گندم زارهای طلایی 🌾🌾
قسمت سی و نهم
بخش سوم
لب هامو به هم فشار دادم ... ای خدا کلامی برای تسکین اونا به ذهنم نمی رسید ... وقتی بهشون نگاه می کردم زبونم بند میومد ...
اون طفل معصوم ها تو شوک بودن و من نادون تر از اونی بودم که توان کمک به اونا رو داشته باشم ...
عاجز شده بودم ...
یک مرتبه هر دو رو گرفتم تو بغلم و به سینه ام فشار دادم ...
بعد در حالی که هنوز صورت اونا بی تفاوت و سرد بود , با خودم بردم تو حموم ...
به کمک نسا لباس هاشونو در آوردم ...
نسا با دیدن بدن زخمی و کتک خورده ی اونا خواست حرفی بزنه ولی با اشاره من که دعوت به سکوتش کردم و حرفی نزد ...
ولی خودم از دیدن بدن لاغر و نحیف و جای زخم های تازه و کهنه ی اونا دلم می خواست فریاد بزنم و پیش خدا شکایت ببرم و بگم چرا ؟ فقط به من بگو چرا این همه ظلم در حق این بچه ها روا شده و تو هیچ کاری نکردی ؟
خدایا چرا نجاتشون ندادی ؟
آهسته و آروم و با نوازش اونا رو شستم ...
هنوز خاله نرسیده بود ... آب داغ هم داشت تموم می شد ...
هر دو رو پیچیدم لای حوله و خشک کردم موهای بلند اونا رو شونه زدم و پشت سرشون بافتم ...
در همون حال نگاه کردم شپش نداشته باشن ... خوشبختانه موهاشون پاک بود ...
که خاله از راه رسید و در و باز کرد و صدا زد : لیلا کجایی ؟
گفتم : سلام , تو رو خدا منو ببخش خاله ... اینا رو ببین چقدر قشنگ و نازنین هستن ...
خاله تو سربینه ی حموم نشست و با ناراحتی گفت : تو منو ببخش که درگیر این کارات کردم ...
و سرشو تکون داد و بقچه رو گذاشت جلوی من ...
فورا دو دست لباس در آوردم و تنشون کردم ... یکی هم که کوچیک تر بود برای آمنه برداشتم ... اونم لباس مناسبی نداشت ...
دو جفت از دمپایی های یتیم خونه رو پای اونا کردم و به نسا گفتم : ببرشون رو تخت من بشینن تا من بیام ... فعلا قاطی بچه ها نشن ...
ناهید گلکار
