گندم زارهای طلایی 🌾🌾
قسمت سی و یکم
بخش پنجم
بی اختیار یک لبخند روی لبم نقش بست ...
از اینکه کسانی هستن که منو بخوان , احساس خوبی به هم دست داد ...
گفتم : من تا با زبیده ناشتایی حاضر می کنم , تو تمام دخترایی رو که می تونن کار کنن رو اسم بنویس ... سواد داری ؟
گفت : یکم ... می خواین چیکار کنیم ؟
گفتم : می خوام اول این جا رو تمیز کنیم و باید تمیز هم نگه داریم ... قبول ؟
گفت : چشم ...
و دوید طرف اتاقشون ...
زبیده داشت نون ها رو باز با دست تیکه می کرد ... سلام کردم و فورا مشغول شدم ...
این بار احساس بدی نداشتم ...
یک نیروی عجیبی پیدا کرده بودم ...
وقتی زبیده به عادت خودش داد زد : سودابه در رو باز کن , دخترای اتاق انگار همه پشت در بودن ...
واقعا اون روز نگاه بچه ها تغییر کرده بود ... هر کدوم نونشون رو که می گرفتن به صورتم یک لبخند تلخ می زدن ...
داشتم فکر می کردم : من این تلخی رو از وجودتون می گیرم , قول می دم ...
آخرین اتاق جایی بود که بچه های سالکی رو یک جا جمع کرده بودن ...
همه پژمرده و غمگین ...
تعدادشون هم نه نفر بود و من سعی کردم با مهربونی بیشتری با اونا برخورد کنم ... دیگه ازشون نمی ترسیدم ...
برام مهم نبود که اتفاقی برام بیفته ... وجودم رو یک حس همدردی شدید گرفته بود ...
بعد از اینکه به آخرین نفر غازی خودشو گرفت , از زبیده پرسیدم : من دیدم سماور بزرگ دارین ... همه چیز هست , چرا به بچه ها چایی نمی دین ؟
گفت : ای خانم , ول کنین مکافات داره ... حالا چایی نخورن چی می شه ؟ ...
صدا زدم : آقا یدی می شه سماور رو روشن کنین ؟ می خوام بعد از کار به بچه ها چایی بدم ...
از سودابه که گوش به فرمون من بود , پرسیدم : چند نفر می تونن به ما کمک کنن ؟
گفت : هجده نفر ...
گفتم : بگو بیان ...
زبیده خانم هر چی دستمال تمیز و جارو داری بیار که کار داریم ...
دخترا خوشحال بودن ... درست انگار اونا رو به یک مهمونی دعوت کرده بودم ...
ناهید گلکار
