس اول سال مقداری خاک ذغال می خرید و اونو برای بخاری تهیه می کردن و توی جای مخصوصی انبار می کردن .... گلوله های ذغال برای کرسی بود ) ...
من تو یکی از اتاق ها کرسی گذاشته بودم که شب ها همه زیر اون می خوابیدیم ...
اوایل اسفند بود و هنوز برف روی برف می بارید ، طوری که کسی نمی تونست از خونه بره بیرون … که یک روز نزدیک ظهر , در خونه به صدا در اومد ... لباس پوشیدم ... چادرم رو سرم کردم ...
ولی کسی که پشت در بود بی امان به در می کوبید و صبر نداشت ... با عجله از روی برف و یخ خودمو به در رسوندم و در و باز کردم ... چند نفر سیبل کلفت و دم در بودن ... پرسیدم : چی می خواین ؟
یکیشون باصدای نخراشیده و نتراشیده ای گفت : برو بگو مردت بیاد ... ما با ضعیفه ها حرف نمی زنیم ….
گفتم : پس برین بعداً بیاین … مَردَم خونه نیست …..
صداشو بلند کرد که : بگو مثل موش نره تو سوراخ و پشت زنش قایم نشه ... بیاد پول مردمو بده …..
مثل اینکه آب جوش ریختن رو سرم با خودم گفتم باز اوس عباس بدهکاری بالا آورده ...
و فهمیدم دوباره کارم دراومده …..
گفتم : برادر برو سر شب بیا ... الان خونه نیست ... اگه میگی من ضعیفه هستم که برو وگرنه خودم جوابتو بدم ...
و درو بستم …
اون بازم به در کوبید و وقتی دید که فایده ای نداره رفت ... ولی اعصابم به هم ریخته بود و می لرزیدم ... از اون همه خرجی که می کرد حدس می زدم داره چه اتفاقی می افته …..
پول براش مثل یک لیوان آب بود ... یک کله سر می کشید … و عقیده داشت خدا می رسونه ….
ناهید گلکار
