گندم زارهای طلایی 🌾🌾
قسمت شانزدهم
بخش چهارم
تلو تلو می خورد ...
چشمش به من که افتاد , با لحن مستانه ای گفت : الهی قربونت برم , منتظر من بودی ؟ منم دلم برات تنگ شده بود ...
گفتم : چی شده ؟ چرا حالت بده ؟ چرا اینطوری شدی ؟ مریضی ؟ ...
معطل نکردم و دویدم تو خونه و از پله ها رفتم بالا ...
صدا کردم : عزیز خانم ... عزیز خانم , علی اومده حالش بده ... داره می میره ...
عزیز خانم نشست تو رختخواب و یکم موند تا به خودش بیاد ... یک مرتبه گفت : یا زهرا ...
و از جاش پرید و پرسید : چی شده ؟ کجاست ؟
گفتم : حالش خیلی بده ...
و من جلو و عزیز خانم پشت سرم , بدو رفتیم پایین ...
علی تو راهرو نشسته بود ، دو پاشو از هم باز کرده بود و سرش رو چسبونده بود به دیوار و با همون حالت مستی می گفت : لیلا ... لیلا دوستت دارم ... قربونت برم ... ماچ بده ...
عزیز خانم یکم بهش نگاه کرد و گفت : پاشو برو بخواب ... علی ... علی جان برو بخواب ...
و به من گفت : صبح خوب می شه ... ببرش سر جاش ... تو زنشی , قربون صدقه ی تو می ره , پس خودتم ببرش تو جاش بخوابه ...
گفتم : خوب چرا اینطوری می کنه ؟ چرا ؟ حالش بد نیست ؟؟ ...
عزیز خانم زیر لب گفت : بی خوابم کردی دختر ... چیزیش نیست ...
حتی شوکت هم که از خواب بیدار شده بود , رفت دستشویی و نگاهی هم به ما نکرد ...
مونده بودم چیکار کنم ... خواستم بلندش کنم , نتونستم ...
یک بالش آوردم و گذاشتم کنارش و هلش دادم , افتاد روی اون و یک پتو کشیدم روش و رفتم ...
با هزاران معما و غصه , تو رختخواب گریه کردم ...
خودمو بی پناه احساس می کردم و خانجانم رو می خواستم ...
از روزی که عروسی کرده بودم حتی بک بار به دیدن من نیومده بود , از بس از روبرو شدن با عزیز خانم وحشت داشت ...
حالا حدس می زدم که علی نجسی خورده باشه ...
این چیزا رو از نمایش های سیاه بازی می دونستم ولی چون تا اون موقع به چشم ندیده بودم , نمی دونستم واقعا چطوریه ...
تا بالاخره خوابم برد ...
ناهید گلکار
