ـ غرق کردن در آب :
یکی از مجازات های مرسوم در قانون حمورابی می باشد. این قانون منسوب به حمورابى ششمین و بزرگترین پادشاه اولین سلسله پادشاهان حاکم بر بابل بود که چهار هزار سال قبل از این از سال 2123 تا 2080 قبل از میلاد سلطنت کرد. استوانه حمورابى که هم اکنون در موزه Louvre پاریس نگهدارى مىشود در حفریات شوش در سال 1902 به دست آمده است. . این قوانین مرکب از 282 ماده است و به طریقى آمرانه و به صورت جملات شرطى انشاء شده است؛ بدین صورت که «اگر کسى چنین کند چنان باید بشود».
ماده 108: «مجازات کمفروشى و گرانفروشى، غرق کردن در آب است».
اده 129: «زناى با زن شوهردار اعم از اینکه مرد متأهل باشد یا مجرد این است که دست و پاى هر دوى آنها را بسته در آب میاندازند».
ماده 133: «خیانت زن به شوهر خود و عدم وفادارى به وى مستوجب غرق کردن در آب است».
ـ کوبیدن سنگ بر سر :
یکى از روشهاى مجازات اعدام در زمان هخامنشیان گذاشتن سر محکوم بر سنگ و خرد کردن آن بوده است. پلوتارک در مورد زنى خیانتکار که استاتیرا زن اردشیر دوم پادشاه هخامنشى را مسموم کرده بود چنین مینویسد:«بالأخره این زن روزى اجازه گرفت به خانهاش برود. قراولان شاهى او را گرفته موافق قوانین پارسى که براى زهر دهندگان مقرر است با زجر او را کشتند؛ یعنى سرش را روى سنگ گذاشته کوبیدند تا خرد شد و صورتش پهن گردید».
اده 129: «زناى با زن شوهردار اعم از اینکه مرد متأهل باشد یا مجرد این است که دست و پاى هر دوى آنها را بسته در آب میاندازند»
ـ کندن پوست:
کمبوجیه یکى از قضات شاهى را که براى صدور یک حکم غیر عادلانه رشوه گرفته بود با کندن پوست به قتل رساند.» ویل دورانت مطلب فوق را با شرحى جالب توجه بیان مىکند:«مجازات دهنده و گیرنده رشوه هر دو اعدام بود. کمبوجیه فرمان داد تا زنده زنده پوست یک قاضى فاسد را کندند و بر جاى نشستن قاضى در محکمه گستردند. آنگاه فرزند همان قاضى را بر مسند قضا نشانید تا پیوسته داستان پدر را به خاطر داشته باشد و از راه راست منحرف نشود.
ـ دو کرجى :
دو کرجى چنان انتخاب شود که درست بر یکدیگر منطبق شود. گناهکار را که مقصود شکنجه کردن اوست در یکى از دو کرجى مىگذارند و کرجى دیگر را چنان بر وى قرار مىدهند که جز سر و دستها تمام بدن وى در میان آن دو کرجى بماند. آنگاه به وى غذا مىدهند و اگر از خوردن آن خوددارى کرد با داخل کردن میخى به چشم وى او را به این کار وا مىدارند. چون خوراک خورد بر سر و صورت او مخلوطى از شیر و عسل مىپاشند و از همین شربت به وى مىنوشانند. در این حین کرجىها را چنان نگاه مىدارند که رویش به جانب خورشید باشد. به این ترتیب مگسان بر وى هجوم میآورند و او را در میان خود مىگیرند چون خوراک خورده ناچار کارى مىکند که همه کسان دیگر که مىخورند و مىآشامند چنان مىکنند. از پلیدىهاى وى حشرات و کرمهایى تولید مىشود و به اندرونه وى راه مىیابد و همه تن او را مىخورد. چون پس از چند روز دانستند که آن مرد گناهکار به راستى مرده است کرجى فوقانى را برمىدارند و در آن حال دیگر گوشتى بر تن وى دیده نمىشود چه حشرات پلید که گویى از اندرونه وى برخاستهاند همه جاى او را خوردهاند. به این ترتیب بود که مهرداد پس از هفده روز شکنجه دیدن جان داد.
ـ اعدام همراه با استهزاء :
تنبیه و مجازات متداول این است که دو پاى راهزن را به چهار شتر میبندند و سینه وشکم وى را از بالا به پایین چاک مىزنند و براى عبرت بینندگان شتر را در تمام محلات و چهار سوى شهر مىگردانند و یا سر راهزن را در سوراخ تنگ دیوارى به در مىکنند به طورى که سر در یک طرف و بدن در طرف دیگر دیوار بماند و قادر به حرکتى نباشد و براى مسخره چپقى در دهان او مىگذارند تا بدین ترتیب تعذیب و کشته شود...» یکى دیگر از مجازاتهاى زمان صفویه این بود: سوراخ کردن پاهاى محکوم و وارونه آویزان کردن وى بر درخت به گونهاى که سرش به سوى زمین باشد تا بمیرد و در صورت عدم موت شکمش را با شمشیر میدریدند و او گرفتار یک مرگ تدریجى و دردناک مىشد؛ زیرا در این صورت رودههاى وى بر صورتش مىریخت و او مىبایست آنها را در شکم خود فرو برد و سرانجام با وضع فجیعى جان مىسپرد.
ـ اعدام با درخت در دوره قاجاریه :
سر دو درخت که خم کرده و هر کدام را به یک پای مجرم مىبستند و آنگاه درختان را رها مىکردند تا به حالت فنرى و با فشار زیاد به وضع طبیعى خود برگردند و بدن متهم دریده شود.
ـ اعدام در دین اسلام :
با توجه به منابع فقه اسلامی روشهای اعدام با توجه به نوع جرم تعیین می شود. شایعترین روشهای اعدام در شرع اسلام عبارتند از : سنگسار، قطع سر با شمشیر، آتش زدن، صلب(در صورت زنده ماندن فرد مصلوب آزاد می شود) ، خراب کردن دیوار بر مجرم، پرتاب کردن از بلندی با دست و پای بسته.
