داستان عزیز جان
قسمت نود و چهارم
بخش سوم
چیزی نگفت ولی به سر خیابون خوش که رسید , به من گفت : پیاده شو , دیگه نمی تونم ... دارم از سرما می میرم ... اومدیم ثواب کنیم کباب شدیم ….
دیدم دیگه یک قدم حاضر نیست بیاد … پولشو دادم و با خودم گفتم چند تا خیابون که بیشتر نیست , می رم دیگه ….
هوا داشت تاریک می شد ….
اولش می رفتم و مشکلی نبود ولی خیلی زود دست و پام یخ کرد ... پاهام تا زانو توی برف بود و خودم رو به سختی می کشیدم ...
مخصوصا که رفت و آمد کم بود , برف ها روی هم مونده بود و راه عبوری نداشت ... کم کم حرکت کردن هم سخت شد ... سوز برف می خورد تو صورتم و چادر و لباسم که برف روی اون نشسته بود , یخ زد …
از میون برفا خودمو می کشیدم جلو ولی مثل اینکه اون راه تا ابد ادامه داشت و هنوز خیلی مونده بود تا خونه ….
توی کوچه هیچ جنبده ای نبود , یکی که بتونه کمکم کنه ...
فکر کردم در یه خونه رو بزنم ولی حالم خیلی بد بود و دو زانو نشستم روی زمین ... دیگه قدرت حرکت نداشتم ...
باز یاد بچه ها بهم قدرت داد و بلند شدم و خودم تا سر کوچه رسوندم و چند قدم رفتم ولی به شدت خوردم زمین ... خیلی به سختی بلند شدم و چند قدم دیگه رفتم ولی دیگه نمی تونستم …
صورتم بی حس شده بود ... افتادم روی برفا حتی دیگه سرما رو حس نمی کردم ... مغزم داشت یخ می زد و تنها چیزی که جلوی نظرم بود , صورت بچه هام بود …..
آهسته خودمو به پشت کردم ووو برف می ریخت تو صورتم و چیز دیگه ای نمی فهمیدم …..
نمی تونستم به چیزی جز بچه هام فکر کنم و حتی اینکه ممکنه اونا رو تنها بذارم هم قدرتی بهم نمی داد تا از جا بلند بشم ……
یه دفعه دستی قوی رفت زیر سرم و دست دیگه زیر دو تا پاماهام و منو از زمین بلند کرد ….
سست و بی حال بودم ولی هم اینکه توی بغلش قرار گرفتم بوی آشنایی به مشامم خورد …. اون منو به سینه اش نزدیک کرد و شروع به دویدن کرد ...
حس می کردم بوی اوس عباس رو میده ... آروم شدم و احساس امنیت کردم و از حال رفتم …..
ناهید گلکار
