۰۹:۰۶ ۱۳۹۲/۱۰/۱۱
اي به داد من رسيده
تو روزای خودشکستن
ای چراغ مهربونی
تو شبای وحشت من
اي تبلور حقيقت
توي لحظه هاي ترديد
تو شب و از من گرفتي
تو منو دادي به خورشيد
اگه باشي يا نباشي
براي من تكيه گاهي
ميون اين همه دشمن
تو رفيقي جون پناهي...
ياور هميشه مؤمن
تو برو سفر سلامت
غم من مخور كه دوري
براي من شده عادت...
ناجي عاطفه من
شعرم از تو جون گرفته
رگ خشك بودن من
از تن تو خون گرفته
اگه مديون تو باشم
اگه از تو باشه جونم
قدر اون لحظه نداره
كه منو دادي نشونم...
وقتي شب شب سفر بود
توي كوچه هاي وحشت
وقتي هر سايه كسي بود
واسه بردنم به ظلمت!
وقتي هر ثانيه شب
تپش هراس من بود!
وقتي زخم خنجر دوست
بهترين لباس من بود
تو با دست مهربوني
به تنم مرهم كشيدي
برام از روشني گفتي
پرده شب و دريدي!
ياور هميشه مؤمن
تو برو سفر سلامت
غم من مخور كه دوري
براي من شده عادت...
اي طلوع اولين دوست
اي رفيق آخر من
به سلامت سفرت خوش
اي يگانه ياور من
مقصدت هر جا كه باشه
هر جاي دنيا كه باشي
اون ور مرز شقايق
پشت لحظه ها كه باشي
خا طرت باشه كه قلبت
سپر بلاي من بود!
تنها دست تو رفيق
دست بي رياي من بود
ياور هميشه مؤمن
تو برو سفر سلامت
غم من مخور كه دوری
برای من شده عادت....
