داستان دل ❤️
قسمت بیست و پنجم
بخش دوم
اون روز با تمام بی تابی من , بچه رو نیاوردن ... منم با بخیه هایی که داشتم , نمی تونستم از جام بلند بشم ...
همه تو بیمارستان بودن ... بابام و حسام و سامان ...
عمه و شوهر عمه دورم جمع شده بودن و من در حالی که تمام فکر و ذکرم پیش دخترم بود , مجبور بودم آروم باشم ...
رضا گل خرید , طلا خرید ... و خوب طبق عادت خودش که می خواست همه فکر کنن اون بهترین آدم دنیاست , جلوی بقیه خوش خدمتی می کرد ...
صبح روز دوم که از خواب بیدار شدم ... مامان با خوشحالی اومد و گفت : لی لا دارن دخترتو میارن ... دیگه از دستگاه آوردنش بیرون ...
پرسیدم : شما دیدینش ؟
گفت : امروز نه ... الان پرستار گفت می خواد بیاره که شیرش بدی ... خدا کنه رضا هم برسه , خیالش راحت بشه ...
گفتم : رضا هم خیالش ناراحت بود ؟
گفت : نمی دونی چیکار کرد ... تا خبر زنده بودن بچه رو بهش دادن , پشت در زار زار گریه می کرد ... اصلا باورم نمی شد رضا اینقدر بچه دوست باشه ... بعیده یک مرد اینطوری گریه کنه ... فکرشم نمی کردم رضا اینطوری باشه ... وقتی بچه رو گذاشتن تو دستگاه , ما رو صدا کردن اونو ببینیم ... بچه هنوز سیاه بود و درست نمی تونست نفس بکشه ... تو دماغش لوله کرده بودن ... منظره ی بدی بود ... رضا داشت پس میفتاد ...
یک ساعت وایستاد و اونو تماشا کرد و اشک ریخت ... مرد گنده ...
در باز شد و پرستار اومد ... در حالی که توی یک پتو , دختر من بغلش بود ...
بعد اونو گذاشت تو آغوشم ... آهسته روشو باز کردم ... توقع داشتم کبود باشه و تصورم این بود که منم همون حالی بشم که رضا شده بود ولی چی دیدم ...
یک فرشته ی کوچولوی سفید مثل برگ گل ... درشت و زیبا ... صورتش زیاد با رنگ لباسش که سفید بود فرقی نداشت و یک لبخند روی لب ...
وقتی اونو گرفتم , کمی نگاهش کردم ، آهسته دستشو بوسیدم و گفتم : خانم , دست بوسم عزیزم ...
پرستار گفت : بذارین زیر سینه تا شیر بخوره ...
در همون موقع رضا اومد ... از خوشحالی دیدن من و دخترش , چشماش پر از اشک شد و با دیدن اون منظره هیجان زده شده بود ... می گفت باورم نمی شه از دیشب تا حالا اینقدر فرق کرده باشه ...
ناهید گلکار
